Χαλίσκο, Μεξικό, 17 Ιουνίου 1970. Το ρολόι δείχνει 17:45, ο ήλιος πάνω από τη Γουαδαλαχάρα μοιάζει να αρνείται πεισματικά να δύσει.
Ο Εβεράλντο παρακολουθεί τη μπάλα κοντά στη γραμμή του άουτ, φαίνεται σαστισμένος, σαν να μην μπορεί να υπολογίσει την πορεία της, το γκελ, τα φάλτσα. Δεν άνηκε στους προνομιούχους εκείνης της Βραζιλίας που μετέφεραν το ποδόσφαιρο στην επόμενη διάσταση, δεν τον θυμάται κανείς.
Εκείνο το απόγευμα, όμως, στο Μεξικό, σε εκείνον τον ημιτελικό εναντίον της Ουρουγουάης, ο Εβεράλντο Μάρκες ντα Σίλβα, αριστερός οπισθοφύλακας της Γκρέμιο του Πόρτο Αλέγκρε, πρέπει να κάνει μόνο ένα πράγμα: να προλάβει τη μπάλα πριν βγει έξω και να διώξει τυφλά μπροστά.
Όλα ξεκίνησαν από αυτό το διώξιμο της μπάλας, από εκείνη την τυφλή μπαλιά του Εβεράλντο.
Το παιχνίδι είναι στις καθυστερήσεις, ο Ριβελίνο έχει μόλις κάνει το 3-1 και έχει καθαρίσει την υπόθεση “πρόκριση”, στέλνοντας τη Βραζιλία στον τελικό και την Ουρουγουάη πίσω στο Μοντεβιδέο.
Παίζοντας για την τιμή τους, οι Ουρουγουανοί έχουν ξεχυθεί όλοι μπροστά, ξέρουν ότι αποκλείεται να το γυρίσουν, κυνηγούν όμως τη μείωση του σκορ, θέλουν να σώσουν την υπερηφάνεια τους.
Τρεις-τέσσερις πάσες, ο Λουίζ Κουμπίγια γεμίζει, αλλά η μπάλα βρίσκει στα σώματα και κυλάει προς το κόρνερ. Ράθυμα, σαν να μην θέλει να βγει.
Ο Εβεράλντο τρέχει, δεν έχει πολλή σημασία να την προλάβει, αλλά τρέχει. Άλλωστε παίζει βασικός στην καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών, διότι χρειάζονταν και οι βοηθητικοί, εκείνοι που μόνο έτρεχαν και αμύνονταν.
Ο Εβεράλντο την προλαβαίνει, γυρίζει το κορμί του και την κλωτσάει όσο πιο δυνατά μπορεί.
Η Βραζιλία και ο Πελέ στην κορυφή του κόσμου, το 1970.
Ο Ζαϊρζίνιο προλαμβάνει την εξέλιξη της φάσης και γυρίζει κοντά στο κέντρο, προλαβαίνει τον Ουμπίνας, περήφανο αρχηγό της Ουρουγουάης και με μια διπλή προσποίηση τον αδειάζει.
Έχει τον χρόνο να κοντρολάρει, να κάνει καθυστερήσεις, να περιμένει να κερδίσει το φάουλ, να κερδίσει το πλάγιο, να κάνει τέλος πάντων τα προβλεπόμενα.
Όχι ο Ζαϊρζίνιο. Σηκώνει το κεφάλι, βλέπει τον Τοστάο να έρχεται με φόρα λίγο πιο κεντρικά στο πλάι του. Πασάρει στο σωστό χρόνο. Ο Τοστάο τρέχει σαν να κυνηγάει το σκορ, χαϊδεύει τη μπάλα με το εξωτερικό και τη στρώνει μπροστά του για να έχει τα δευτερόλεπτα να σκεφτεί. Ο Ζαϊρζίνιο έχει τραβήξει τον προσωπικό του αντίπαλο στη γραμμή, έχει ανοίξει το χώρο και ο Τοστάο βρίσκεται μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής, με πρόσωπο στον Ζαϊρζίνιο.
Όλοι περιμένουν την πάσα στον κενό χώρο για τον Ζαϊρζίνιο που έχει πάρει σωστά τα μέτρα.
Όχι ο Τοστάο. Έχει ήδη αποφασίσει ότι θα τη βγάλει στον άξονα, στο κενό ανάμεσα στα στόπερ, εκεί που είναι σίγουρος ότι έχει ακολουθήσει ο Πελέ. Η πάσα είναι με το μοιρογνωμόνιο, απ’ εκείνες τις διαγώνιες πάσες με ακρίβεια χιλιοστού. Ο Μαζούρκιεβιτς, ο έμπειρος τερματοφύλακας της Ουρουγουάης με τις πολωνικές ρίζες έχει αντιληφθεί τι θέλει να κάνει ο Τοστάο και αποφασίζει να βγει.
Ξέρει ότι ο Πελέ είναι πολύ πιο γρήγορος και ότι η μόνη περίπτωση να τον εμποδίσει να βάλει το τέταρτο γκολ, είναι να τον υποχρεώσει να σουτάρει σε πρώτο χρόνο, ούτως ώστε να έχει το μικρότερο δυνατό οπτικό πεδίο και το λιγότερο δυνατό χρόνο. Μέσα του, βέβαια, φοβάται ότι ο Πελέ μπορεί και να τη σπάσει αριστερά, είναι η μόνη εναλλακτική που τον αφήνει εκτεθειμένο.
Αυτό περίμενε και ο Τοστάο που έβγαλε την πάσα, αυτό περίμενε και ο Μαζούρκιβετς που βγήκε να τον κλείσει, αυτό περίμεναν και οι 51 χιλιάδες θεατές, αυτό και τα εκατομμύρια τηλεθεατές του πρώτου έγχρωμου Mουντιάλ στην ιστορία, αυτό περιμένουν και τα εκατομμύρια πιτσιρικάδες που πρωτοβλέπουν αυτή τη φάση στο youtube.
Όχι ο Πελέ. Ο Πελέ έκανε αυτό που δεν περίμενε κανείς και πιθανόν δεν είχε σκεφτεί ούτε ο ίδιος. Άφησε τη μπάλα να συνεχίσει την τροχιά της από την πάσα του Τοστάο, προσποιήθηκε, επιτάχυνε και πέρασε τον Μαζούρκιεβιτς από αριστερά, έσπασε το κορμί του και με μια πρωτοφανή ελαστικότητα γύρισε δεξιά να προλάβει τη μπάλα.
Στη Βραζιλία, το λένε «drible da vaca» που σημαίνει «η τρίπλα της αγελάδας». Ο θρύλος λέει ότι η τρίπλα ανακαλύφθηκε πριν εκατοντάδες χρόνια στον Αμαζόνιο, όταν οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές προσπαθούσαν να αποφύγουν τα ζώα που εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο και διέκοπταν το παιχνίδι. Αυτό έκανε περίπου ο Πελέ.
Περίπου, γιατί εδώ ο Πελέ δεν είχε τη μπάλα στα πόδια του, δεν καθόρισε εκείνος την τροχιά της, δεν σκέφτηκε την πορεία της, πριν την πετάξει από τη μια πλευρά για να φύγει από την άλλη.
Ο Πελέ έπρεπε να υπολογίσει τα πάντα από τη στιγμή που έφυγε η μπάλα από το πόδι του Τοστάο.
Είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, η λεπτομέρεια που υπερθεματίζει το απρόβλεπτο.
Κι όπως επαναλαμβάνουν ο ιστορικός τέχνης Aby Warburg και ο αρχιτέκτονας Mies Van der Rohe, «ο Θεός είναι στις λεπτομέρειες».
Τέτοια ήταν η κίνηση του Πελέ. Θεϊκή, υπερφυσική, εξωγήινη. Όπως όλες οι μεγαλοφυείς λεπτομέρειες που ομορφαίνουν τη ζωή μας και ξεπερνούν την ανθρώπινη νόηση και φαντασία.
Η κίνηση του Πελέ ξεπέρασε τη φαντασία του Μαζούρκιεβιτς, του Τοστάο, του Ζαϊρζίνιο. Κυρίως τη φαντασία του καλού Εβεράλντο που στέκεται αγέρωχος εκεί, κοντά στο κέντρο του γηπέδου, αναρωτώμενος ακόμη τι απέγινε εκείνο το τυφλό διώξιμο της μπάλας.
Όταν ο Μαζούρκιεβιτς γύρισε να δει τι συνέβη και έστρεψε το μάταιο βλέμμα του στη μπάλα, ο Πελέ είχε αναστρέψει ήδη την πορεία του και άνοιγε το διασκελισμό του για να προλάβει τη μπάλα.
Την πρόλαβε λίγα εκατοστά πριν εκείνη ακουμπήσει τη γωνία της μικρής περιοχής στα αριστερά. Έκανε δυο βήματα πίσω, γύρισε ελαφρώς το σώμα του για να πάρει τη σωστή κλίση και σημάδεψε στην αντίθετη γωνία.
Η εστία είναι κενή, ο Ανχέτα, θρυλικός αιμοβόρος αμυντικός της Ουρουγουάης, έχει κάνει το σπριντ της ζωής του για να ανακόψει την πορεία του πλασέ, αλλά έχει λαθέψει στους χρόνους και η μπάλα χαϊδεύει τα τακούνια του και περνάει.
Πλέον, θα μπορούσαν να την ανακόψουν μόνο τα δίχτυα.
Η μπάλα πήγε έξω. Γιατί, αν κατέληγε μέσα, ο Πελέ θα είχε νικήσει το Θεό και με το Θεό δεν τα βάζεις. Αν η μπάλα είχε σταματήσει στο βάθος της εστίας του Μαζούρκιεβιτς, η ανθρωπότητα δεν θα ήταν η ίδια. Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι, τα πιο βαθιά σημάδια στην ψυχή είναι οι αποτυχίες, τη μεγαλύτερη θλίψη τη φέρνουν οι απώλειες.
Τα φλας της αιωνιότητας σταματούν πάντα σ’ εκείνα που κάνουν την καρδιά να φτερουγίζει, στο thrill, την έξαψη της στιγμής.
Γι’ αυτό, εκείνη η φάση δεν είναι απλώς η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του Πελέ, αλλά η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Πηγή: Athletestories
