Δ. Λαμπρογιάννη: «Έχω μάθει με το ένα χέρι να κρατάω κόντρα και με το άλλο να κάνω όλα τα άλλα»
«Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά»
Η γνωστή ηθοποιός Δάφνη Λαμπρόγιαννη, καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα δε γίνεται», μίλησε μεταξύ άλλων, για το κίνημα metoo και όσες δύσκολες συνεργασίες έχει η ίδια συναντήσει στον καλλιτεχνικό χώρο.
«Μεγαλώσαμε μαζί με κάποιους ανθρώπους που κάπως είναι η ευρύτερη οικογένειά μας. Μεγαλώσαμε μαζί ανθρώπους που μας άδειασαν πολύ άσχημα και μιλάω για όλες αυτές τις ιστορίες που όλοι ακούσαμε στο Μetoo αλλά και όσες δεν ακούσαμε γιατί υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν θα βγουν ποτέ. Στο σωματείο υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν. Αυτό που έχει βγει δεν είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου», ανέφερε η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
«Δεν έχει να κάνει με το χώρο μας αυτό, (σσ. τον καλλιτεχνικό) πιστεύω έχει να κάνει με τους ανθρώπους και αυτό που έχουμε μάθει πως είναι η ζωή, αυτό που λέμε πατριαρχία. Υπήρξε αυτή η εποχή που ενδυνάμωσε τους ανθρώπους που είχαν αυτή τη διάθεση, να γίνουν κρυφοί ή φανεροί βασανιστές ανθρώπων».
«Επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο και τώρα να φτάσουν αυτά τα πράγματα εκεί που πρέπει δικαστικά, πολλά δεν γίνονται γνωστά. Ίσως καλό θα ήταν όλο αυτό το lifestyle που δημιουργεί κάποια είδωλα πολύ εύκολα, γιατί χρειάζονται ώστε να καταναλωθούν, να μην ενδυναμώνονται άνθρωποι ελαφρά τη καρδία. Να μην τους κάνουμε Θεούς τόσο εύκολα και ίσως να ψάχνουμε και λίγο περισσότερο όταν κάνουμε τα πορτρέτα του για το τι άλλο μπορεί να συμβαίνει και δεν ξέρω τι μπορεί να βγει στον αέρα», τόνισε η ηθοποιός.
Πολλοί μας κατηγόρησαν πως ξέραμε και δεν μιλάγαμε. Δεν ξέραμε. Αυτά τα πράγματα δεν τα ξέραμε. Όποιοι τα ήξεραν και δεν μίλαγαν είναι ελάχιστοι και το ίδιο εγκληματίες. Είχαμε αποδεχθεί κακές συμπεριφορές, γιατί έπρεπε να να δουλεύουμε και ζούμε σε ένα πλαίσιο που οι γυναίκες πρέπει να αντέχουν σε ένα σύστημα που τις έχει ορίσει αδύναμες».
Κλείνοντας η Δάφνη Λαμπρόγιαννη τόνισε: «Όταν ξεκίνησε το metoo στην Ελλάδα και ακούγαμε ήδη για αυτό στην Αμερική, ήμουν από αυτούς που πολύ γρήγορα είπε «ναι, ρε συ, καλά τώρα το θυμήθηκαν; Έκανες πρώτα καριέρα και μετά από 20 χρόνια θυμήθηκες ότι είχες περάσει άσχημα».
Δεν πέρναγε δηλαδή από το μυαλό μου ότι μπορεί να έχω βιώσει και εγώ. Μετά άρχισα να βλέπω στοιχεία και να αναλογίζομαι τη δική μου ζωή. Όταν λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί και σε μένα, που θεωρούσα ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα. Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά. Απλώς, επειδή κατάφερνα να πηγαίνω παρακάτω, δεν το θεωρούσα κακοποίηση.
Έτσι μαθαίνουμε ότι εσύ πρέπει να τα βγάλεις πέρα, όχι ο άλλος που σου επιτίθεται, να μην σου επιτίθεται. Επίσης, κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι και το έχω πληρώσει με την υγεία μου…Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο νοσοκομείο, δεν ξέρω πόσες εγχειρήσεις έχω κάνει.
Επίσης κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι για όσους λένε πολύ εύκολα “γιατί δεν έφυγες”. Εγώ το έχω πληρώσει με την υγεία μου. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο νοσοκομείο. Έχω μάθει με το ένα χέρι να κρατάω κόντρα και με το άλλο χέρι να κάνω όλα τα άλλα. Θέλω και τα δύο μου χέρια όταν δουλεύω. Δεν θέλω να μου την πέφτει κανένας, να μου επιτίθεται κανένας. Θέλω να έχω ελεύθερα τα χέρια μου, το σώμα μου και τη ψυχή μου και να συνεργάζομαι».
