Ανδρέας Τετέι: Εγώ πότε θα γίνω Έλληνας και «στα χαρτιά»;

Ο Ανδρέας Τετέι γεννήθηκε στις 25 Μαΐου του 2001 στην Αθήνα από Γκανέζο πατέρα και μητέρα από τη Σιέρα Λεόνε. Ο ίδιος, όμως, δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει καθώς όταν ήταν ακόμη μηνών πέθανε. Η μητέρα του κάλυψε και αυτόν τον ρόλο. «Για μένα η μαμά μου είναι η ζωή μου όλη. Με στήριξε πάρα πολύ. Χωρίς αυτή δε θα ήμουν εδώ σήμερα» σημείωσε ο ποδοσφαιριστής μιλώντας στο One Man και τον Άκη Κατσούδα.

Ο 21χρονος σήμερα ζει στο σπίτι που βρίσκεται μερικά βήματα μακριά από την πλατεία Αγίου Γεωργίου μαζί με τη μητέρα και τις δύο αδερφές του. Όπως εξηγεί ο ίδιος, παλιότερα στην περιοχή έμεναν πολλά ξαδέρφια και συγγενείς του, ωστόσο, περισσότεροι αποφάσισαν να φύγουν την περίοδο της κρίσης για να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον.

Στόχος του είναι να παίξει σε ένα από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης αλλά και να φορέσει τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας. Για να τα καταφέρει, όμως, πρέπει να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια, κάτι το οποίο δεν έχει συμβεί ακόμη.

Εγώ πότε θα γίνω Έλληνας και «στα χαρτιά»;

Όλη στην οικογένεια περιμένουν τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσουν πως ο Ανδρέας πήρε την ελληνική ιθαγένεια. Για την ώρα περιμένει. Και αυτή η αναμονή είναι βασανιστική. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Για τη ζωή μου, για το ποδόσφαιρο για όλα. Είναι αλλιώς να παίζεις ως Έλληνας ή Ευρωπαίος και αλλιώς ως ξένος στο πρωτάθλημα της χώρας σου» παραδέχεται.

Δεν είναι, όμως, μόνο το γραφειοκρατικό κομμάτι. Όπως εξηγεί, στο γήπεδο, όλα αυτά τα χρόνια έχει ακούσει «διάφορα», όμως εκείνος επιλέγει να τα αγνοεί. «Έχω δεχτεί πολλές βρισιές αλλά δε δίνω καθόλου σημασία. Γελάω» προσθέτει.

Η φετινή χρόνια για εκείνον έχει τελειώσει. Μακροπρόθεσμους στόχους δεν βάζει ακόμη. Θέλει να φτάσει ψηλά αλλά δεν βιάζεται. Άλλωστε είναι μόλις 21 ετών.

Αυτό που θέλει για την ώρα είναι να ξεκουραστεί, να περάσει χρόνο με τη μητέρα του και τις αδερφές του, να κάνει καμιά βόλτα με τους φίλους του στο κέντρο της Αθήνας και παραλιακά, να παίξει League of Legends που είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, να ακούσει Νέγρο του Μοριά, Kareem Kalokoh και Moose τους οποίους γνωρίζει από μικρό παιδί και τον έχουν σαν τον μικρό τους αδερφό και να συνεχίσει φυσικά τις ατομικές του προπονήσεις για την επόμενη σεζόν.

Η πορεία του

Η ποδοσφαιρική πορεία του Ανδρέα Τετέι μέχρι σήμερα είναι γεμάτη εκπλήξεις και μικρές επιτυχίες. Ξεκίνησε να παίζει μπάλα – το μπάσκετ και δεν το συμπάθησε ποτέ παρόλο που έχει ύψος 1,90- στον Άτλα Κυψέλης, έναν μικρό σύλλογο της γειτονιάς, στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στην Κορωνίδα Γαλατσίου και ύστερα, στα 15 του, πήγε στον ΠΑΟ ΡΟΥΦ που εκείνη την εποχή έπαιζε στο Α’ Τοπικό της Αθήνας.

Οι εμφανίσεις του με τη φανέλα της ιστορικής ομάδας των Πετραλώνων και η ποιότητά του ήταν αυτά που κίνησαν το ενδιαφέρον των παραγόντων της Κηφισιάς. Η αφορμή για να γίνει η μεταγραφή ήταν ένα φιλικό ματς μεταξύ των δύο ομάδων το καλοκαίρι του 2020, στο οποίο, όπως θυμάται, έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του.

Ο Ανδρέας Τετέι πήρε μεταγραφή στην ομάδα όταν ήταν ακόμη στην τρίτη κατηγορία. Ο σύλλογος δημιουργήθηκε το 2012 ύστερα από τη συνένωση δύο τοπικών ομάδων της περιοχής (του ΑΟ Κηφισιάς και του ΑΟΚ Ελπιδοφόρου) και η πορεία από τότε είναι μονίμως προς τα πάνω. Φέτος η ομάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε επαγγελματική κατηγορία ενώ κατάφερε να προκριθεί στους 16 του Κυπέλλου Ελλάδος, πετώντας εκτός τον Απόλλωνα Σμύρνης.

Η επιθυμία του μετά την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία ήταν μία: να αφήσει το 7 στη φανέλα και να πάρει το 10. Και η ομάδα το δέχτηκε. «Το ήθελα πολύ» μου λέει όσο περπατάμε στα στενά της Κυψέλης. «Το ξέρω πως αυτή η φανέλα κουβαλά μεγάλη ευθύνη αλλά δεν με ένοιαζε. Και νομίζω απέδειξα ότι την άξιζα».

Το δώρο του σε έναν μικρό θαυμαστή

«Ήμουν στον πάγκο. Ξαφνικά άκουσα από πίσω ένα παιδί να μιλάει ισπανικά. Γύρισα, του μίλησα και πιάσαμε μια ψιλοκουβέντα. Στο δεύτερο ημίχρονο που πήγα για ζέσταμα με ακολούθησε. Μου έλεγε συνέχεια πως είμαι παιχταράς και διάφορα τέτοια. Τότε εγώ του απάντησα πως αν βάλω γκολ θα έρθω να το πανηγυρίσουμε μαζί» σημειώνει ο ίδιος.

«Μπορεί να μην έβαλα γκολ αλλά στο τέλος του ματς ήρθε και με βρήκε στα αποδυτήρια και μου ζήτησε τη φανέλα μου. Ήθελα να την κρατήσω εγώ για να τη θυμάμαι αλλά την έδωσα στον μικρό γιατί ήξερα πως θα ένιωθε πολύ χαρούμενος. Μόλις το έκανα του είπα “αν παίξεις μπάλα μη με ξεχάσεις, θα σου ζητήσω εγώ φανέλα”. Και μου απάντησε “δεν θα σε ξεχάσω”» εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια, ενώ μου δείχνει στο κινητό του τη φωτογραφία του μικρού με τη φανέλα που φτάνει μέχρι τα πόδια του.