Ένας αναρχικός κινδυνεύει να πεθάνει και δεν είναι τυχαίο

Ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης, διεκδικεί με το έσχατο μέσο την αποφυλάκισή του, έχοντας ξεκινήσει απεργία πείνας, από τις 23 Μαΐου. Παραμένει φυλακισμένος, παρά το γεγονός ότι έχει εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής που του έχει επιβληθεί και τα 2/5 της ποινής για την απόδρασή του από τις φυλακές του Μαλανδρίνου, και σύμφωνα με το νόμο για τη συγχώνευση ποινών, πληροί τις προϋποθέσεις υφ’ όρον αποφυλάκισης του. Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας όμως έκρινε ότι υπάρχει «κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων» από μεριάς του, με το σκεπτικό ότι υποστηρίζει τις ληστείες τραπεζών.

Από τα μέσα Ιουνίου, ο κρατούμενος διακομίσθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, λόγω επιβάρυνσης της υγείας του, από την πολυήμερη απεργία πείνας. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο συνήγορός του, Γιώργος Κακαρνιάς, έκανε γνωστό πως το αίτημα του Γιάννη Μιχαηλίδη απορρίφθηκε και πως κατέθεσε έφεση, ζητώντας την άμεση εξέταση της υπόθεσής του. «Ο Γ. Μιχαηλίδης συνεχίζει την απεργία και τον αγώνα του για την ικανοποίηση του δικαίου αιτήματός του. Η πολιτεία και η δικαιοσύνη οφείλουν να ακούσουν την φωνή του και να δώσουν ένα τέλος στην αγωνία του ίδιου και των δικών του ανθρώπων», ανέφερε, μεταξύ άλλων.

Σύμφωνα με την προσωπική γιατρό του απεργού πείνας ήδη δυσλειτουργούν η καρδιά, το ήπαρ, ο σπλήνας, παρουσιάζει αναιμία και κρίσιμη πτώση των αιμοπεταλίων (θρομβοπενία), οπότε ξεκινούν διαταραχές στην πηκτικότητα του αίματος, ενώ ήδη υποφέρει από γαστρεντερικές διαταραχές και αιμοδυναμική αστάθεια, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολυοργανική κατάρρευση, άρα σε ανεπίστρεπτες βλάβες ή το θάνατο.

Ο απεργός πείνας, σε κείμενό του με το οποίο και ανακοίνωνε την έναρξη απεργίας πείνας, σημείωνε: «Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου. Αυτή την επιλογή, με το βαθύ κίνητρο της πολυπόθητης ελευθερίας, σκοπεύω να τη στηρίξω με την ίδια συνέπεια που στήριξα τις επιλογές μου έως τώρα και για την οποία με εκδικούνται».

Θα μπορούσε να πει κανείς πως ουσιαστικά ενοχοποιείται η σκέψη του από το αστικό κράτος, η αναρχική του ιδεολογία, ακόμη και αφότου εξέτισε την ποινή του φαίνεται πως συνεχίζει να τιμωρείται.

Σε περιπτώσεις φασιστών, βιαστών, δολοφόνων κοκ η πολιτεία και οι δικαστικές αρχές έχουν δείξει αρκετές φορές ελαστικότητα, ενώ στην περίπτωση του Μιχαηλίδη, παρατηρείται μια κατασταλτική, εκδικητική στάση σε ανθρώπους που η ιδεολογία τους αντιμάχεται το καθεστώς. Και αναρωτιόμαστε, μπορεί ένα κράτος δικαίου να λειτουργεί τιμωρητικά αν δε συμφωνεί ιδεολογικά με τον κρατούμενο;