Κραυγή απελπισίας: «Τώρα είναι να ψoφήσει ο γείτονας να του πάρω το σπίτι»
«Δεν μιλάμε πια για την κατσίκα του γείτονα, τώρα είναι να ψοφήσει ο γείτονας να του πάρω το σπίτι. Εδώ φτάσαμε λοιπόν;»
Μία συγκλονιστική επιστολή-κραυγή απελπισίας, από μία συνταξιούχο, την κ. Γλυκερία, που έχει καρκινοπαθή σύζυγο και γιο με εκφυλιστική νόσο και την παρέδωσαν βορά στα «κοράκια», δημοσιεύει η Εφημερίδα των Συντακτών.
Όπως αναφέρει στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Απόστολος Λυκεσάς, παρόλο που το μοναδικό τους σπίτι στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε δικαστική εκκρεμότητα, αποθρασυμένοι εκπρόσωποι εισπρακτικών εταιρειών τής τηλεφωνούν από την επαύριο των εκλογών, μετατρέποντας τη συσκευή της σε όργανο βασανιστηρίων
Το πρόβλημα της κ. Γλυκερίας, που είναι συνταξιούχος καθηγήτρια μουσικής, είναι το πρόβλημα περίπου 700.000 άλλων πολιτών, και συμπυκνώνεται σε μία και μοναδική λέξη: «πλειστηριασμοί».
Η συγκλονιστική μαρτυρία της κ. Γλυκερίας
«Με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” το 40% του ελληνικού λαού που αποφάσισε τη μία και μοναδική μου κατοικία –δεν έχω ούτε ποδήλατο– να βρεθεί στα χέρια των funds. Κι ενώ περιμένω τη δικαστική απόφαση, χωρίς να ξέρω τι θα βγει από εκεί, εμένα από τη Δευτέρα αρχίσαν να με παίρνουν κάθε τέταρτο και να με απειλούν. Ενας μου είπε “χρωστάς, κυρία μου, και θα κάθεσαι να μιλάς μαζί μου, το κατάλαβες;”.
»Αυτά. Αυτά ζούμε. Αυτό που γίνεται είναι παράνοια, παράνοια. Του εξηγώ ότι είμαστε στα δικαστήρια, περιμένω να αποφασίσει ο δικαστής, μέχρι τότε γιατί, καλέ μου άνθρωπε, με παίρνεις τηλέφωνο και με απειλείς; Οχι, παίρνει άλλος, παίρνει άλλη, “θα μου δώσεις πέντε χιλιάρικα”, “θα μου δώσεις τρία χιλιάρικα, πόσα μπορείς να μου δώσεις”, “μπορείς να βρεις δανεικά από εδώ κι από εκεί;
»Να μας δώσεις κάποια χρήματα”. …(του λέω) δεν έχω, καλέ μου άνθρωπε, αν είχα δεν θα είχα θέματα, έχω τον άντρα μου καρκινοπαθή, παλεύω με νύχια και με δόντια να κάνει μια κυστιοκάθαρση μέσα στο νοσοκομείο, με καρκίνο του νεφρού, καρκίνο στην κύστη, τι θέλεις άλλο από μένα; Δεν είναι η πρώτη μου κατοικία, είναι η μοναδική. “Ευχαριστώ” πάρα πολύ. Από την Κυριακή και κάθε τρία λεπτά λέω “σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πάρα πολύ, ελληνικέ λαέ”. Που κοίταξες μόνο την πάρτη σου, δεν ήθελες τίποτα άλλο να δεις, που κοίταξες μόνο πώς εσύ θα περάσεις καλά.
»Δεν μιλάμε πια για την κατσίκα του γείτονα, τώρα είναι να ψοφήσει ο γείτονας να του πάρω το σπίτι. Εδώ φτάσαμε λοιπόν; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ελπίζω όλος αυτός ο κόσμος να μην έχει πληγές που κάθεται και τις γλείφει, να βγουν να μιλήσουν, δεν μιλώ για την πρώτη, αλλά τη μοναδική κατοικία, να βγουν να μιλήσουν. Εγώ δεν ζήτησα να μου χαρίσουν τίποτα, πληρώνω κανονικά, θα πληρώσω ό,τι μπορώ. Αυτό το “κακοπληρωτές” οι… “στρατηγικοί κακοπληρωτές” είναι ο φερετζές, εντάξει;
»Όλοι οι υπόλοιποι παλεύουμε με νύχια και με δόντια να τους δώσουμε ό,τι έχουμε, αλλά να σταματήσει αυτή η καραμέλα με τους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Να ακούσει ο κόσμος ότι αυτούς δεν τους κυνηγάνε. Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας που δεν πλήρωσα, ακόμη κι όταν έπαιρναν τον άντρα μου στο νοσοκομείο και χρειάστηκε να τον πάω ιδιωτικά, ακόμη και τότε πλήρωσα. Παρόλα αυτά δεν αρκούνται σε αυτά, δεν αρκούνται, θέλουν να πάρουν το σπίτι, θέλουν να με γονατίσουν, να με πετάξουν έξω. Θέλω να τα καταλάβει ο ελληνικός λαός αυτά και να ψηφίσει την άλλη φορά 51% την κυβέρνηση. Αυτά».
