Π. Κατσιμίχας: Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ο διαρκής και οργανωμένος αγώνας

Ο Χάρης κι ο Πάνος Κατσιμίχας, αν και εμφανίστηκαν εντελώς ξαφνικά στη ζωή μας, τότε στους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας, που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982 (όπου και βραβεύτηκαν για το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι»), νιώσαμε από την αρχή πως ήταν δικοί μας άνθρωποι, σαν να ήταν από πάντα φίλοι μας, σαν μια αδιευκρίνιστη συγγένεια να μας συνέδεε μαζί τους.

Συνέντευξη του Πάνου Κατσιμίχα στην Σεμίνα Διγενή, στον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 12-13 Φλεβάρη 2022:

Ισως γιατί μιλούσαν στη γλώσσα μας. Για πολλούς από μας ήταν οι ποιητές του καιρού μας, νιώθαμε πως δεν θα μας απογοητεύσουν ποτέ και προαισθανόμασταν πως αυτοί οι δυο εξωφρενικά ειλικρινείς τύποι ήρθαν για να αλλάξουν τα δεδομένα του τραγουδιού.

Μας πρωτοσυστήθηκαν στην εποχή του «όπα!» και της παντοδυναμίας του σκυλάδικου, λέγοντας κάτι αλλιώτικα τραγούδια, ενώ στις συνεντεύξεις ήταν αυτοί που πρωτομίλησαν για την πολτοποίηση της παγκοσμιοποίησης, για τη μετατροπή των ανθρώπων σε κωδικούς, αλλά και για τις χυδαίες μπίζνες στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού. Ασε που μας άρεσαν και οι φίλοι τους, ο Ρασούλης, ο Σιδηρόπουλος, ο Σπάθας, ο Σπανός, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μητσιάς, ο Νταλάρας.

Σήμερα, ξαναβρισκόμαστε με τον Πάνο Κατσιμίχα και είμαι γεμάτη περιέργεια γι’ αυτά που σκέφτεται και ετοιμάζει.

— Τι κάνεις; Πού είσαι; Τι τραγούδια γράφεις αυτόν τον καιρό; Τι ετοιμάζεις;

— Καλά είμαι, στο σπίτι είμαι κλεισμένος, όπως όλοι σχεδόν. Γράφω, διαβάζω, ακούω μουσική και αφήνω τον καιρό να με πηγαίνει. Ήπιο κολύμπι δηλαδή. Δεν κάνω τίποτα οργανωμένα, απλά κάθομαι και πραγματοποιώ κάποιες ιδέες που περνάνε από το μυαλό μου, κάποιες μελωδίες, κάποιους στίχους και πού και πού βγάζω ένα μεμονωμένο τραγούδι στο YouTube. Μέχρι εκεί.

— Ο πρόσφατος δίσκος σας, «Από την εποχή των παραμυθιών», είναι μια μαγική δουλειά. Τελικά είναι θεραπευτικό ή επικίνδυνο ν’ αγαπάμε τόσο πολύ τα παραμύθια;

— Κι αυτή η δουλειά είναι μια ιδέα που ξεκίνησε τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, πέρσι. Δουλεύτηκε κάποιους μήνες στο σπίτι, και το φθινόπωρο που μας πέρασε, μπήκαμε στο στούντιο και φτιάξαμε τον δίσκο με τίτλο «Από την εποχή των παραμυθιών». Τώρα αν είναι θεραπευτικό ή επικίνδυνο να αγαπάμε τόσο πολύ τα παραμύθια, δεν ξέρω, μήπως πρέπει να το κοιτάξουμε;

Εκείνο που ξέρω όμως καλά, είναι ότι μέσα στα παραμύθια (και τα comics αργότερα), μέσα στη φαντασία, έχω κάνει τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου και σαν παιδί και σαν έφηβος και σαν ενήλικος και στην ηλικία που είμαι τώρα. Η φαντασία είναι προνόμιο του ανθρώπινου είδους και φυσικά αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης μας.

— Στο ξεκίνημά σας, ο Χάρης κι εσύ πετύχατε σπουδαία πράγματα, όταν ακόμη θεωρούσαν τον τραγουδοποιό εξωγήινο, κοινό και δισκογραφικές εταιρείες. Ξεκινήσατε τη «σχολή των τραγουδοποιών». Πιστεύεις πως μετά από σας, αυτό το ενδιαφέρον μουσικό κίνημα ευτελίστηκε και εμπορευματοποιήθηκε;

— Κοίταξε να δεις. Το ότι μετατράπηκε σε μόδα και εμπόριο, αυτό και μόνο σημαίνει ότι το συγκεκριμένο μουσικό κίνημα ευτελίστηκε κιόλας. Δεν θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς υπάρχουν γύρω μας πολλά που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν.

— Τι είδους δίδυμοι είστε με τον Χάρη; Απ’ αυτούς που με ένα βλέμμα συνεννοούνται;

— Δεν χρειάζεται πια ούτε αυτό το ένα βλέμμα για να συνεννοηθούμε.

— Εκείνος λέει για σένα πως είσαι ο πιο υπομονετικός, ο πιο κοινωνικός, ο πιο ρεαλιστής. Είσαι;

— Οταν χρειάζεται, είμαι και παραείμαι! Οταν δεν χρειάζεται, απλά …«πίνω μπάφους και παίζω pro», όπως λένε κι οι αγαπημένοι μου «Locomondo» στο γνωστό τραγουδάκι τους, διακωμωδώντας φυσικά μια νοοτροπία ευρύτατα διαδεδομένη στη σημερινή πραγματικότητα.

— Μιλάς συχνά για την μπάσταρδη αστική δημοκρατία, τον νόμο της ζούγκλας και του ισχυρότερου, την αδικία, τα ψέματα, που παραμένουν ίδια χρόνια τώρα. Τι θα έλεγες σήμερα σ’ αυτούς που κυβερνούν;

— Ναι, όντως, έχω μιλήσει πολλές φορές για τα ζητήματα αυτά. Θα μιλούσα όμως έτσι, αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος; Δεν είμαι κανένας βλαμμένος που του αρέσει να βρίζει συνεχώς και με κάθε ευκαιρία. Αυτά τα πράγματα δεν λέγονται με κουβέντες. Λέγονται μόνο με καθημερινούς, οργανωμένους και ψύχραιμους αγώνες. Ολα τα άλλα είναι σου ‘πα – μου ‘πες και δεν μας ταιριάζουν. Μόνο με αγώνες υπάρχει νόημα.

— Τι κρατάς από τον παιδικό εαυτό σου;

— Κρατάω μια μικρούλα φυσαρμόνικα λα μινόρε Hohner – piccolo (για παιδικά χέρια) για να παίζω όταν είμαι μόνος μου το «Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι, θα ‘ταν όλα αληθινά…».

— Ποιο ελάττωμά σου δεν κατάφερες ακόμη να αντιμετωπίσεις;

— Το κάπνισμα και την αδυναμία μου να σταματήσω να σκέφτομαι, ακόμα και μέσα στον ύπνο μου.

— Τα τωρινά «σουξέ», που ακούγονται παντού, τι αίσθηση σου προκαλούν; Τι σηματοδοτούν κατά τη γνώμη σου;

— Δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που λέγαμε παλιά, λούμπεν αισθητική. Μου προκαλούν μια ήπια ναυτία, μιας και δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα δημιουργήματα πρωτόγονων κουτοπόνηρων ανθρώπων, προορισμένα να καταναλωθούν από χιλιάδες άλλους χαβαλετζήδες και αδιάφορους.

— Τραγούδησες για «ένα τσουβάλι φτώχεια» στο τραγούδι «Μέχρι να πάρεις παγωτό σε βρίσκει ο χειμώνας». Για τη φτωχοποίησή μας, που πλέον καλπάζει, μας παίρνει να κάνουμε κι άλλο το κορόιδο σ’ αυτόν τον σικέ αγώνα, όπως λέει ο στίχος;

— Επιμένω πως απέναντι σε τέτοια ζητήματα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ο διαρκής, ψύχραιμος και οργανωμένος αγώνας. Αυτήν την ανάγκη επισημαίνω. Αυτό χρειάζεται. Βαριά λόγια, θα πει κανείς, χιλιοειπωμένα. Το ξέρω. Κουβαλάνε όμως μέσα τους το βάρος ενός χρησμού που δεν παίζεις μαζί του.