Για ποια βία να μιλήσουμε;

Γράφει ο Πέτρος Κατσάκος

Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη ένας νεαρής ηλικίας διανομέας γρονθοκόπησε μέχρι θανάτου έναν 50χρονο γιατί αρπάχτηκαν για μια παρατήρηση. Στην Κρήτη ένας 29χρονος χαροπαλεύει γιατί έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι για μια προσπέραση. Και κάποιοι που εδώ και χρόνια τώρα κάνουν πως δεν βλέπουν την έντονη κοινωνική βία που ξεσπά με το παραμικρό γύρω μας, χρησιμοποιούν την δολοφονία ενός άλλου ανθρώπου για να μετατοπίσουν βολικά την συζήτηση στο πεδίο της λεγόμενης οπαδικής βίας, κάνοντας πάλι πως δεν βλέπουν πως και αυτή η μορφή βίας είναι κατά βάση κοινωνική που απλώς τυγχάνει να φορά μια ποδοσφαιρική φανέλα.

Μια συζήτηση που βολικά έρχεται να μετατοπίσει ένα υπαρκτό και κραυγαλέο πρόβλημα που το βλέπει κανείς με κλεφτές ματιές έξω από σχολεία και σε ημιφωτισμένες συνοικιακές πλατείες. Ένα πρόβλημα που το βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο έξω από μη κοσμικά νυχτερινά στέκια. Ένα πρόβλημα που το ακούς να σκάει σε κάποιο πρόσωπο πίσω από τον τοίχο του διπλανού διαμερίσματος αλλά λες καλύτερα να κοιτάω τη δουλειά μου. Ένα πρόβλημα που παρακαλάς να μην σε αφορά και να μην σου χτυπήσει την πόρτα και με ανακούφιση το προσπερνάς. Ένα πρόβλημα που μακάρι να υπήρχε μόνο στο γήπεδο. Ένα πρόβλημα που μακάρι να ήταν απλά οπαδικό και βάζοντας λουκέτο όπως λένε σε πέντε δέκα συνδέσμους να λυνόταν.

Ο Άλκης και ο Μιχάλης δεν σκοτώθηκαν γι’ αυτό που ήταν. Όπως και ο 50χρονος στη Θεσσαλονίκη δεν έχασε τη ζωή του για αυτό που είπε. Όπως και ο 29χρονος στην Κρήτη δεν κινδυνεύει να πεθάνει γι’ αυτό που έκανε. Οι αιτίες είναι αλλού και καλό θα ήταν να τις ψάξουμε βαθύτερα από το να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους στο περιθώριο της κοινωνίας. Ένα περιθώριο που γίνεται όλο και μεγαλύτερο καθώς όλο και μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας και των νέων συστηματικά περιθωριοποιούνται.