Μία οριακά δυστοπική εικόνα αυτού που οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, οι χορηγοί, οι εταιρείες αθλητικών προϊόντων, τα αθλητικά κανάλια και άλλα περιώνυμα τσιμπούρια που κάθονται στην πλάτη του ποδοσφαίρου αποκαλούν «ποδόσφαιρο», είχαμε το Σαββατοκύριακο που πέρασε.
Ματς χωρίς θεατές, αθλητές με μάσκες και αδυναμία να πανηγυρίσουν, κακό ποδόσφαιρο από ανθρώπους απροπόνητους και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καμιά διάθεση να παίξουν. Και μιλάμε ακόμα για ματς που γίνονται στα μέσα του Μάη.
Ποδόσφαιρο δε γίνεται χωρίς οπαδούς
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν γράφτηκε κυρίως από πανό οπαδών πως «ποδόσφαιρο δε γίνεται χωρίς οπαδούς». Και αναπαράχθηκε πολύ ως κάτι σωστό.
Συγγνώμη φίλες και φίλοι αλλά πολύ φοβάμαι πως γίνεται και παραγίνεται. Αλλιώς δε θα αποφάσιζαν την επανέναρξη κανενός πρωταθλήματος…
Όσο το ποδόσφαιρο παίζεται με τους όρους του δίπολου του θανάτου των σπορ, επαγγελματισμός (των εκατομμυρίων για αεριτζήδες) – πρωταθλητισμός (με οποιοδήποτε τίμημα για την υγεία των αθλητών) τότε θα γίνεται μια χαρά. Γιατί θα είναι στηριγμένος στη σχέση ομάδα-οπαδός πελάτης. Και όσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό ή με την κερκίδα ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως τα εισιτήρια είναι το τελευταίο το οποίο συμβάλει καθοριστικά στα έσοδα των ομάδων. Η πελατειακή σχέση θα μπορεί μια χαρά να διατηρείται χωρίς να ξαναπατήσουμε ποτέ στο γήπεδο (φανέλες, κασκόλ, αξεσουάρ). Τα οποία βεβαίως θα φοράμε στα θεματικά, δηλαδή της δικής μας ομάδας, καφενεία. Η κερκίδα θα μεταφερθεί εκτός γηπέδου, χωρίς να πλήττεται η σχέση του οπαδού πελάτη με την ομάδα μια που θα μπορεί να αναπληρώνεται με επιλεκτικές συνευρέσεις με τους οπαδούς για αυτόγραφα κ.τ.λ. και φυσικά μόνο υπό τον όρο ότι η ομάδα πάει καλά.
O John Williams, χωρίς πάντως να υποτιμά τη σημασία του πραγματικού οπαδισμού στις σύγχρονες κοινωνίες, θέτει προβληματισμούς για τη δυνητική εμπειρία ενός εικονικού ποδοσφαίρου άβαταρ, σε περίκλειστα θεωρεία οι πελάτες τους αθλήματος και οι εκπρόσωποι των εταιρειών μπορούν να μασουλάνε στα καναπεδάκια ενώ θα κλείνουν τις συμφωνίες τους και να παρακολουθούν «ζωντανά» τους αγώνες στις τηλεοπτικές συσκευές του γηπέδου υπό τους ήχους ιαχών κονσέρβας που θα προσφέρουν την απαραίτητη γηπεδική ατμόσφαιρα. Η δράση στους εμπορευματοποιημένους χώρους των σπορ θα οργανώνεται ολοένα και περισσότερο γύρω από εμπορικές και τηλεοπτικές προθεσμίες με τη λογική του εμπορεύματος να καθορίζει το περιεχόμενο {Ζαϊμάκης, 2015}.
Νομίζω πως η άποψη, η ενόραση αν θέλετε του Williams που μας μεταφέρει άψογα ο Ζαϊμάκης δεν είναι μακριά από αυτό που τώρα συμβαίνει. Το ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή, πρέπει να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, είναι τα αφεντικά του και όχι εμείς. Για αυτό το λόγο και θα πειραματιστούν οι εγκέφαλοι του ποδοσφαίρου σε ένα ποδόσφαιρο που θα θέλει τον οπαδό για τα χρήματά του, που φυσικά θα τα τροφοδοτεί η συναισθηματική φόρτιση, και όχι τη συμμετοχή του.
Το θέμα είναι, για να είμαστε ειλικρινείς, αν εμείς μπορούμε χωρίς το ποδόσφαιρο όπως είναι τώρα. Ή αν μπορούμε να παρέμβουμε και πως για να γίνει κάπως αλλιώς.
Δεν τα γράφω αφ΄ υψηλού. Όμως είναι φανερό πως μπροστά μας έχουμε τη δολοφονία του ποδοσφαίρου σε εξέλιξη. Και μας θέλουν ήσυχα μάρτυρες.
Στη Σεούλ δε, είχαμε ως θεατές, κούκλες του σεξ.
Κανένα άλλο πρωτάθλημα δεν χρειάζεται να επανεκκινήσει, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον παραπέρα διασυρμό και τον κίνδυνο της υγείας των εμπλεκομένων.
Πηγή: Humba
