Κουκλοθέατρο στις φυλακές Κορυδαλλού από μεταπτυχιακούς φοιτητές & δημιουργούς έργων

Υπό την καθοδήγηση και τον συντονισμό της Άλκηστης Κοντογιάννη, ομότιμης καθηγήτριας του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, 32 μεταπτυχιακοί φοιτητές και δημιουργοί των πρωτότυπων έργων προσέφεραν στους κρατούμενους μια πολύτιμη ανάπαυλα από τη συνηθισμένη καθημερινότητά τους.

«Επιλέξαμε μια ποικιλία θεμάτων, από την υγεία και το περιβάλλον έως τις ανθρώπινες σχέσεις» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Άλκιστις Κοντογιάννη. «Δημιουργήσαμε ένα σύμπαν από παραμύθια με μεταφορές καις συμβολισμούς» προσθέτει.

Μπορούν όμως τα παραμύθια και τα σκηνικά που φτιάχνονται με πρωτόλεια μέσα να συγκινήσουν ένα τέτοιο ακροατήριο; Ήταν ένα ερώτημα ή ακόμη και ένας φόβος που εξέφρασαν πολλοί. Η πραγματικότητα όμως τους διέψευσε. Η αίθουσα στο ανοικτό επισκεπτήριο ήταν κατάμεστη το απόγευμα του Σαββάτου και το χειροκρότημα των θεατών ζεστό.

Όπως δημοσιεύει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε το πρωί της Κυριακής όταν η αίθουσα γέμισε από τις φωνές των παιδιών που ήρθαν να επισκεφθούν τους πατέρες τους. Τα παιδιά μαγνητίστηκαν από τις κούκλες και τις παραστάσεις «Το δάσος των Βατίκων», «Η μεγάλη των πτήσεων σχολή», «Πάρης καλεί Αφιλοξενιστάν…όβερ», «Ποτέ δεν είναι αργά». «Ο πλανήτης έχει πυρετό» και «Μαζειρεύουμε: Ο Ρόνης ο Μακαρόνης και Σεφ Πατάτας».

«Τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο αλλά και το πιο ενδιαφέρον κοινό» λέει η Αφροδίτη Παγούνη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια και συνδημιουργός της παράστασης «Σαν τη Γη πουθενά», η οποία έχει κάνει παραστάσεις και σε άλλα καταστήματα κρατουμένων. «Στον Κορυδαλλό είδα ό,τι και στο Ναύπλιο. Ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν πράγματα και να ζήσουν κάτι πέρα από την καθημερινότητά τους» συμπληρώνει.

Τόσο το Σάββατο όσο και την Κυριακή, πάντως, οι παραστάσεις ξεκίνησαν με την κλασική φράση των παραμυθιών «μια φορά και έναν καιρό». Με αυτή τη φράση είπε κάποιος κρατούμενος πως ξεκινήσε κάποτε την αφήγησή του για να διηγηθεί στα παιδιά του τη ζωή του σαν παραμύθι.