Ο Δ. Τεμπονέρας θυμάται τον πατέρα του: Ο δάσκαλος είναι πάλι εκεί και έχει στο νου του το παιδί
SHARE THIS
«Κάθε στιγμή που η αδικία και ο φασισμός σηκώνουν κεφάλι, ό δάσκαλος είναι πάλι εκεί και έχει στο νου του το παιδί», σημειώνει σε ανάρτησή του ο Διονύσης Τεμπονέρας.
Στις 9 Ιανουαρίου συμπληρώνονται 31 χρόνια από την στυγνή, παρακρατική δολοφονία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα. Έπεσε νεκρός χτυπημένος με λοστό στο κεφάλι από το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Γ. Καλαμπόκα, μετά από εισβολή ομάδας ροπαλοφόρων μέσα στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας, που τελούσε υπό μαθητική κατάληψη, με τη συμπαράσταση γονιών και καθηγητών.
Με μια συγκινητική ανάρτηση ο γιος του, Διονύσης τιμά τη μνήμη του με ένα ξεχωριστό κείμενο στο Facebook και δίνει ζωή μέσα από τις λέξεις του, σε όλα όσα συνέβησαν εκείνο το μοιραίο βράδυ του 1991. Η μέρα που ξημέρωνε βρήκε νεκρό τον αγωνιστή καθηγητή.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
Τριάντα ένα χρόνια, συμπληρώνονται την Κυριακή, από την ημέρα, που το δεξιό κράτος και παρακράτος, αποφάσισε να επιστρατεύσει την φασιστική του οπισθοφυλακή, για να σκοτώσει, το παιδί και τη γνώση.
Τριάντα ένα χρόνια πριν, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο δάσκαλος, ο λαϊκός αγωνιστής, ο σύντροφος και πατέρας, πέφτει νεκρός, από τα δολοφονικά χτυπήματα, του στελέχους της Ν.Δ., Γιάννη Καλαμπόκα, μπροστά από την καγκελόπορτα του σχολέιου.
Έκτοτε, γίνεται σύνθημα στα χείλη του λαού και της νεολαίας, στον αγώνα για δημοκρατία, για ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Τριάντα ένα χρόνια μετά, η κοινωνία απομονωμένη, μπερδεμένη, χαμένη στα σοκάκια της νέας δυστοπικής πραγματικότητας, στρέφει το βλέμμα και πάλι στο μνημείο, ψάχνοντας απαντήσεις.
Ο εκφασισμός της κοινωνίας, τα εγκεφαλικά και ψυχοτροπικά «lockdown», η εργασιακή γαλέρα, που συνεχίζει πιο επιθετικά, να τραβάει το κουπί, το κοινωνικό και οικονομικό πλιάτσικο των ελίτ, σφίγγουν περισσότερο τη θηλιά, γύρω από το λαιμό.
Η κοινωνία ψάχνει το Νίκο Τεμπονέρα και εκείνος είναι και πάλι εκεί, όρθιος στον μαυροπίνακα, έτοιμος να απαντήσει.
«Σύντροφε Νίκο, τι θα έκανες τώρα»;
Τον Μάιο του 1990, οχτώ μήνες πριν τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, ξεσπά μια από τις μεγαλύτερες αναταράξεις στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης (απεργίες, συγκεντρώσεις διαδηλώσεις εκπαιδευτικών, απειλή καταλήψεων εξεταστικών κέντρων, αναβολή για ένα μήνα των Γενικών εξετάσεων) με φόντο την εκφρασμένη διάθεση του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, για επιβολή λιτότητας στη δημόσια εκπαίδευση και ιδεολογική χειραγώγηση εκπαιδευτικών και μαθητών.
Μια «αξιολόγηση» διαφορετικού τύπου, είναι στα σκαριά.
Οι εκπαιδευτικοί, μπροστάρηδες ενάντια στις πολιτικές απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, δίνουν τη μάχη.
Οι απεργίες που ξεσπούν τότε – όπως και σήμερα- κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, από τα δικαστήρια της εποχής, που μοιάζουν να βρίσκονται, σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Ο Νίκος Τεμπονέρας συμμετέχει στο σωματείο του, στην ΕΛΜΕ Κορινθίας και απευθύνεται προς τους συναδέλφους του:
(Απόσπασμα από τα πρακτικά του Συλλόγου, Νίκος Τεμπονέρας – ΕΛΜΕ Κορινθίας)
«Είχα πει στην προηγούμενη συνέλευση ότι, η απεργία μας θα βγει παράνομη και καταχρηστική. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδευμένες ενέργειες. Βλέπουμε μια συνολική μεταστροφή της κοινής γνώμης υπέρ ημών και αυτό λόγω των αυταρχικών μέτρων, σε όλους τους τομείς. Πρέπει να θυμηθούμε το πρόγραμμα δράσης. Δεν πρέπει να μας επηρεάσει η απόφαση του δικαστηρίου, αλλά να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, με μεγαλύτερη συμμετοχή».
Ο Νίκος Τεμπονέρας λίγους μήνες μετά, κάνει τις ιδέες του πολιτική πράξη και πέφτει νεκρός, πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του.
Τριάντα ένα χρόνια μετά ο Νίκος Τεμπονέρας, καταφέρνει το αδύνατο:
Κάθε στιγμή που η αδικία και ο φασισμός σηκώνουν κεφάλι, ό δάσκαλος είναι πάλι εκεί και έχει στο νου του το παιδί.
