Με τους Lakers να αποκρούουν το μεταφυσικό άστρο των Denver Nuggets, εκμεταλλευόμενοι τις πρώτες ιστορικές παραστάσεις του Anthony Davis στο μεγάλο πάλκο και δρέποντας τους καρπούς της διαχείρισης του χρόνου του LeBron James από τη μια πλευρά, και τους Miami Heat να δένουν κόμπο άλλον έναν αντίπαλο με διαφορετικά χαρακτηριστικά, χωρίς να χάνουν στιγμή την αυτοπεποίθησή τους, φτάσαμε στους Τελικούς του NBA για το 2020. Καλώς, κακώς, απρόσμενα, όπως το βλέπει ο καθένας/μία, το διεστραμμένο πείραμα της «Φούσκας» πέτυχε, κρίνοντάς το τουλάχιστον από την επιχειρηματική πλευρά και αυτή του θεάματος.
Πέτυχε, όπως λέμε, ολοκληρώθηκε. Χωρίς να ξεχνάμε τις αντιφάσεις που συνεχίζουν αμείωτες να συγκλονίζουν τον κόσμο, κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να μιλήσουμε για το επιστέγασμα των -ίσως- πιο διασκεδαστικών playoffs των τελευταίων ετών, επιλέγοντας για μερικές ώρες να σταθούμε σε αυτά που το NBA έχει να μας προσφέρει, και όχι όσα βρίσκουν καταφύγιο πίσω από την απαστράπτουσα κουρτίνα του θεάματος. Πάμε λοιπόν να δούμε την κόντρα δύο franchises που δεν έχουν μεγάλη ιστορία αντιπαλότητας, αλλά που τα μέλη τους έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ο πρώτος αγώνας σήμερα τα ξημερώματα στις 04:00 πμ ώρα Ελλάδας.
Στη Regular Season
08.11.2019: Heat 80 @ 95 Lakers
13.12.2020: Lakers 113 @ Heat 110
Οι αναμετρήσεις των δύο ομάδων στη regular δεν μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για τη σειρά των Τελικών. Και τούτο όχι μόνο επειδή το ημερολογιακό έτος ήταν σε αμφότερες τις αναμετρήσεις το 2019, αλλά γιατί ακόμα οι Heat έπαιζαν περισσότερο ως μια “ψηλή ομάδα”, με τους Leonard και Olynyk να παίρνουν πολλά λεπτά στο παρκέ, πριν από το trade των Iguodala και Crowder που τους μετέτρεψε στο τρέχον small ball πολυμορφικό τέρας.
Πως φτάσαμε ως εδώ
Αμφότερες οι ομάδες μπαίνουν στους τελικούς με το ίδιο ρεκόρ στα playoffs, 12-3. Κaι αν για τους Lakers ήταν διεκπεραιωτικό, για τους Heat ίσως φαντάζει υπέρβαση. Το ρεκόρ αυτό ήρθε άλλωστε με διαφορετικό τρόπο. 4-1 σε όλες τις σειρές για τους Lakers, 4-0, 4-1, 4-2 για τους Heat. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μαρτυρά πως οι Lakers δεν ζορίστηκαν ποτέ, ενώ στο Miami ένιωθαν προοδευτικά τη μεγαλύτερη δυναμική των αντιπάλων τους. Πράγμα όμως που απέχει από την πραγματικότητα. Και οι δύο ομάδες έφτασαν στο τέλος χωρίς να αγχωθούν ποτέ πραγματικά. Ο πρώτος γύρος ήταν παιχνιδάκι και για τους δύο, στον δεύτερο οι Rockets προβλημάτισαν για πολύ λίγο τους Lakers, ενώ οι Heat διέλυσαν τους Bucks. Τέλος, στους τελικούς περιφέρειας αμφότεροι έμοιαζαν για στιγμές ως η χειρότερη ομάδα των αντίστοιχων παρκέ, αλλά τελικά φάνηκαν πιο έτοιμοι και με περισσότερες λύσεις από τους αντιπάλους τους.
Ίσως βέβαια να ήτα απλά προδιαγεγραμμένη από τη μοίρα η συγκεκριμένη αναμέτρηση, μιας και στους ίδιους καπνούς με εκείνους της Πυθίας ο J.R. Smith την είχε δει να έρχεται από τον Φλεβάρη:
J.R. Smith predicted a Lakers vs. Heat Finals back in February. ???????? pic.twitter.com/JvJ0oENsw2
— Hoop Central (@TheHoopCentral) September 28, 2020
Το Rivalry
Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από πουθενά αλλού παρά από τη συνάντηση του LeBron James με τους Miami Heat και τον Erik Spoelstra. Ο “Βασιλιάς” θα έρθει αντιμέτωπος με την ομάδα και τους ανθρώπους που δικαίωσαν για πρώτη φορά το προσωνύμιό του. Αρχής γενομένης από την απόφαση που συγκλόνισε το NBA, όταν ο αυτοαποκαλούμενος “chosen one” έπαιξε με δύο πόλεις σαν μαριονέτες στις κλωστές της φήμης και της προοπτικής του, έως την απογοήτευση της απώλειας του πρωταθλήματος από τους Mavericks του Dirk, του λυτρωτικού πρωταθλήματος του 2012 και τους δύο διαδοχικούς τελικούς – αποθέωση του αθλήματος απέναντι στους Spurs, που ωρίμασαν στο μυαλό του την απόφαση να επιστρέψει στη γενέτειρά του ως άσωτος υιός για να θωρακίσει την υστεροφημία του. Η ιστορία του LeBron James είναι αδύνατον να γραφτεί ξέχωρα από την αντίστοιχη των Miami Heat.
Και του Erik Spoelstra.
O Spoelstra, από τους πιο άσημους έως τότε head coaches στο NBA, με μόνιμη ταμπέλα το γεγονός πως από video coordinator χωρίς κάποια καριέρα ως παίκτης, κλήθηκε το 2010, στα 40 του χρόνια, να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο εύκολο έργο του NBA. Να οδηγήσει τον LeBron James στο πρώτο του πρωτάθλημα και τους Heat στο δεύτερό τους, διαχειριζόμενος τρεις τεράστιες προσωπικότητες σε έναν συνασπισμό ταλέντου κάτω των 30 ετών που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία του NBA. Η λογική πως ο LeBron “κουβάλησε” τον Spoelstra είναι αφελής, όπως και η αντίστροφή της. Αυτό που ισχύει όμως είναι πως η στήριξη στο πρόσωπό του μετά την αποτυχία του 2011, τόσο από τους stars της ομάδας, όσο και από τον Pat Riley, έδωσαν στον coach των Heat τον χώρο και την αυτοπεποίθηση να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο και το όραμά του, και την ασφάλεια να συνεχίσει να το κάνει και μετά το σοκ της αποχώρησης του James, της παρακμής του Dwyane Wade και της απόσυρσης του Chris Bosh. Όλα αυτά με μεράκι και υπομονή, για να φτάσει και πάλι στους τελικούς χωρίς οι Heat να περάσουν ποτέ από την άχαρη διαδικασία του bottom out & rebuild.
Στην απέναντι πλευρά αυτών των δύο, βρισκόταν για χρόνια ο σήμερα αναπληρωματικός point guard των Lakers, Rajon Rondo, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την αντιπάθειά του, ή τελοσπάντων το τροφοδοτούμενο από τον ανταγωνισμό μένος, απέναντι σε Heat και LeBron. Απέναντί τους, αλλά και απέναντι στους Lakers, έζησε μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του. Το πρωτάθλημα του 2008, στο τελευταίο παιχνίδι των τελικών του οποίου -άσημος τότε- έγραψε 21/7/8 με έξι κλεψίματα, οι τελικοί του 2009 απέναντι στους Lakers, η επιστροφή του με ένα χέρι στο τρίτο (και μόνο νικηφόρο) παιχνίδι της σειράς απέναντι στους Heat το 2011 και φυσικά το μεγαλειώδες παιχνίδι του με 44/8/10 στους τελικούς περιφέρειας της επόμενης χρονιάς, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες playoff παραστάσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Όταν ο Andre Iguodala ανακοινώθηκε ως μέρος του trade ανάμεσα στους Heat και τους Grizzlies, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν πως είναι κρίμα να μην πάει σε μια ομάδα που θα χρειαστεί ακριβώς το μεγαλύτερο προσόν του. Το ότι είναι δηλαδή ο καλύτερος αμυντικός απέναντι στον LeBron James. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του τελευταίου είναι να φτάνει στο καλάθι απορροφώντας τις σφαλιάρες σε χέρια και μπάλα από όποιον προσπαθεί να τον σταματήσει. Τα χέρια του Iggy είναι τα μόνα που σταθερά καταφέρνουν να σταματήσουν την ανθρώπινη ατμομηχανή από το Ohio. Αυτή του ακριβώς η ικανότητα τον έχρισε και MVP των τελικών του 2015 με μέσο όρο 16 πόντους και τρία starts σε έξι παιχνίδια.
Σε όλο αυτό έχουμε αφήσει χωρίς αναφορά στον άνθρωπο που ενώνει την ιστορία των δύο οργανισμών, τον “Νονό” Pat Riley, τον αρχιτέκτονα -μεταξύ άλλων- και των Heat του 2010-14. Ο Pat Riley δεν έκρυψε ποτέ την, εχμ, ενόχλησή του για τον τρόπο που αποχώρησε ο LeBron James το 2014. Μετά από ένα χαμένο πρωτάθλημα και δίχως, έστω “στα κρυφά” να τον ενημερώσει για την απόφασή του, διαλύοντας κάθε πλάνο του για την επόμενη χρονιά. Εντάξει, δεν είναι η επιτυχία των Heat ένα μήνυμα του Riley “βασιλιάς ξε-βασιλιάς, μπορώ και χωρίς εσένα”, άλλωστε μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει κατακτήσει το Larry O’Brien Trophy ως παίκτης, προπονητής και παράγοντας και παράλληλα έχει φτάσει στους τελικούς για έξι διαδοχικές δεκαετίες, ωστόσο η παρουσία των Heat στους τελικούς είναι και μια δικαίωση του ίδιου στο να επιλέξει τον άλλον δρόμο, που όλοι εμείς οι φωστήρες υποστηρίζαμε πως επιλέγει επειδή δεν θέλει να δει την ομάδα του να μπει σε διαδικασία rebuild στην ηλικία που έχει φτάσει.
Τέλος, ο Τελικός που με προσμονή περιμέναμε το 2010, με τους νέοσυστημμένους τότε Big-3 Heat του αγωνιζόμενου για το πρώτο του πρωτάθλημα LeBron, κόντρα στους Lakers του Kobe που πήγαιναν για το δεύτερο three-peat επί των ημερών του (και ο τεράστιος Dirk μας στέρησε εμφατικά), μας έρχεται με μια δεκαετία καθυστέρηση και τον LeBron να παίζει πια στη μνήμη του Kobe αντί για απέναντί του.
Με την ελπίδα να μην χαθήκαμε μόνοι μας για ώρα στη λεωφόρο των αναμνήσεων, πάμε να δούμε το σήμερα.
According to the Associated Press, LeBron James and Jimmy Butler have squared off 34 times (including playoffs). The record?
17-17.
Including playoffs, Erik Spoelstra and Frank Vogel have met 50 times as head coaches. Spoelstra leads 26-24.
How's that for a matchup?
— John Ireland (@LAIreland) September 28, 2020
Αναλύοντας τους δύο διεκδικητές
Οι Lakers επιστρέφουν στους Τελικούς μετά από 10 χρόνια, το μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας τους να βρεθούν σε αυτό το επίπεδο. Η ακύρωση του trade του Chris Paul, οι τραυματισμοί του Steve Nash, o αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας του Dwight, τα κακά γεράματα του Kobe, αλλά και μια σειρά από πέρα για πέρα άστοχες διοικητικές αποφάσεις (όπως τα συμβόλαια σε Deng και Mozgov) έκαναν τον οργανισμό με τις περισσότερες παρουσίες σε Τελικούς (η φετινή είναι η 32η) να αλλάξει συνήθειες για μια δεκαετία, σπάζοντας το προηγούμενο «αρνητικό ρεκόρ» τους, των εννέα χρόνων, από το 1991 ως το 2000.
Περνώντας στα αγωνιστικά, ο τωρινός τους αντίπαλος είναι κάτι πρωτόγνωρο για τους φετινούς Lakers. H σύγκριση μεταξύ Lakers και Nuggets στον προηγούμενο γύρο ξεκινούσε από την κορυφή του ρόστερ, μια σύγκριση των δύο καλύτερων παικτών εκάστου, οι οποία προφανώς έβγαζε νικητές τους Lakers και εν πολλοίς έκανε τη διαφορά στο παρκέ, με τους Jokic-Murray να μην είναι ακόμα έτοιμοι να εκθρονίσουν τους Davis-James. Μια αντίστοιχη σύγκριση κορυφής με τον Butler και τον Adebayo ή τον Dragic θα έκανε οτιδήποτε περισσότερο από ένα μαχητικό 4-1 να φαντάζει άπιαστο για το Miami. Ταυτόχρονα όμως θα αποτελούσε και μια λάθος βάση σύγκρισης.
Όπως ήδη έχουμε συζητήσει αρκετές φορές στα φετινά playoffs, η δύναμη των Heat βρίσκεται στη δυνατότητά τους να φέρνουν στο προσκήνιο διαφορετικούς πρωταγωνιστές κατά βούληση. Μέχρι στιγμής οι Lakers, μια ομάδα με εξαιρετική άμυνα με καλούς προσωπικούς αμυντικούς και τον καταστροφέα Davis, είχαν να αντιμετωπίσουν σαφείς απειλές. Με το Portland και τους Rockets ο πνιγμός των Lillard και Harden ήταν αρκετός για να μην απειληθούν σοβαρά στην πορεία των σειρών και ενώ ο συνδυασμός Jokic-Murray αποκάλυψε το αίμα που κυλάει στις φλέβες των Λιμανθρώπων, δεν ήταν αρκετό για να τους καταφέρει κάποιο πιο καίριο πλήγμα από μια ήττα. Οι Lakers και πάλι ήξεραν που να χτυπήσουν με τα όπλα τους και όσο περνούσε η σειρά εκμηδένισαν τους εύκολους πόντους των Jokic-Murray και ακόμα πιο χαρακτηριστικά, “πήραν” τελείως από τον τελευταίο τα σουτ του. Αυτό το βραχυκύκλωμα που μπορεί να προκαλέσει ένας αμυντικός χωρίς αδυναμίες όπως ο Davis, ο οποίος είναι το ίδιο τρομακτικός τόσο κοντά στο καλάθι όσο και στον χώρο, είναι αρκετό για να δώσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ομάδα του Vogel.
Ο Vogel, που είχε αντιμετωπίσει τους Heat του Spoelstra ως ο προπονητής των Pacers στα δύο προηγούμενα ταξίδια της ομάδας του Miami στους τελικούς ως ο τελευταίος σταθμός προς τα εκεί, έχει την τύχη να έχει στη δική του ομάδα πλέον τον LeBron, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό Davis, ως το δίδυμο του οποίου η μπασκετική τελειότητα δίνει το συγκριτικό πλεονέκτημα σε ό,τι υλικά κι αν βάλει κανείς δίπλα τους. Κάπως έτσι, η ομάδα των Lakers έχει επιδείξει τεράστια προσαρμοστικότητα. Έχοντας όλα εκείνα τα απαιτούμενα σύγχρονα κορμιά, που από τη μία είναι μακριά και από την άλλη έχουν εξαιρετικό ball handling, μπορούν να προσαρμοστούν σε κάθε αντίπαλο και match up. Αν το παιχνίδι απαιτεί να πάνε small, όπως κόντρα στους Rockets, θα πάνε και θα το κάνουν καλύτερα και ψηλότερα από εκείνους. Αν το παιχνίδια απαιτεί να πάνε big, όπως με τους Nuggets, πάλι θα το κάνουν και πάλι θα το κάνουν καλύτερα και ψηλότερα από τους αντιπάλους τους.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τους Heat;
Οι Heat είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να αλλάξει αυτό τον συσχετισμό απέναντι στους Lakers. Το γεγονός πως δεν υπάρχει καθαρή πρώτη επιλογή στην επίθεση, σημαίνει πως αντιστοίχως δεν υπάρχει και προφανής στόχος για την αντίπαλη άμυνα. Η λειτουργία της επίθεσής τους δεν επαφίεται στην αποτελεσματικότητα ενός ή δύο παικτών, όπως συμβαίνει με τα προηγούμενα θύματα των Lakers όπου το σταμάτημα των stars σημαίνει στατικότητα και έλλειμμα πρωτοβουλίας από το υπόλοιπο roster. Για να πάρουμε το ισχυρότερο παράδειγμα, εξουδετερώνοντας το pick and roll των Jokic-Murray και έχοντας λύσεις στην προσωπική άμυνά τους, εξουδετερώνοντας δηλαδή το βασικό play και το back-up plan των Nuggets οι επιλογές στερεύουν. Για τους Heat δεν υπάρχει βασικό και back-up plan. Έχουν τη δυνατότητα και τις επαναλήψεις να δοκιμάζουν τέσσερα και πέντε actions στην ίδια επίθεση, σε μία χορογραφία screens και κοψιμάτων που γίνονται τόσο αυτόματα που μοιάζουν αυτοσχεδιασμένα, ανάλογα με τον χώρο και τα χέρια που βρίσκεται η μπάλα. Μέχρι στιγμής είδαμε αυτό να προκαλεί αμηχανία στις αντίπαλες άμυνες, οι οποίες δεν βρήκαν απάντηση στην απαίτηση συνεχούς συγκέντρωσης της επίθεσης των Heat. Με τους Lakers να μην έχουν αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο μέχρι στιγμής, ο πλουραλισμός των Heat είναι το μεγάλο όπλο του Erik Spoelstra.
Στην άλλη πλευρά του παρκέ, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα ανταποκριθεί ο Bam Adebayo στο μαρκάρισμα του Anthony Davis, αλλά και ο Butler, o Iguodala και, ίσως, ο Crowder (ή ακόμα-ακόμα και ο Solomon Hill που πήρε μερικά λεπτά τελευταία) στον LBJ. Οκ, τα έχουμε πει, δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να σταματήσει τη συνεργασία LeBron-AD, αλλά ο Bam και οι άλλοι δύο ή τρεις είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει σε λύση από πλευράς κορμιού, διάθεσης, πείσματος, ικανοτήτων και εμπειρίας. Ταυτόχρονα βέβαια, θα είναι πιο δύσκολος γρίφος το έντεχνο κρύψιμο των Dragic, Robinson, Olynyk (όσο παίξει) και Herro στην άμυνα. Ο τελευταίος έχει κάνει απροσδόκητα καλή δουλειά μέχρι στιγμής, αλλά η εκτίμησή μου είναι πως οι Lakers θα προσπαθήσουν να τον εμπλέξουν σε actions που περιλαμβάνουν τον LeBron ή τον Davis.
Εδώ ακριβώς είναι που θα αναμετρηθούν οι φιλοσοφίες των δύο ομάδων. Από τη μία οι άμυνες ζώνης των Heat, που θα προσπαθήσουν να γεμίσουν τη ρακέτα, περιορίζοντας τους χώρους δράσης των LeBron και Davis, και, από την άλλη, ο καλύτερος μπασκετμπολίστας στην ανίχνευση και έκθεση κάθε mismatch, o LeBron, που υπομονετικά ζητάει να του στηθούν όσα screens χρειαστούν μέχρι να βρεθεί απέναντι σε κάποιον αμυντικό που θα φάει ζωντανό.
Το θετικό για τον Erik Spoelstra σε αυτές τις καταστάσεις είναι πως ανάμεσα στους guards των Lakers δεν υπάρχει μεγάλη off the dribble απειλή, και οι σουτέρ τους είναι περισσότερο στατικοί περιμένοντας τα kick-outs του LeBron όταν αυτός αναγκάζει την άμυνα να κλείσει. Με τους Lakers να είναι η ομάδα που σκοράρει περισσότερο από κάθε άλλη στο ζωγραφιστό στη φετινή postseason (40,7 πόντοι ανά παιχνίδι), αν οι άμυνες ζώνες των Heat κλείσουν τους χώρους κοντά στο καλάθι και οι περιφερειακοί των Lakers σουτάρουν στον γάμο του καραγκιόζη, θα αναγκάσουν τους LeBron και Davis σε απονενοημένα σουτάκια από το mid-range. Αυτό θα αποτελεί μία τεράστια νίκη της άμυνας των Heat.
Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι κρίσιμο για τους guards (και σουτέρ) των Heat, οι οποίοι, λειτουργώντας αντίθετα στην επίθεση, μπορούν να κουράσουν περισσότερο τους αντιπάλους τους. Τα τελικά ποσοστά από το τρίποντο θα είναι κρίσιμα, και δεν είναι απίθανο να είναι αποτέλεσμα της διαφορετικής διαδικασίας παραγωγής τους. Με τις δύο ομάδες να βασίζονται εν πολλοίς στις άμυνές τους, το πόσα ελεύθερα θα χάσουν οι περιφερειακοί των Lakers και πόσα «ξερά» θα βάλουν οι “Vanilla Brothers”, Herro και Robinson, μπορεί να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό τη σειρά.
Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον Bam Adebayo. Ο φανταστικός αυτός τύπος έχει καταφέρει μέσα σε τρεις σεζόν να γίνει από rookie με μικρό ρόλο και ως επί το πλείστον play-finisher ο στυλοβάτης των Heat σε άμυνα και επίθεση, ένας ψηλός του στυλ Draymond Green που δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να ορμήσει κατά μέτωπο όταν βρει χώρο, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ αν χρειαστεί. Έχουμε δει τόσο εντυπωσιακές βελτιώσεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα -Siakam και Antetokounmpo έρχονται στο μυαλό, αλλά για τον Bam μπορούμε να υποστηρίξουμε βάσιμα ότι είναι ο καλύτερος παίκτης μιας ομάδας που διεκδικεί ισότιμα τον τίτλο. Κι αυτό είναι λίγο τρελό αν το σκεφτεί κανείς. Όχι μόνο δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα playoffs, αλλά βελτίωσε τα νούμερά του σε σχέση με τη regular season, όχι μόνο σε απόλυτο αριθμό αλλά και σε ποσοστά, τόσο εντός παιδιάς, όσο και από τις βολές, σχεδόν σαν ο αυξημένος ανταγωνισμός να τον τροφοδοτεί. Έτι περισσότερο, ανεβάζει σε κάθε σειρά τα νούμερά του ακόμη περισσότερο, με αποκορύφωμα το 22/11/5/2/1 απέναντι στους Celtics και την ραψωδία του για να τους στείλει για check out από την Disney World με 32 πόντους, 14 rebounds και πέντε assists.
Oι X–factors
Μπορεί εμείς να μην το βλέπαμε τότε, αλλά ο Pat Riley οραματιζόταν τους τελικούς του NBA απέναντι στον LeBron James όταν αποκτούσε τον Andre Iguodala στο trade του Justise Winslow. Εντάξει, μπορεί κι ο ίδιος απλά να σκεφτόταν “γιατί όχι;” και να μην πίστευε ότι οι Heat θα φτάσουν μέχρι την τελευταία στροφή της διαδρομής. Γεγονός είναι σε κάθε περίπτωση πως ο Andre Iguodala θα παίξει στους τελικούς του NBA για έκτη διαδοχική χρονιά, και πως για άλλη μια ο LeBron James δεν θα βρει την ησυχία του. Γεννημένοι ο ένας στις αρχές του 1984 και ο άλλος στα τέλη, είναι έτοιμοι για άλλη μια μάχη σε ένα δίπολο που αν και ποτέ δεν συζητάμε έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την ιστορία του NBA τα τελευταία χρόνια. Ο Andre Iguodala δεν είναι αυτός που ήταν, φαινομενικά τουλάχιστον, ωστόσο αν ο LeBron ξεκουράστηκε φέτος παίζοντας λιγότερα λεπτά, ο Iguodala έκανε διακοπές μέχρι τον Φεβρουάριο, έπαιξε για κανά μήνα, και ξαναξεκουράστηκε μέχρι το Bubble, μοιάζοντας σαν να ήξερε νομοτελειακά ότι θα έρθει πάλι η στιγμή να τα δώσει όλα. Στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς με τους Celtics έβαλε 15 πόντους (τους περισσότερούς του φέτος)με 4/4 τρίποντα, περίπου σαν να φωνάζει “Ήρθα!”.
Στους x-factors συγκαταλέγεται και η θέση του back-up center, ή τελοσπάντων του ψηλού πίσω από τους Adebayo και Davis. O Bam θα αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του μέχρι σήμερα προσπαθώντας όχι μόνο να σταματήσει τον AD, αλλά ταυτόχρονα να μπορέσει να παίξει το παιχνίδι του απέναντί του. Είναι ο μόνος με κάποια ελπίδα αποτελεσματικότητας. Ωστόσο σε περίπτωση που ο Spoelstra δεν ματσάρει τα λεπτά τους λεπτό προς λεπτό, ή αν για οποιονδήποτε λόγο χρειαστεί να καθίσει στον πάγκο περισσότερο του αναμενομένου, είναι ερωτηματικό ποια θα είναι η λύση των Heat. Ο Kelly Olynyk προσφέρει spacing και κυκλοφορία, αλλά είναι πρόβλημα απέναντι σε AD και James, και ήδη από το matchup με τους Celtics είδε τον ρόλο του να μειώνεται. Ο Iguodala δύσκολα θα δει σε αυτό το ζευγάρι λεπτά στο “5”, ο Meyers Leonard, εχμ, καλή τύχη, ενώ ο Derrick Jones Jr. είναι μεγάλο ρίσκο σε αυτό το επίπεδο.
Αντίστοιχα, ενδιαφέρον έχει και η επιλογή του Vogel για το “5”, καθώς η κινητικότητα των Heat δεν αφήνει πολλά περιθώρια στη χρησιμοποίηση του Javale McGee και ο Dwight Howard ενώ ήταν αποτελεσματικός απέναντι στον Jokic στους τελικούς θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια διαφορετικού τύπου πρόκληση, που θα τον αναγκάσει να μαρκάρει περισσότερο στον χώρο και να έχει την προσοχή του και μακριά από την μπάλα ή σε αλλαγές. Από την άλλη, αν ο Bam είναι πάνω στον Davis στην άμυνα, ένας βαρύς ψηλός των Lakers μπορεί να μια διαρκή απειλή από λόμπες στο ζωγραφιστό που αφειδώς οι LeBron και Rondo θα προσφέρουν. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Lakers είναι η καλύτερη ομάδα της Λίγκας στα επιθετικά rebounds, οπότε κάθε απομάκρυνση του Bam από το ζωγραφιστό θα ανοίγει τόσο χώρο για εφορμήσεις του LeBron, όσο και για δεύτερες ευκαιρίες από τους δεινόσαυρους των Lakers που θα παίζουν βόλευ. To ποια ομάδα θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί αμυντικά στα προβλήματα που η άλλη θα της θέτει, είναι από τους κρισιμότερους παράγοντες της αναμέτρησης.
Το κρίσιμο λοιπόν στοιχείο είναι πόσα λεπτά θα παίξει ο Davis center και πόσο αυτό όταν συμβαίνει θα είναι νίκη του πλάνου των Heat ή των Lakers. Τούτο καθώς, ο Davis ήταν το πρόβλημα που δεν είχε λύση για κανέναν αντίπαλο των Lakers ως τώρα. Και τόσο ολοκληρωμένο ψηλό και στις δύο πλευρές του παρκέ (sorry Giannis) ακόμα δεν έχει αντιμετωπίσει η άμυνα των Heat. Εν τέλει, ο απόλυτος παράγοντας καθορισμού της έκβασης της συγκεκριμένης σειράς είναι για εμάς ο Davis και το ενδεχόμενο ψήλωμά του στην κορυφή του μπασκετικού Ολύμπου, με το, όπως φάνηκε στα τελευταία δύο παιχνίδια κόντρα στους Nuggets, τραυματισμένο κορμί του να αποτελεί τον απόλυτο x-factor.
Πηγή: basketballguru.gr
