Πολυτεχνείο: «Συνάντησα τον βασανιστή μου και μου είπε ότι έγινε καλός οικογενειάρχης» (Video)
«Με κοίταξε και με ρώτησε αν τον ξέρω. Του απάντησα ότι τον ξέρω πάρα πολύ καλά. Μου είπε ότι είναι πολύ καλός οικογενειάρχης».
Συγκλονιστικά είναι όσα μοιράστηκε η υπεύθυνη του φαρμακείου στο Πολυτεχνείο το 1973 Μέλπω Λεκατσά, η οποία αποκάλυψε ότι δέκα χρόνια μετά την εξέγερση, συνάντησε δύο από τους βασανιστές της.
Η Μέλπω Λεκατσά, ήταν φοιτήτρια της φαρμακευτικής το 1973 και συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Ήταν από τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που έστησαν μέσα στο Πολυτεχνείο το πρόχειρο φαρμακείο και περιέθαλπταν τους τραυματισμένους φοιτητές.
Η ίδια, πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση της νεολαίας, μίλησε στο Open για δύο από τους βασανιστές της που συνάντησε τυχαία μετά από χρόνια.
Όπως είπε, τον πρώτο, που ήταν εκ των ταγματαρχών που έδιναν τις εντολές για τα βασανιστήρια, τον είδε τυχαία στη λαϊκή αγορά της Νέας Ιωνίας. «Ήταν με τη σύζυγό του και της κουβαλούσε τα ψώνια κάνοντας τον καλό χριστιανό και τον πολύ καλό οικογενειάρχη. Έλεγε το “κορίτσι μου” Μου έλεγε περήφανος να “γίνω σαν την κόρη του”. Ήταν ο άνθρωπος που στο κελί των βασανιστηρίων με έλεγε “πόρνη”. Αν δεν αγαπάς τα παιδιά όλου του κόσμου, δεν αγαπάς κανένα. Αν δεν αγωνίζεσαι για τα παιδιά του κόσμου, δεν αγαπάς κανένα», είπε.
Μετά την καταστολή της εξέγερσης συνελήφθη και βασανίστηκε στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όπως αφηγήθηκε, τον δεύτερο βασανιστή της, τον συνάντησε τυχαία όταν μπήκε στο φαρμακείο της ένα βράδυ που διανυκτέρευε για να πάρει αντιβίωση.
«Τον είδα μετά από δέκα χρόνια στο φαρμακείο. Είχα διανυκτέρευση και μου ζήτησε αντιβιοτικό, μάλλον, ήταν για το παιδί του ή για κάποιον συγγενή του. Με κοίταξε και με ρώτησε αν τον ξέρω. Του απάντησα ότι τον ξέρω πάρα πολύ καλά. Μου είπε ότι δουλεύει στον ΟΤΕ σε κάποιο νησί του Αιγαίου και είναι πολύ καλός οικογενειάρχης», περιέγραψε.
«Τι μου τα λες; Θα σε εξυπηρετήσω γιατί είμαι εν υπηρεσία για τη δημόσια υγεία. Πάρε τα και φύγε… Το ξύλο που έφαγα εγώ, το πάτημα στην κοιλιά, που ακόμη βουίζουν τα αυτιά μου, αυτά να τα συγχωρέσω. Όταν έχει πεθάνει ένας Μουστακλής, όταν έχουν πεθάνει 48 φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο, γιατί να το συγχωρέσω; Δεν συγχωρώ τους βασανιστές μου. Δεν συγχωρώ όταν έχουν πεθάνει 48 φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Δεν μπορώ να συγχωρέσω
Εγώ κατάφερα να ξεχάσω γιατί πρέπει να προχωρήσω στην ζωή μου. Όμως δεν συγχωρώ».
