Τριάντα και πλέον χρονών είναι τα περισσότερα παιδιά που τέτοιες ημέρες το 2008 ξεχείλιζαν τους δρόμους ολόκληρης της χώρας με αιτήματα για ένα καλύτερο μέλλον, για μια αλλαγή στην κοινωνία, για ένα όνειρο μιας διαφορετικής ζωής από εκείνη που ήταν προδιαγεγραμμένη.
Δεκατρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μια δολοφονία που στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά, σκοπός δεν είναι να γράψουμε τι έγινε εκείνες τις ημέρες, πολλώ δε μάλλον να εξηγήσουμε τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα από τότε μέχρι σήμερα, αλλά να δούμε το παρόν και το μέλλον για τη γενιά των αγώνων και των διεκδικήσεων του Δεκέμβρη του 2008.
Ένας απολογισμός έπειτα από δέκα και πλέον χρόνια, θα βρει τη σημερινή γενιά των τριαντάρηδων μεταξύ της αβεβαιότητας και της επιβίωσης.
Με μισθούς, αν δεν ανήκουν στο 35-40% των ανέργων, για τις περισσότερες και τους περισσότερους «μαξ» στα 700 ευρώ, με ωράριο ανάλογο με τις ορέξεις του εργοδότη και με ένα δωμάτιο ίδιο από τα παιδικά τους χρόνια, απλά να βλέπουν τις ημέρες να περνούν μέσα από τις ζωές των followers στο Instagram και να ακούν να τους λένε ότι ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.
Οι νέες και οι νέοι φταίνε για τον Covid-19 με τις μαζώξεις στις πλατείες. Φταίνε που εμβολιάστηκαν με τα ξεστοκαρισμένα εμβόλια. Φταίνε που στοιβάζονται μέσα στα λεωφορεία και στο μέτρο. Φταίνε που στοιβάζονται στα αμφιθέατρα. Φταίνε που δεν ξέρουν να δομήσουν ένα βιογραφικό. Φταίνε που κάνουν διδακτορικό και είναι τεμπέληδες. Φταίνε που τα ενοίκια έχουν φτάσει «στον θεό». Φταίνε που έχουμε το ακριβότερο internet στην Ευρώπη και τρέχουν οι λογαριασμοί. Φταίνε για την «ελπίδα» που χάθηκε κάπου στη διαδρομή. Φταίνε που θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό για όλα τα παραπάνω. Φταίνε που έχουν φύγει και δεν γυρίζουν, γιατί δεν έχουν πατέρα εργοστασιάρχη να τους περιμένει για δουλειά.
Όλες και όλοι οι νέοι, σήμερα, βλέπουν με τα μάτια ενός τριαντάρη τα «χάλια» του 2008 να έχουν γίνει χειρότερα. Και τα χειρότερα να κινδυνεύουν να γίνουν χείριστα.
Γι’ αυτό και η σημερινή επέτειος μας υπενθυμίζει ότι τα όνειρα του 2008 δεν ήταν άλλα από τα όνειρα των σημερινών τριαντάρηδων. Τα όνειρα αυτά μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι χάθηκαν για τους πρωταγωνιστές του τότε, με αποτέλεσμα να χαθούν και για τις νεότερες γενιές. Όμως, τίποτα δεν έχει ακόμα χαθεί αν δεν το αφήσουν οι ίδιοι να χαθεί.
*Του Ορέστη Χατζηγιαννάκη, υποψήφιου Διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης ΕΚΠΑ, μέλους της Ομάδας Κοινωνικών Εξελίξεων Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ.
