Ρένεση: Ας ενωθούμε επιτέλους – Είμαστε το 99% κι αυτοί το 1%

“Βλέπω τα δέντρα να λυγίζουν από τον βοριά. Και βλέπω εμάς. Έτσι ζούμε. Κάθε μέρα έρμαια των καιρών, των αποφάσεων, των νομοθετών, των “αποφάσεων”, των προεδρικών διαταγμάτων.

Σήμερα είσαι έτσι, λέγεσαι έτσι, η σύνταξή σου είναι τόση, η σύμβασή σου τόση. Αύριο δεν είναι έτσι. Είναι αλλιώς. Μικρότερη σύνταξη, στο ΕΣΥ πια θα πληρώνεις αν θες να χειρουργηθείς, θα είσαι απόφοιτος Λυκείου, ό,τι δεν πληρώνεις σε δάνεια θα το δίνεις σε ΔΕΗ και πετρέλαιο, θα καίγεται το σπίτι σου μέχρι να σβήσει η φωτιά στη θάλασσα, αλλά οι πυροσβέστες θα μείνουν συμβασιούχοι για πάντα.

Τα γερόντια μας τα έχουν γονατίσει, αυτή την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα. Εξευτελισμός. (…) Οι καλλιτέχνες στον δρόμο γιατί μέσα σε μια νύχτα αποφάσισαν ριζικά για τη ζωή τους κάτι χωρίς να συζητήσουν. Οι εκπαιδευτικοί σε απόγνωση, οι γιατροί – νοσηλευτές επίσης, οι συνταξιούχοι σε χειρότερη μοίρα από ό,τι ήταν ποτέ.

Απεργία οι μεν, στάση εργασίας οι δε, οι δικοί μου τραγουδάνε στους δρόμους. Αδέρφια να ενωθούμε. Οι τελείες στον χάρτη παραμένουν τελείες. Μόνο αν τις ενώσεις φανερώνουν σχήμα.

Θέλω να βγω στον δρόμο και να φωνάξω για το παιδάκι που πέθανε μέσα στο χαλασμένο ασθενοφόρο, για τα εγκληματικά push backs του ελληνικού Λιμενικού, για τα ράντζα στα νοσοκομεία, για τη φτώχεια την υλική και τη φίμωση της Τέχνης, για τα συστήματα που μας κυβερνάνε και μας κατάντησαν έτσι.

Όλοι μαζί. Ας ενωθούμε επιτέλους, όχι το κάθε συνδικάτο μόνο του με τους δικούς του.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ 99% ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΑΥΤΟΥ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ 1%…
ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.”