Μποφίλιου για 8 Μάρτη: «Με λένε Νατάσσα και ανήκω μόνο στον εαυτό μου, ρε»
«Σήμερα, είμαι γυναίκα 39 χρόνια. Είμαι περήφανη για όσες καγκελόπορτες γενναία έχω σπρώξει και για όσα κατάφερα βήμα το βήμα, σκοτάδι το σκοτάδι».
Η Νατάσσα Μποφίλιου, αποδεικνύει κάθε φορά που τοποθετείται για κοινωνικά ζητήματα, ότι στέκεται στη σωστή πλευρά. Τη φωτεινή, της ελπίδας.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η αγαπημένη ερμηνεύτρια, Νατάσσα Μποφίλιου, έκανε μια ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα κατά της πατριαρχίας, αλλά και μήνυμα αγάπης προς όλες τις γυναίκες.
Πιο συγκεκριμένα, έγραψε ένα κείμενο από την καρδιά της, μεταφέροντας εικόνες από τη ζωή της, τα τελευταία 39 χρόνια, όπως αναφέρει η ίδια. Από τα παιδικά παραμύθια με τις πριγκίπισσες, που φρόντιζαν να μεταφέρονται στα κορίτσια ως ονειρικές ζωές -παρά τις τραγικές ιστορίες τους-, μέχρι την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει καθημερινά κάθε γυναίκα.
Η ίδια παρά τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει έχει βρει τρόπους να ανταπεξέρχεται και δηλώνει: «Περήφανη που βρήκα τον τρόπο να κρύβω στο στήθος μου φαναράκια και σπόρους. Θα τα αφήνω στις άκρες, να γίνουν φως και άνθη, για να τα βρεις εσύ, η επόμενη γυναίκα, σε περίπτωση που χρειαστεί να περπατήσεις τον ίδιο δρόμο», δίνοντας το έναυσμα στις γυναίκες να βρουν τον δρόμο τους.
Γιατί μέσα στο σκοτάδι της πατριαρχίας, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα γυναίκες, που θα δίνουν το χέρι, θα ανοίγουν δρόμους, θα διαδηλώνουν, θα φωνάζουν για να βοηθήσουν όσες το έχουν ανάγκη.
Αναλυτικά η ανάρτηση:
‘Είμαι γυναίκα. Τακτοποιώ το φύλο μου και ξεκινώ. Είμαι, για αρχή, η κόρη της μάνας μου. Γλίστρησα από τον κόλπο της και μεγάλωσα με το γάλα της. Είμαι γυναίκα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μαθαίνω να φέρομαι σαν γυναίκα. Μαθαίνω να αγαπώ, να πιστεύω, να συγχωρώ, να περιθάλπω. Μαθαίνω τη ζωή από τη μάνα μου, αλλά θέλω να ζήσω τη δική μου. Βγαίνω στον κόσμο με την αίσθηση πως οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί και πως όλοι αγαπούν τη Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη, την Ωραία Κοιμωμένη. Έχω ξεχάσει την τραγική ιστορία τους, θυμάμαι μόνο τις χαμογελαστές πανέμορφες μορφές τους στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Σύντομα διαπιστώνω το παραμύθι. Πρέπει να μάθω να μην εγκαταλείπω, να μην κουράζομαι, να μη φοβάμαι. Όπου κι αν θέλω να πάω, πρέπει να περάσω από πόρτες στενές, από υγρά και σκοτεινά τούνελ. Φυσικά και δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό και δεν αντέχω στο σκοτάδι, αλλά κάτι από μέσα μου, κάτι απ’ τη φύση μου μου δίνει την ώθηση να σπρώξω το κάγκελο και να περπατήσω ώς την άλλη μεριά. Μπαίνω. Δουλεύω σκληρά, μερόνυχτα, ανοίγω μονοπάτια, παλεύω με τέρατα, πέφτω, χτυπάω, σηκώνομαι, αμφισβητώ τον εαυτό μου, με φροντίζω, με παρατάω, με βρίσκω ωραία, με βρίσκω άσχημη, θέλω να σταματήσω, θέλω να συνεχίσω. Και πάλι από την αρχή.
Σήμερα, είμαι γυναίκα 39 χρόνια. Είμαι περήφανη για όσες καγκελόπορτες γενναία έχω σπρώξει και για όσα κατάφερα βήμα το βήμα, σκοτάδι το σκοτάδι. Αλλά πιο πολύ είμαι περήφανη γιατί διασχίζοντας το τούνελ βρήκα τον τρόπο να κρύβω στο στήθος μου φαναράκια και σπόρους. Θα τα αφήνω στις άκρες, να γίνουν φως και άνθη, για να τα βρεις εσύ, η επόμενη γυναίκα, σε περίπτωση που χρειαστεί να περπατήσεις τον ίδιο δρόμο.’
Με λένε Νατάσσα και ανήκω μόνο στον εαυτό μου, ρε.
????Paula Modersohn-Becker, 1906.
