Καταντά κακόγουστο αστείο το να ρωτάς τους μαθητές που είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ πάνω από τα σχολικά βιβλία ποια είναι η σχέση τους με την ανάγνωση των βιβλίων και τον προσωπικό τους χρόνο.
Γράφει η Χρύσα Βαϊνανίδη για το Alfavita
Μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί το φετινό θέμα της Έκθεσης στις πανελλαδικές εξετάσεις. Πέρα από την ασάφεια στη διατύπωση του ερωτήματος που μπέρδεψε πολλούς υποψηφίους, καταντά «τρολάρισμα» το να ρωτάς τους μαθητές που είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ πάνω από τα σχολικά βιβλία ποια είναι η σχέση τους με την ανάγνωση των βιβλίων -πέραν των σχολικών- και τον προσωπικό τους χρόνο.
Όταν οι μαθητές -ειδικά στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου- δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο, όταν τρέχουν από το ένα μάθημα στο άλλο, όταν θα πρέπει να καλύψουν την ύλη τουλάχιστον 3-4 φορές πριν δώσουν εξετάσεις. Όταν τους κόβουν κάθε άλλη δραστηριότητα «μαχαίρι» λέγοντας τους «έλα μωρέ υπομονή, όχι ταινίες, όχι βιβλία, όχι έρωτες, όχι προπόνηση. Υπομονή, ένα-δυο χρόνια είναι και μετά θα έχεις όλη η ζωή μπροστά σου».
Στην εξέταση δόθηκαν τρία κείμενα. Το πρώτο του συγγραφέα Θεόδωρου Γρηγοριάδη για τη σημασία της ανάγνωσης, το δεύτερο του συγγραφέα, μεταφραστή Κώστα Τσιρόπουλου για τη σημασία της γραφής και το τρίτο ήταν ποίημα του Τίτου Πατρίκιου για το ρόλο της ποίησης στην καθημερινή μας ζωή.
Οι θεματικές αυτές ήταν, προφανώς, εντός εξεταστέας ύλης. Σκεφτείτε, όμως, τις απαντήσεις των υποψηφίων. Τι θα έγραψαν άραγε οι περισσότεροι;
Ότι μας πόνεσαν τα μάτια μας από το διάβασμα; Ότι ήμασταν όλη μέρα μέσα στο άγχος να βγάλουμε την ύλη; Ότι στα σχολεία η λογοτεχνία και η ποίηση διδάσκεται με τα σχολικά βοηθήματα ανά χείρας; Ότι αναγκαζόμαστε να «παπαγαλίζουμε» εκφράσεις για να μπορέσουμε να γράψουμε όσο το δυνατόν καλύτερα; Ότι όταν είχαμε ελεύθερο χρόνο προτιμούσαμε να βλέπουμε τους φίλους μας, να πάμε καμιά βόλτα και να παίζουμε κανένα βιντεοπαιχνίδι; Ότι ο χρόνος στο Λύκειο «παγώνει» και μετά τις πανελλαδικές θα τον «ξεπαγώσουμε», και τότε θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε πιο ενεργά με τη λογοτεχνία, την ποίηση, την μουσική, τις ταινίες;
Αναρωτιόμαστε, αν τελικά οι απαντήσεις που δόθηκαν από τους υποψηφίους, ήταν αυτές που πραγματικά τους εκφράζουν. Αν ήταν αυτές που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή αν ήταν αυτές που «έπρεπε» μηχανικά να γράψουν.
Δυστυχώς, οι νέες αλλαγές που έρχονται στην εκπαίδευση, όπως η αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων στη μέση εκπαίδευση αλλά και οι μίνι πανελλαδικές εξετάσεις που θα δίνουν οι μαθητές του Λυκείου σε κάθε τάξη, θα εντείνει το τρεχαλητό και την αγωνία των υποψηφίων. Εκτός αν πιστεύει κάποιος -στα σοβαρά- ότι τα παιδιά δεν θα προσπαθήσουν, για παράδειγμα, να λύσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ασκήσεις από την Τράπεζα Θεμάτων στα σχολεία και στα φροντιστήρια… Αυτές είναι οι ενέργειες για να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη και η πολύπλευρη γνώση των μαθητών; Λύνοντας ασκήσεις και προβάροντας «λύσεις»;
Το σύστημα των πανελλαδικών, αν και αδιάβλητο, είναι εξοντωτικό. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Ας σταματήσουν όμως κάποιοι να «κοροϊδεύουν» τα παιδιά. Διότι αν θέτεις ερωτήσεις για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, τότε θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να λάβεις τις απαντήσεις που -στην πραγματικότητα- δεν θα ήθελες να ακούσεις.
