Συγκλονίζει η μάνα των θυμάτων στη Μακρινίτσα: «Η κόρη μου φώναζε εδώ και καιρό, κανείς δεν τη βοηθούσε»

Συγκλονίζει η μητέρα των δύο παιδιών, της Κωνσταντίνας και του Γιώργου, που δολοφονήθηκαν στη Μακρινίτσα από τον εν διαστάσει σύζυγο της κοπέλας. «Ήξερε τι έκανε» λέει η μητέρα των θυμάτων για τον δράστη.

Όπως αποκαλύπτει μέσω της δικηγόρου της οικογένειας, Ανθούλας Ανάσογλου, ο δράστης την απειλούσε σχεδόν καθημερινά και, παρά το γεγονός ότι η Κωνσταντίνα είχε ζητήσει βοήθεια από τις Αρχές, τελικά κατέληξε δολοφονημένη κι εκείνη και ο αδελφός της.

«Το παιδί μου φώναζε εδώ και καιρό, ζητούσε βοήθεια, έψαχνε, ένιωθε τον κίνδυνο που πλησίαζε και, δυστυχώς, κανείς δεν τη βοηθούσε», δηλώνει στη Realnews, με δάκρυα στα μάτια, η κ. Αθανασία Τσάπα, η οποία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αντίκρισε νεκρά και τα δύο παιδιά της από το μαχαίρι του 31χρονου εν διαστάσει συζύγου της κόρης της.

«Πήγε παντού, χτύπησε πόρτες, τι άλλο να έκανε; Από τον Δεκέμβριο που επέστρεψε το παιδί μου στο σπίτι, ο δράστης δεν σταμάτησε να τη βρίζει, να την ενοχλεί και να την απειλεί. Χτύπησε εμάς, χτύπησε τον Γιώργο, δεν σταματούσε», λέει η μητέρα και αναρωτιέται: «Γιατί, Θεέ μου, κανείς δεν μας βοήθησε;». Η μητέρα των θυμάτων δέχθηκε και η ίδια επίθεση από τον δράστη και κατάφερε να γλιτώσει τραυματισμένη, ενώ ο σύζυγός της σε κατάσταση σοκ προσπαθούσε να κρατήσει το εγγόνι του έξω από το σπίτι, ώστε να μη δει νεκρή την αγαπημένη μητέρα του αλλά και τον θείο του.

Την ίδια στιγμή, η άτυχη μάνα επιμένει ότι ο πρώην γαμπρός της ήξερε τι έκανε, καθώς εδώ και πολύ καιρό προειδοποιούσε την οικογένεια ότι θα τους σκοτώσει.

«Συγχωρήστε με, αλλά είμαι μια γυναίκα που δούλευα όλη μου τη ζωή. Ήμουν-δεν ήμουν 20 χρόνων όταν γέννησα τον Γιώργο, μαζί μεγαλώναμε, και τώρα; Σε μία βραδιά μού τα πήρε και τα δύο παιδιά μου. Ήξερε τι έκανε. Το έλεγε καιρό τώρα», αναφέρει η κ. Αθανασία και ξεσπά σε κλάματα. «Έχασα τα σπλάχνα μου, έχασα την ψυχή μου. Έχω τις φωτογραφίες των παιδιών μου και το καντήλι τους αναμμένο μέρα-νύχτα. Να τα φωτίζει. Εκεί πλέον κοιμάμαι, δίπλα στο καντήλι, για να μη σβήσει, να μείνει η φλόγα ζωντανή σαν το χαμόγελό τους».