Μετά το τέλος της δίκης της ΧΑ είχα γράψει πως στην εισαγγελέα Οικονόμου χρωστάμε ευγνωμοσύνη: φρόντιζε διαρκώς να μας θυμίζει τις διαχρονικές ευθύνες της Δικαιοσύνης για το ακαταδίωκτο του ελληνικού νεοφασισμού, από τις πρώτες ερωτήσεις της μέχρι την απαλλακτική πρόταση και ως την πρότασή της για τα ελαφρυντικά. Ακόμα κι όταν έμπαιναν στις κλούβες για τη φυλακή, ένα χέρι ήταν έτοιμο να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη με νόημα. Χέρι θεσμικό, χέρι από τα σπλάχνα της πολιτείας μας.
Δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση η εν λόγω. Είναι σχολή, είναι συγκροτημένη τάση, μέρος της θεσμικής συνείδησης και της καθημερινής λειτουργίας τμήματος του δικαστικού σώματος.
Το επιβεβαιώνει η χτεσινή απόφαση για τον Πατέλη. Το ίδιο θεσμικό χέρι τώρα ανοίγει πόρτες κελιών. Το χέρι κάνει νεύμα και στους μέσα και στους έξω.
Ένα χρόνο μετά την καταδίκη (και πριν από τη δίκη σε δεύτερο βαθμό) δεν ξεχνάμε: αν ξύσουμε λίγο, στο βάθος πολλών θεσμών της πολιτείας θα βρούμε ένα πυκνό ίζημα διαρκούς ευμένειας και προστασίας, συνεννοήσεων και αλληλοκατανόησης με τμήματα του νεοφασιστικού ποινικού περιθωρίου.
