Μια ιστορία για την ταξική μας απόσταση από τους Γλύξμπουργκ και την περιφρόνησή τους
Μια ιστορία που αποτυπώνει την τεράστια ταξική απόσταση που χωρίζει τον λαό με ανθρώπους που κάποιος τους έχρισε ανώτερους.
Από χθες το βράδυ δακρύβρεχτα μηνύματα, άρθρα κι αφιερώματα έχουν κατακλύσει τα social media, τα ειδησεογραφικά sites και τον Τύπο για τον θάνατο του έκπτωτου μονάρχη Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ.
Φανατικοί δήθεν φιλελεύθεροι κι αντικρατιστές που θέλουν την ιδιωτικοποίηση σχολείων και νοσοκομείων ζητούσαν να τελεστεί δημοσία δαπάνη η κηδεία του και να αποδοθούν τιμές στον Γλύξμπουργκ, ενώ οι γιοι του μετέβησαν στο Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσουν με τον Γ. Γεραπετρίτη τα… διαδικαστικά της κηδείας του.
Από κι ως που τώρα μπορεί κάποιος ιδιώτης (όπως είναι σήμερα οι Γλύξμπουργκ) να πάει στο Μαξίμου για να συζητήσει για την κηδεία του συγγενή του, παραμένει ένα ερώτημα…
Η ιστορία που μοιράστηκε ο δημοσιογράφος Βασίλης Θανόπουλος
Ο δημοσιογράφος Βασίλης Θανόπουλος μοιράστηκε με ανάρτησή του στο Facebook μία προσωπική του εμπειρία από μια τυχαία του συνάντηση με τον Γλύξμπουργκ, που αποτυπώνει την τεράστια ταξική απόσταση που χωρίζει τον λαό με ανθρώπους που κάποια στιγμή αποφάσιζαν για αυτόν επειδή κάποιοι θεώρησαν ότι γεννήθηκαν ανώτεροι.
Γράφει λοιπόν ο Βασίλης Θανόπουλος:
«Όταν ήμουν φοιτητής εργαζόμουν για τη Διεθνή Αμνηστία, βγαίνοντας στον δρόμο και ενημερώνοντας τον κόσμο για τις δράσεις της.
Μία μέρα που εγώ και η ομάδα μου βρισκόμασταν στην πλατεία Συντάγματος, έτυχε να περνάει από δίπλα μου ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ. Εντελώς μηχανικά (μετά από τόσο κόσμο, όλα τα πρόσωπα σου φαίνονται ίδια) τον πλησίασα για να του μιλήσω για την οργάνωση και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την (πρώτη) πρότασή μου, ένας τύπος που ήταν στη συνοδεία του με απομάκρυνε… καθόλου ευγενικά.
Λίγα λεπτά αργότερα, ένας ηλικιωμένος άνδρας που πουλούσε κουλούρια στην πλατεία με πλησίασε λέγοντας μου: “πες τα μου εμένα καλύτερα, αυτοί δεν καταλαβαίνουν από τέτοια”».
Αυτό για όσους προσπαθούν να μας πείσουν ότι μοιραζόμαστε κάτι με πάμπλουτους μονάρχες που αντιλαμβάνονταν τους πολίτες ως αδαή λαουτζίκο και τελικά πήραν αυτό που τους άξιζε: Πρώτα αντίδραση και μετά περιφρόνηση.
