Δεν τους περίσσεψε αλληλεγγύη για τον Σαϊντού

Την ώρα που έτριζαν τα τζάμια στα διαμερίσματα από τις πτήσεις των F16, η εθνική υπερηφάνεια γινόταν θρύψαλα στο δωμάτιο και στην καρδιά του Σαϊντού Καμαρά. Ενός πρόσφυγα από την πάμφτωχη Γουϊνέα και μαθητή Λυκείου στον Άγιο Δημήτριο, που είδε την αίτηση του για άσυλο να απορρίπτεται και όσα έχτισε με καθημερινή προσπάθεια πάνω στα ελληνικά θρανία να κινδυνεύουν να πάνε στράφι.

Του Κώστα Παπαντωνίου για την Αυγή

Ο Σαϊντού έφτασε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2019, με τον τρόπο που φτάνουν οι περισσότεροι πρόσφυγες: μέσα σε μια βάρκα, πατώντας σε σκαριά αμφίβολης αντοχής, μαζί με ανθρώπους που είχαν τον ίδιο σκοπό. Να βρεθούν μακριά απ’ τη συνθήκη που έθετε τη ζωή τους σε κίνδυνο. Πέντε ώρες μετά το σαλπάρισμα κι αφού η μηχανή του σκάφους σταμάτησε στα ανοιχτά της Καλύμνου, το πρώτο -βρεγμένο- ίχνος του παπουτσιού του στη στεριά του νησιού ήταν γεγονός.

Ο λόγος που έφυγε από τη Γουϊνέα σε ηλικία μόλις 15 ετών ήταν η κακοποίηση που βίωνε απ’ τον σύντροφο της θείας του, στο σπίτι της οποίας έμενε μετά τον θάνατο της μητέρας του. «Όσο ζούσε η μητέρα μου, με προστάτευε.  Όταν πέθανε, έμεινα μόνος μου, καθώς δεν γνώριζα τα στοιχεία του πατέρα μου. Πήγα να μείνω με τη θεία μου. Ο σύντροφός της με κακοποιούσε συχνά. Με πίεζε να γίνω μουσουλμάνος. Δέχτηκα πολλές επιθέσεις γι’ αυτόν τον λόγο. Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι.  Ήμουν άστεγος και είχα αρκετά προβλήματα. Ο κόσμος έξω και ειδικά οι φανατικά θρησκευόμενοι δεν με αντιμετώπισαν καλά. Κάποιος προσπάθησε να με σκοτώσει και τότε σκέφτηκα να φύγω για να σωθώ» εξήγησε μιλώντας στη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα για τo online περιοδικό Popaganda.

Η Γουϊνέα είναι μια μικρή χώρα στο νότιο τμήμα της Δυτικής Αφρικής. Γεωγραφικά βρίσκονται από πάνω της πολλές ακόμη χώρες. Για να φτάσει στην Ελλάδα ο Σαϊντού, το μέτρημα σταμάτησε οριακά στα δάκτυλα των δυο του χεριών, με κάθε ένα από αυτά ν’ αντιστοιχεί σε οκτώ εδάφη. Ακολούθησε η διαμονή του σε δομή ημιαυτόνομης διαβίωσης και η ένταξή του στο 1ο Γενικό Λύκειο του Αγίου Δημητρίου.

Μπαίνοντας στην τάξη την πρώτη ημέρα δεν γνώριζε λέξη από ελληνικά, λέει στην ΑΥΓΗ ο διευθυντής του σχολείου Νίκος Κακλαμάνος. Με επιπλέον ώρες μαθημάτων απ’ τους καθηγητές του κατάφερε δυόμισι χρόνια μετά να διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό του στο πανεπιστήμιο. Ο στόχος του είναι να σπουδάσει πάνω στα τουριστικά επαγγέλματα, έχοντας ως πολύτιμο εφόδιο την καλή γνώση τριών διαφορετικών γλωσσών. Στη θετική του πορεία σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η αντιμετώπιση που έτυχε απ’ τους συμμαθητές του και τους γονείς τους. Σε μια περίοδο ειδικά κατά την οποία σπίτια έκλειναν, τα δικά τους έμεναν σταθερά ανοικτά.

Λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλιά του και λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 2021, η αίτηση ασύλου του Σαϊντού απορρίφθηκε. Οι εικόνες ενός ηλιόλουστου μέλλοντος αντικαταστάθηκαν από εκείνες ενός σκιερού παρελθόντος. «Έφτιαξε για πρώτη φορά στη ζωή του οικογένεια, έχει φίλους, έχει στηρίγματα, έχει μια προοπτική ζωής. Σ’ αυτό το παιδί τώρα θα του πεις γύρνα πίσω.  Όταν το έχεις εντάξει, όταν μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων, 23.59 το βράδυ, είναι ισότιμο μέλος μια σχολικής κοινότητας και την επόμενη μέρα, επειδή έκλεινε τα 18, έχει περάσει τη γκρίζα ζώνη, τι να πεις άλλο» συνεχίζει ο Ν. Κακλαμάνος.

Στο σκεπτικό της η απόφαση αναγνώριζε τις συνθήκες ακραίας φτώχειας στη χώρα και την ενδοοικογενειακή βία που είχε υποστεί ο Σαϊντού, όχι όμως και ότι υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του. Την Τετάρτη 30 Μαρτίου το πρωί η αίτηση θα επανεξεταστεί στο Αλλοδαπών στη Νίκαια. Οι άνθρωποι που τον ζουν καθημερινά θα είναι εκεί. Είναι τόσο έντονη η θέληση για παρουσία, που η τοπική ΕΛΜΕ προκήρυξε στάση εργασίας, ώστε να μπορέσουν καθηγητές και μαθητές απ’ τα σχολεία της περιοχής να παραστούν. Για το θέμα του Σαϊντού ενώθηκαν ακόμη και οι τοπικές δημοτικές παρατάξεις, ψηφίζοντας ομόφωνα ενάντια στην απέλασή του.

Το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και στο Διαδίκτυο. Πλήθος από αναρτήσεις με την ιστορία του Σαϊντού και την παρουσία του στην παρέλαση πλημμύρισαν τα χρονολόγια των social media, με τον κόσμο να γράφει «ο τόπος μας είναι και δικός σου». Αντίθετα, εκκωφαντική είναι η σιωπή για το θέμα από τα στελέχη της κυβέρνησης. Ακόμη κι από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, που επισκέφθηκε πριν από λίγες ημέρες σχολείο με μαθητές από την Ουκρανία κι έπαιζε ποδόσφαιρο μαζί τους. Ευαισθησία α λα καρτ. Ή, για να το πούμε πιο ανοιχτά, ο Σαϊντού δεν γεννήθηκε Ευρωπαίος. Ούτε λευκός και ξανθός.

Κι όμως, σε πείσμα των στερεοτύπων, χθες κατάφερε, αγκαλιά με τους συμμαθητές του, να χρωματίσουν τη γιορτή της απελευθέρωσης με τον πλέον ουσιαστικό τρόπο. Να προβάλουν κάτι περισσότερο από ναφθαλίνη και τσαρούχι. «Αν έπρεπε να αξιολογήσω τη σχολική μας μονάδα, μία λέξη θα έγραφα. Σαΐντού» καταλήγει ο Ν. Κακλαμάνος.