Πάνος Βλάχος: Σε ένα χυδαίο σύστημα επιλέγω να ζω παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο

«Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να βρω μία ισορροπία όσον αφορά τη διαχείριση της έκθεσης στο lifestyle. Τουλάχιστον, στον τρόπο που εκφράζομαι δημοσίως, προσπαθώ ό,τι κάνω και λέω, να έχει γνώμονα την αλήθεια. Μία απόπειρα μεταφοράς ιδεών που θεωρώ πως είναι για το κοινό καλό. Δυστυχώς αυτές οι ιδέες περνούν μέσα από το φίλτρο ενός lifestyle με το οποίο έχω συνδεθεί και δεν μπορώ να το αλλάξω. Επιλέγω όμως να ζήσω τη ζωή μου παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο, ακόμα και σε αυτό το χυδαίο σύστημα που τη μία σε έχει Θεό και την άλλη σε διαγράφει» είπε μιλώντας «Στο Κόκκινο» ο Πάνος Βλάχος, ηθοποιός, τραγουδοποιός και πρωταγωνιστής σε μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς, στον «Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού».

Η ελευθερία του να υπάρχουμε όπως επιθυμούμε, ασφυκτιά

«Δεν μασάω τα λόγια μου. Στα τραγούδια μου, αλλά και στην παράσταση τοποθετούμαστε ξεκάθαρα για το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Ανησυχώ πάρα πολύ για τον τρόπο με τον οποίο χάνουμε τις ατομικές μας ελευθερίες, αλλά και το ότι χάνουμε τους τρόπους να συζητήσουμε για ιδεολογίες και για πράγματα τα οποία συμβαίνουν, χωρίς να γινόμαστε γραφικοί ή να μπλέκουμε με θεωρίες συνομωσίας. Η ελευθερία του να βγαίνουμε από το σπίτι μας και να υπάρχουμε όπως επιθυμούμε, ανεξαρτήτως ιδεολογίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, ασφυκτιά και κλείνει. Δεν έχω απάντηση για το πώς θα αλλάξει αυτό το πράγμα. Σίγουρα όμως δεν θα αλλάξει με το να μην συζητάμε. Πολιτισμένα, χωρίς θεωρίες συνομωσίας και διχασμούς, αλλά να συζητάμε. Το να μην κάνουμε τίποτα και να καθόμαστε μουδιασμένοι, κλεισμένοι σε ένα σπίτι, δεν είναι λύση» πρόσθεσε.

Επιλέγουμε να δίνουμε μία απάντηση σε έναν κόσμο ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος των ιδεών που υπάρχουν

Σύμφωνα με τον Πάνο Βλάχο, ο «Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» θέτει ερωτήματα όπως όλα τα έργα τέχνης και ειδικά η κωμωδία και η σάτιρα. Ωστόσο, θεωρεί πως το θέατρο δεν θα σώσει την κατάσταση ως προς την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. «Έχουν κάνει θέατρο πολύ πιο σπουδαίοι άνθρωποι από εμάς και δεν άλλαξαν πολλά. Ωστόσο επιλέγουμε να δίνουμε μία απάντηση σε έναν κόσμο ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος των ιδεών που υπάρχουν και να αλλάξουμε το νόημα στις λέξεις με σκοπό, όχι να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλά να αλλάξουμε αυτές τις δύο ώρες στις οποίες ενδεχομένως το κοινό θα σκεφτεί, θα θυμώσει και θα γελάσει. Δεν τρέφω όμως κάποια αυταπάτη ότι μετά την παράσταση ο άλλος θα πάει σπίτι του και θα αλλάξει τρόπο ζωής».

«Στο πλαίσιο μίας συντηρητικής προσέγγισης του θεάτρου όταν έχουμε να κάνουμε με θέματα πολιτικά και επικίνδυνα, εμείς πήγαμε σε ένα κεντρικό θέατρο να ανεβάσουμε μία παράσταση που πριν τη δει κανείς θα νόμιζε πως έχει στοιχεία εμπορικού θεάτρου με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Τελικά διαπιστώνει κανείς πως λέμε πράγματα πιο underground και πιο επιθετικά. Αυτό δεν σταμάτησε την προσέλευση του κόσμου.

Καταστάσεις καταπίεσης και κατάχρησης της εξουσίας στο πλαίσιο αστυνομικής βίας

Αντιθέτως, επιβεβαιώνει την ανάγκη του κοινού να μιλήσουμε για πράγματα σημερινά, που έχουν να κάνουν με καταστάσεις καταπίεσης και κατάχρησης της εξουσίας που έγιναν στο πλαίσιο της αστυνομικής βίας. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Όπως όμως λέμε και σε ένα τραγούδι της παράστασης, υπάρχει ένας θάνατος που επαναλαμβάνεται στα μάτια μας μπροστά. Αυτό με συγκινεί και ταυτόχρονα με θυμώνει. Επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα με μικρές αλλαγές και εμείς καθόμαστε σαν παρατηρητές και σκρολάρουμε τα γεγονότα όπως στο Instagram», ανέφερε στο Κόκκινο ο ηθοποιός.

Από τους ανθρώπους που βλέπουν την παράσταση, ο Πάνος Βλάχος εισπράττει φόρτιση και συγκίνηση: Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε δοθεί ως θίασος, μας κάνει μάρτυρες που δεν κουνούν το δάχτυλο στο κοινό. Κουβαλάμε τις αμαρτίες όλων, σαν γελωτοποιοί. Το κοινό το εισπράττει αυτό και συγκινείται. Η προσέγγιση του Κακλέα είναι πιο ανθρωπιστική. Ο Ντάριο Φο έγραφε πιο επιθετικά λόγω της έντονης πολιτικοποίησής του. Εμείς για να πετύχουμε το ίδιο πράγμα, περνάμε μέσα από την ανθρωπιά. Χρησιμοποιήσαμε το έργο, το κεντρικό εμπορικό θέατρο και την συγκυρία σαν έναν δούρειο ίππο προκειμένου να μιλήσουμε για πράγματα δύσκολα να ειπωθούν σε τόσο μεγάλες σκηνές.