Η 8η Μαρτίου είναι Μέρα αγώνα και διεκδίκησης!

Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) με στόχο σκοπό την προώθηση των δικαιωμάτων και την καταπολέμηση των θεμάτων που απασχολούν αλλά και οδηγούν στην περιθωριοποίηση της γυναίκας.

Γράφει η Φωτεινή Μπακαδήμα*

Η σημερινή μέρα αποτελεί σύμβολο αγώνων και θλιβερή υπενθύμιση πως παρότι έχουν περάσει 165 χρόνια από την 8η Μαρτίου οι γυναίκες εξακολουθούν να παραμένουν ο αδύναμος κρίκος και να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική αλλά και στην προσωπική ζωή τους.

Καθημερινά καλούνται να υπηρετήσουν και να εκπληρώσουν πάμπολλους ρόλους, μητέρας, αδελφής, φίλης, εργαζόμενης, συναδέλφου και, δυστυχώς, κάθε ρόλος δύναται να αποτελέσει πηγή διακρίσεων, σεξισμού και βίας.

Παράλληλα, καλούνται να ξεπεράσουν αμέτρητες δυσκολίες και να αποδείξουν την αξία, την εξυπνάδα ακόμη και την αντοχή τους, όταν για τους άντρες τέτοια χαρακτηριστικά θεωρούνται δεδομένα, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή όχι στην πραγματικότητα.

Πολλές γυναίκες από τη βρεφική ή παιδική τους ηλικία καλούνται να αντιμετωπίσουν διακρίσεις στο σχολείο ή και εντός της ίδιας τους της οικογένειας, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το αγαπημένο παιδί της μαμάς ή το καμάρι του μπαμπά, που συνήθως είναι ο γιος και όχι η κόρη.

Στη συνέχεια, εντός της σχολικής αίθουσας συχνά ακούν πως δεν γίνεται να είναι καλές για παράδειγμα σε ένα μάθημα όπως τα μαθηματικά ή η φυσική γιατί είναι κορίτσι. Ακόμη και το επάγγελμα που θα επιλέξουν ή οι προσωπικές τους επιλογές επηρεάζονται από το γεγονός πως είναι γυναίκες.

Κάπως έτσι μπαίνουν στην εφηβεία, όπου και έρχονται αντιμέτωπες με σεξιστικά στερεότυπα σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση, την κοινωνική ή την ερωτική τους συμπεριφορά, τη στιγμή που δέχονται και πρέπει να απαντούν χαμογελαστά, γιατί έτσι αρμόζει σε μια γυναίκα, σε αδιάκριτες ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή οι οποίες μπορεί να τις ακολουθήσουν ακόμη και στον χώρο εργασίας τους επηρεάζοντας έως και την επαγγελματική τους εξέλιξη.

Φυσικά, πολλά από αυτά τα ζητήματα δεν θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει σχεδόν ποτέ ένας άντρας. Ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν θα σχολιάσει κανείς τον τρόπο που ντύνεται, που μιλάει ή που φέρεται ένας άντρας.

Δυστυχώς για όλες μας τα στερεότυπα δεν σταματούν εκεί καθώς για μια γυναίκα ο γάμος και η μητρότητα την «κυνηγούν» συνεχώς καθώς θεωρείται αυτονόητο, εξαιτίας του φύλου της, πως θα γίνει σύζυγος και μητέρα, με όσες δεν επιθυμούν ή ακόμη και αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένεια να δέχονται πυρά κριτικής και βέλη σχολίων από παντού.

Στην αντίπερα όχθη, οι σύζυγοι και οι μητέρες αντιμετωπίζουν άλλα στερεότυπα που συνδέονται με αυτούς τους “γυναικείους” ρόλους. Στην προσωπική τους ζωή συχνά νιώθουν υποχρεωμένες να εκπληρώνουν τις επιθυμίες των άλλων, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις δικές τους.

Οι εργαζόμενες δε μητέρες πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουν ότι είναι το ίδιο αποδοτικές με έναν εργαζόμενο πατέρα, αντιμετωπίζοντας, παράλληλα, άνιση μεταχείριση και διαχωρισμούς.
Όμως δεν απειλούν μονάχα αυτού του είδους τα φαινόμενα τις γυναίκες.

Δυστυχώς, ζούμε σε ένα κλίμα απειλητικό και διόλου φιλικό, ένα κλίμα πατριαρχίας και περιθωριοποίησης. Βιώνουμε μια εποχή όπου τα περιστατικά βίας κατά γυναικών και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται καθημερινά.

Την ίδια στιγμή, σε ότι αφορά την Ελλάδα, καθώς σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση είναι σαφέστατα καλύτερη, παρατηρούμε μια στοχευμένη υποβάθμιση των γυναικείων ρόλων και μια οργανωμένη αποδόμηση των δυνατοτήτων μας.

Αν ανατρέξουμε στα νομοθετήματα της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη θα δούμε μια σειρά χτυπημάτων σε βάρος των γυναικείων δικαιωμάτων, από την κατάργηση της Γραμματείας Ισότητας μέχρι τον νόμο της συνεπιμέλειας.

Παρατηρούμε την αντανάκλαση όχι μόνο του πλέγματος της πατριαρχίας αλλά μιας εκδικητικής πατριαρχίας, γεγονός που συμβαδίζοντας με τη νομοθετική κατάργηση κατακτήσεων του γυναικείου κινήματος αποδεικνύει περίτρανα πως έχουμε να κάνουμε με με μια ηττημένη κοινωνία που στρέφεται στη βία με πρώτα θύματα γυναίκες και νέους.

Ακόμη και το γεγονός πως παρά τις 17 δολοφονίες γυναικών μέσα στο 2021 και τις 2 εντός του πρώτου τριμήνου του 2022 η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται να προχωρήσει στην αναγνώριση, υιοθέτηση και θεσμοθέτηση του όρου της γυναικοκτονίας έχει ιδιαίτερη σημασία και καταδεικνύει τον συντηρητικό τρόπο σκέψης της κυβερνώσας παράταξης, τρόπος σκέψης που πλέον αποδεικνύεται απειλητικός για τις γυναίκες.

Φυσικά τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας, μοιραία η σκέψη όλων μας πηγαίνει και στις γυναίκες που βιώνουν τον πόλεμο στην Ουκρανία, στις μητέρες που εγκαταλείπουν τις εστίες τους με τα μωρά τους στην αγκαλιά μη γνωρίζοντας αν θα καταφέρουν να γυρίσουν ποτέ πίσω, στις γυναίκες που βλέπουν τους πατεράδες, τους συντρόφους, τους αδερφούς τους να μένουν πίσω για να πολεμήσουν, στις Ρωσίδες μητέρες που βλέπουν τα παιδιά τους να πολεμούν έναν άσκοπο πόλεμο, σκοτώνοντας ακόμη και αθώους.

Η Ημέρα της Γυναίκας δεν θα πάψει να είναι μέρα σύμβολο αγώνα, πάλης, προσπάθειας, χαράς, κατακτήσεων αλλά και δακρύων για όσο οι γυναίκες αναγκάζονται να αγωνίζονται να αποκτήσουν αυτά που θα έπρεπε να είναι πλέον αυτονόητα, την ισότητα και τα δικαιώματά τους.

Αντιμαχόμαστε την πατριαρχία ενωμένες, αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, απαιτούμε ίσες ευκαιρίες. Μόνο έτσι θα πετύχουμε. Μόνο έτσι θα φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για τις επόμενες γενιές.

Καμία μόνη, καμία λιγότερη! Όλες μαζί, χέρι-χέρι παλεύουμε και θα νικήσουμε!

*Η Φωτεινή Μπακαδήμα είναι Βουλεύτρια ΜέΡΑ25 Β’ Πειραιά και Γραμματέας της ΚΟ.