Όλα για σένα Ντιέγκο Μαραντόνα
Όσο περνάνε τα χρόνια, ο Ντιέγκο γιγαντώνεται. Και θα γιγαντώνεται γιατί τέτοιοι παίκτες είναι απαραίτητοι για το ποδόσφαιρο.
«Η ευχή μου είναι να περάσει γρήγορα αυτή η πανδημία. Με θλίβει να βλέπω παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Ξέρω πώς είναι να πεινάς για πολλές μέρες και αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει στη χώρα μου. Ευχή μου είναι να βλέπω όλους τους Αργεντινούς χαρούμενους, με δουλειά και να έχουν να φάνε κάθε μέρα», έλεγε ο Ντιέγκο λίγες μέρες πριν μας αφήσει προς άλλες πολιτείες.
Από τους παίκτες που ήταν στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων, γνωρίζοντας καλά τις ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής, εκείνες για τις οποίες τόσο αναλυτικά και εύστοχα έχει γράψει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στα βιβλία του και τα χρονογραφήματά του. Σαν χθες, 30 Οκτωβρίου 1960, γεννήθηκε ο άνθρωπος που έγινε θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και παίκτης σύμβολο των καταφρονημένων αυτού του κόσμου. Ο «θεός της μπάλας», το «δεκάρι» των ονείρων μας, όποια φανέλα και αν φορούσε. Ο «θρύλος» με το τατουάζ του Τσε, τις φιλίες με Φιντέλ, Λούλα, Τσάβεζ και τους τους άλλους εμπνευστές του «ροζ κύματος» (pink tide) της ηπείρου από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και πέρα, τις θέσεις κι απόψεις του σε σημαντικά ζητήματα, τις πολλές ζωές, τις περιπέτειες με την υγεία του. Ζωή σαν μυθιστόρημα.
Όσοι γεννήθηκαν στα μέσα των 90s και στα 00s μπορεί να μην τον πρόλαβαν εν δράσει, ωστόσο τα βίντεο στο YouTube έρχονται να ανοίξουν τις πόρτες του ονείρου. Η μπάλα κολλούσε στο πόδι, στο κεφάλι, τους ώμους ή σε όποιο άλλο σημείο την ήθελε εκείνος. Ήταν δικαίως κέντρο της προσοχής, εντός κι εκτός γηπέδου. Πάλευε με δαίμονες, με ιδέες, με την αλήθεια του, σκεφτόταν για τις κοινωνίες, την εργατιά, τους πολλούς.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ο Ντιέγκο γιγαντώνεται. Και θα γιγαντώνεται γιατί τέτοιοι παίκτες είναι απαραίτητοι για το ποδόσφαιρο, γιατί συγκρατούν τα όρια της αχαλίνωτης εμπορευματοποίησης κι αποδεικνύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι «More Than A Game».
