«Aνάμεσα στην Ελλάδα του Αλκίνοου και την Ελλάδα του (κάθε) Μπέου, δεν υπάρχει δίλημμα»

Ο Δήμαρχος Βόλου που όλες αυτές τις μέρες εμφανίζεται  -παρουσία καμερών παρακαλώ-  να φωνάζει σε κατοίκους να προσέχουν ή ακόμη και να… πλένει με μάνικα, ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει σε όσα συγκλονιστικά είπε ο τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης στην συναυλία του στην Τεχνόπολη το βράδυ της Δευτέρας (11.09).

Ο Αχιλλέας Μπέος, στην απάντησή του, δεν διέψευσε όσα κατήγγειλε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ότι ακόμη κι αυτές τις στιγμές καταστροφής ο Δήμαρχος φρόντιζε για την προεκλογική του εικόνα, παρά μόνο επιστράτευσε την ειρωνία και τον μηδενισμό, επιβεβαιώνοντας με κραυγαλέο τρόπο ότι σκέφτεται μήπως τελικά του κοστίσει πολιτικά.

Έτσι λοιπόν έβαλε μπρος τα φτηνά λαϊκιστικά κόλπα, ελπίζοντας να αποδώσουν ξανά. Και μπορεί πράγματι να το κάνουν.

Όμως σε αυτήν την υπόθεση αντανακλώνται δύο στάσεις ζωής, εκ διαμέτρου αντίθετες. Από την μία ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που συντάχθηκε εξαρχής με τον αγώνα των κατοίκων των Σταγιατών απέναντι στην ιδιωτικοποίηση του νερού της πηγής του χωριού.  Από την άλλη, ο Αχιλλέος Μπέος, που από ποδοσφαιρικός παράγοντας βρέθηκε στην δημόσια ζωή, διατηρώντας το ίδιο γνωστό αθυρόστομο ύφος.

Στις τοποθετήσεις τους, συμπυκνώνονται δύο Ελλάδες. Δύο στάσεις ζωής, δύο φιλοσοφίες. Η μία που κερδίζει εκλογές κι αποφασίζει για το μέλλον του τόπου και τους ανθρώπους του, με συγκρούσεις, λαϊκιστικές κραυγές, χυδαιότητες και μηδενιστικές προσεγγίσεις, και η άλλη που με τρυφερότητα αγωνίζεται για το φως, μιλώντας πολλές φορές για το σκοτάδι.

Με τον Αλκίνοο, στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Σε αυτήν που άνθρωποι αγωνίζονται για την ζωή, την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, χωρίς νταϊλίκια, χωρίς επίκληση σε μία δήθεν λαϊκή αρρενωπότητα και τελικά, χωρίς την περιφρόνηση της ίδιας της ζωής.

Πριν τρία χρόνια, με αφορμή ακόμη μία αήθη επίθεση του Αχιλλέα Μπέου στον Αλκίνοο Ιωαννίδη που υποστήριξε τους κατοίκους των Σταγιατών που υπερασπίζονταν τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού, η 450+ Πρωτοβουλία δημιουργών και κληρονόμων σε ανάρτησή της σημείωνε μεταξύ άλλων: «Ανάμεσα στην Ελλάδα του Αλκίνοου και την Ελλάδα του κάθε Μπέου, δεν υπάρχει δίλημμα. Διαλέγουμε Ελλάδα του πολιτισμού, της ευγένειας, των αγώνων για την προστασία της γης του αέρα, των πηγών, του φυσικού και πνευματικού μας πλούτου».

Το ίδιο ισχύει και τώρα λοιπόν…