Αντιδράσεις για τον στρατιωτικό χαιρετισμό Σαββόπουλου στον Μίκη Θεοδωράκη που βασανίστηκε από τη Χ*ύντα
Πολλοί θεώρησαν ασέβεια την επιλογή του Διονύση Σαββόπουλου να χαιρετήσει στρατιωτικά έναν άνθρωπο που βασανίστηκε και εξορίστηκε από στρατιωτικό καθεστώς.
Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η φωτογραφία που δείχνει τον Διονύση Σαββόπουλο να χαιρετά στρατιωτικά τον Μίκη Θεοδωράκη, στο παρεκκλήσι δίπλα στη Μητρόπολη Αθηνών, στο λαϊκό προσκύνημα για τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη.
Πολλοί επισημαίνουν την αντίφαση του χαιρετισμού που θεωρήθηκε ασέβεια, καθώς ο Διονύσης Σαββόπουλος επέλεξε να χαιρετήσει στρατιωτικά έναν άνθρωπο που βασανίστηκε και εξορίστηκε από στρατιωτικό καθεστώς, τη Χούντα.
Ο ίδιος σε άλλη φωτογραφία, φαίνεται να στέκεται μπροστά στο φέρετρο και να υποκλίνεται στον Μίκη Θεοδωράκη.
Το λαϊκό προσκύνημα συνεχίστηκε και χθες σε κλίμα συγκίνησης, με πλήθος κόσμου να περιμένει υπομονετικά στη μεγάλη ουρά που είχε σχηματιστεί από το πρωί στο πεζοδρόμιο επί της οδού Μητροπόλεως για το «τελευταίο αντίο» στον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη.
Με ένα λουλούδι στο χέρι, συνήθως κόκκινο τριαντάφυλλο ή γαρύφαλλο, άνθρωποι όλων των ηλικιών περίμεναν έως ότου έρθει η σειρά τους για να αποχαιρετήσουν τον μεγάλο δημιουργό.
Ανάμεσά τους, ο Διονύσης Σαββόπουλος, που στάθηκε μπροστά στο φέρετρο και υποκλίθηκε στον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ λίγο αργότερα χαιρέτησε τον μεγάλο συνθέτη στρατιωτικά.
Η δήλωση Σαββόπουλου για την απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη
«Έφυγε σήμερα ο τελευταίος των μεγάλων. Των τελευταίων μεγάλων Ελλήνων. Είναι ημέρα πένθους, βαθιάς συγκίνησης αλλά και πνευματικής ανάτασης νομίζω, γιατί μετά τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, του Γιώργου Σεφέρη, του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, και όλων των άλλων πνευματικών ηγετών μας, έρχεται τώρα και η αναχώρηση του Μίκη Θεοδωράκη, στην 200ή επέτειο της Ανεξαρτησίας, σαν να μας λέει “κοιτάξτε τι έχει πραγματική αξία σε όλη αυτή την πορεία και αφήστε τα μικρά και τα ασήμαντα.
Ήταν παράφορος. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ξεχείλιζε από μουσική, αιώνια νιάτα, πάθος και ρομαντισμό. Ήταν ένας μεγαλοφυής, ένας λεοντόκαρδος, ένας άνθρωπος αναγεννησιακός. Ένας οικουμενικός άνθρωπος. Θα ζει πάντα στη μνήμη της Αντίστασης, στην τραγική μνήμη του εμφυλίου και της εξορίας, στους αγώνες της δεκαετίας του ΄60, στη φυλακή του αντιδικτατορικού αγώνα. Μα πάνω από όλα θα ζει πάντα στο αιώνιο τραγούδι της ελληνικής λαλιάς με την συναρπαστική και θυελλώδη μουσική του.
O Captain, my Captain
Η δάφνη κερδήθηκε
Ποτέ δεν θα πεθάνεις».
