Απειλείται με έξωση μητέρα από το Κονγκό με 4 ανήλικα παιδιά

Δεν έχουν σταματημό οι εξώσεις συμπολιτών μας. Μια περίπτωση φέρνουν στο φως της δημοσιότητας οι εκπαιδευτικοί του 79^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και του 142^ουΝηπιαγωγείου Αθηνών. Σύμφωνα με ανακοίνωση τους, μια μητέρα με τέσσερα παιδιά απειλούνται με έξωση, λόγω λήξης του στεγαστικού προγράμματος ESTIA II.

Μάλιστα λαμβάνει συνεχώς απειλές και τηλεφωνήματα για να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το διαμέρισμα με μονόδρομο είτε τον εγκλεισμό σε κάποια δομή είτε την αστεγία.

Οι εκπαιδευτικοί  δηλώνουν ότι θέλουν να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην έμπρακτη εφαρμογή του σεβασμού του δικαιώματος των δύο παιδιών στην απρόσκοπτη, ανεμπόδιστη και συνεχιζόμενη εκπαίδευση τους στο σχολείο, με τη φροντίδα, προστασία και αγάπη όλων.

«Από σήμερα κιόλας δημοσιοποιούμε το γεγονός και ξεκινάμε να συγκεντρώνουμε χρήματα για τη στήριξη της οικογένειας. Ταυτόχρονα, στον βαθμό που μας αναλογεί και με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε μελλοντική απόπειρα έξωσης της μητέρας αυτής και της οικογένειας της», τονίζουν.

Για ακόμη μια φορά η βαρβαρότητα των εποχών μας θυμίζει πως η το όπλο μας είναι η αλληλεγγύη και το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

Η ανακοίνωση των εκπαιδευτικών:

“Τα παιδιά που μετακινούνται είναι πρώτα από όλα παιδιά και τα κράτη έχουν την υποχρέωση να διασφαλίζουν το δικαίωμα τους στην εκπαίδευση σύμφωνα με τις αρχές της κοινωνικής και εκπαιδευτικής ένταξης” (Δημόσια Θέση του Ευρωπαϊκού Δικτύου Συνηγόρων του Παιδιού, 2018).

Εμείς, οι εκπαιδευτικοί του 79^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και του 142^ου Νηπιαγωγείου Αθηνών, δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στην κυρία C.  από το Κονγκό, μητέρα τεσσάρων παιδιών, καθώς αυτή και τα παιδιά της απειλούνται με έξωση από το σπίτι που μένουν, αφού το πρόγραμμα ΕSTIA ΙΙ τελείωσε.

Στις 19 Ιανουαρίου, δεν έγινε η έξωση της C. και της οικογένειάς της. Η συγκεκριμένη ημερομηνία είχε οριστεί από τη ΜΚΟ Νόστος που διαχειρίζεται διαμερίσματα του στεγαστικού προγράμματος ESTIA II και η οποία, με συνεχείς απειλές και καθημερινές τηλεφωνικές οχλήσεις προσπαθεί να κάνει την C. να συναινέσει στο να εγκαταλείψει το διαμέρισμά της, μαζί με τα παιδιά της, διαλέγοντας είτε τον εγκλεισμό σε κάποια «δομή», είτε την αστεγία.

Το πρόγραμμα ESTIA δημιουργήθηκε από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, το 2015, με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  και προέβλεπε αρχικά 25.000 έως 27.000 θέσεις φιλοξενίας σε 21 πόλεις της Ελλάδας. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2020 είχαν ωφεληθεί περισσότεροι από 70.000 πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο που φιλοξενούνταν σε κατοικίες και διαμερίσματα. Σκοπός του προγράμματος ήταν η ομαλή ένταξη των προσφύγων στον κοινωνικό ιστό για όσο διάστημα παρέμεναν στην Ελλάδα, ενώ και οι ιδιοκτήτες των σπιτιών πληρώνονταν το συμφωνημένο μίσθωμα από την Ύπατη Αρμοστεία.

Ωστόσο,  η διαχείριση του προγράμματος παραδόθηκε στο Υπουργείο Μετανάστευσης τον Σεπτέμβριο του 2020. Ήδη από τις αρχές του 2022 το υπουργείο ανακοίνωσε τη δραστική μείωση των θέσεων του προγράμματος σε 10.000 από 27.000 που διέθετε το 2021 με στόχο το πρόγραμμα να ολοκληρωθεί στο τέλος του 2022, με σκοπό την «περαιτέρω αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων».

Όμως οι ανάγκες στέγασης συνεχίζουν να υπάρχουν. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Είναι η μετακίνησή τους σε «δομές» σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας η λύση στο πρόβλημά τους; Είναι οι γονείς και τα παιδιά τους/μαθητές μας βαλίτσες/αντικείμενα για να τα μετακινούν κάποιοι όπου θέλουν και όποτε θέλουν; Το δε επιχείρημα περί ««περαιτέρω αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων» αποτελεί παραλογισμό και τραγική ειρωνεία όταν προς όφελος του τουρισμού καταλαμβάνονται τα περισσότερα διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό το γεγονός για τα ενοίκια και τη στέγαση των ανθρώπων της κοινωνίας.

Το σχολείο μας βρίσκεται σε μια περιοχή της Αθήνας (Κ. Πατήσια) που η πλειοψηφία των παιδιών έχουν μεταναστευτικό και προσφυγικό υπόβαθρο. Το γεγονός αυτό μας κάνει να γνωρίζουμε από κοντά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που έχουν τα παιδιά αυτά για να έρχονται καθημερινά στο σχολείο, να παρακολουθούν τα μαθήματά τους και να παίρνουν μέρος στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Ως εκπαιδευτικοί ζητάμε το αυτονόητο: να σταματήσει τώρα η διαδικασία της έξωσης, ο μικρός Α. και ο αδερφός του Γκ. να παραμείνουν στα σχολεία τους που συστεγάζονται, να μη φύγουν, να μη χρειαστεί να αλλάξουν περιβάλλον, να μη χάσουν τους φίλους τους, τους/τις δασκάλους/ες τους και την υποστήριξη που έχουν. Το ίδιο ακριβώς ζητάμε και για τη μητέρα τους, καθώς μεγαλώνει μόνης της τα τέσσερα παιδιά της (ηλικίας 8, 5, 4 και 2 ετών).

Οι εξώσεις από τα διαμερίσματα οδηγούν στην εξαφάνιση των παιδιών από το εκπαιδευτικό περιβάλλον, διακόπτοντας βίαια τη σχολική τους φοίτηση και την οποιαδήποτε προσπάθεια ένταξης και ομαλής προσαρμογής τους στην τοπική κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί τους σε συνεργασία με τις οικογένειες τους. Τα παιδιά, που μετακινούνται χωρίς τη θέληση τους με γραφειοκρατικές αποφάσεις και διαταγές, είναι πάνω από όλα παιδιά και η εκπαίδευσή τους δεν είναι πολυτέλεια, αλλά δικαίωμα και ανάγκη, καθώς έχει πολλαπλά αναπτυξιακά, ψυχολογικά, συναισθηματικά και κοινωνικά οφέλη γι’ αυτά τα παιδιά όπως και για όλα τα άλλα παιδιά.

Όπως όλα τα παιδιά, τα προσφυγόπουλα είναι υποκείμενα δικαιωμάτων και έχουν δικαίωμα στην απρόσκοπτη και ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση. Το θεμελιώδες αυτό δικαίωμα όλων των παιδιών σχολικής ηλικίας που διαβιούν στη χώρα μας κατοχυρώνεται στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Ν. 2101/92), ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση (άρθρο 2, αρχή της μη διάκρισης) και είναι συνδυαζόμενο ρητά με την υποχρέωση διασφάλισης της ισότητας των ευκαιριών (άρθρο 28). Η Σύμβαση προβλέπει επίσης (άρθρο 3) ότι το συμφέρον του παιδιού πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά προτεραιότητα σε όλες τις αποφάσεις που το αφορούν, θεσπίζοντας τη ρητή υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίζει στο παιδί την αναγκαία προστασία και φροντίδα.

Ειδικότερα, το παιδί πρόσφυγας ή αυτό που ζητά να αποκτήσει το νομικό καθεστώς του πρόσφυγα, δικαιούται ειδική και κατάλληλη προστασία ώστε να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματά του (άρθρο 22). Το δικαίωμα στην εκπαίδευση κατοχυρώνεται επίσης στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ενώ σύμφωνα με τον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, τα κράτη πρέπει να εξασφαλίζουν στα παιδιά δωρεάν πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να ευνοούν την κανονική σχολική φοίτηση.

Η κανονική σχολική φοίτηση του Α. στο Δημοτικό, όπως και του αδερφού του Γκ. στο Νηπιαγωγείο, δεν ευνοείται με τη μετακίνηση της οικογένειας σε κάποιο camp που ούτε καν ενημερώνουν την οικογένεια ποιο είναι και πού βρίσκεται. Αντίθετα, η μετακίνηση του Α. στα μέσα της σχολικής χρονιάς, όπως και όλων των άλλων παιδιών που υποχρεώνονται να μετακινηθούν προς απομακρυσμένες περιοχές λόγω της λήξης του προγράμματος, συνιστά βίαιη διακοπή της σχολικής και κοινωνικής τους ένταξης και σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων τους από το ίδιο το κράτος που οφείλει να τα σέβεται, να τα διασφαλίζει και να τα προστατεύει.

Με βάση τα παραπάνω δηλώνουμε ότι θέλουμε να συμβάλουμε με κάθε τρόπο στην έμπρακτη εφαρμογή του σεβασμού του δικαιώματος των δύο παιδιών στην απρόσκοπτη, ανεμπόδιστη και συνεχιζόμενη εκπαίδευση τους, με τη φροντίδα, προστασία και αγάπη τόσο από όλους τους/τις εκπαιδευτικούς, όσο και από τους συμμαθητές/τριές τους, αλλά και από όλα τα παιδιά.

Από σήμερα κιόλας δημοσιοποιούμε το γεγονός και ξεκινάμε να συγκεντρώνουμε χρήματα για τη στήριξη της οικογένειας. Ταυτόχρονα, στον βαθμό που μας αναλογεί και με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε μελλοντική απόπειρα έξωσης της C. και της οικογένειάς της.

Οι εκπαιδευτικοί του 79^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και του 142^ου Νηπιαγωγείου Αθηνών”