Πού είναι η προστασία των θυμάτων όταν επίσημα χείλη αποκαλύπτουν που βρίσκονται;

Δεν είναι μόνο το πνιγηρό κλίμα που δημιουργούν οι δικαστικές αποφάσεις για τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης στην χώρα μας, που εκπέμπουν πια ένα μήνυμα ατιμωρησίας.

Δεν είναι μόνο τα εξαιρετικά αργά αντανακλαστικά των αρχών για την διερεύνηση τέτοιων υποθέσεων, με στοιχεία πολλές φορές να κρύβονται και να καταστρέφονται πριν από τους -ομολογουμένως πλημμελείς και με καθυστέρηση- ελέγχους.

Δεν είναι μόνο ο επανατραυματισμός των θυμάτων κατά την ούτως ή άλλως επίπονη διαδικασία της κατάθεσης, ούτε η ανεπαρκής στήριξή τους με την απουσία ειδικών δομών ή ενός πρωτοκόλλου αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών που στόχο θα έχει την προστασία τους.

Είναι και ο άμεσος κίνδυνος και το στίγμα με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωπα τα θύματα αφού ακόμη κι επίσημα χείλη – όπως εκείνα της Υφυπουργού Εργασίας Δ. Μιχαηλίδου- μπορούν να αποκαλύψουν που βρίσκονται τώρα.

Ένα 12χρονο παιδί που έζησε μία κόλαση δεν αφέθηκε απλώς αβοήθητο από την Πολιτεία. Έγινε «βορά» στο στόμα φιλόδοξων πολιτικών που προκειμένου να πείσουν το εκλογικό τους ακροατήριο, δεν δίστασαν να αποκαλύψουν πού μένει, φωτογραφίζοντάς το.

Κι όλα αυτά για να αντικρούσουν τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης ότι το παιδί και η οικογένειά του δεν έχουν λάβει στήριξη από την Πολιτεία.

Για ποια προστασία θυμάτων μιλάμε λοιπόν, όταν αυτά όχι απλώς αφήνονται στη μοίρα τους από το κράτος αλλά αυτό τους θέτει σε νέους κινδύνους;

Μην ξεχνάμε ότι όπως όλα δείχνουν πίσω από την υπόθεση του Κολωνού βρίσκεται ένα κύκλωμα μαστροπείας.

Στην πράξη, το κράτος αντί να εγγυηθεί την προστασία και την επούλωση των πληγών των επιζώντων κακοποίησης, δημιουργεί νέες.