«Στις πόρτες του εργοστασίου μαζί με τη μικρή Όλγα χάθηκε η ανθρωπιά»

Ήταν μόλις 8 χρονών η Όλγα, μέσα σ΄ αυτά τα 8 χρόνια πρόλαβε να γνωρίσει μια δύσκολη και σκληρή ζωή. Μια ζωή που συνέτριψε απότομα η βαριά πόρτα εργοστασίου, η πόρτα ενός κόσμου σκληρού και χωρίς έλεος για τους αδύναμους αυτής της κοινωνίας.

Καθώς η πόρτα άνοιγε και έκλεινε, ενώ ένα παιδί ξεψυχούσε βασανιστικά, αναρωτιόμαστε πως γίνεται περνώντας δίπλα του να αδιαφορούν τόσοι άνθρωποι, αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να κλωτσούν ένα παιδί σαν σακούλα σκουπιδιών, να φεύγουν χωρίς να γίνει τίποτα. Πώς είναι δυνατόν να πληροφορηθούμε το γεγονός μέρες μετά..

Όλα αυτά είναι σημάδια μιας εποχής που με σκληρότητα και απανθρωπιά χωρίζει τους ανθρώπους, σε ζωές που αξίζουν περισσότερο από άλλες ενώ κάποιες δεν αξίζουν απολύτως τίποτα.

Ας μην αφήσουμε το τέρας να αλλάξει την ανθρωπιά μας, ας διεκδικήσουμε τη δικαιοσύνη που οφείλουμε στις Όλγες τούτου του κόσμου. Πρώτα απ’ όλα εκεί, στην πόρτα του εργοστάσιού, στους «μύλους Σαραντόπουλος» που έχουν ξεκινήσει να συγκεντρώνονται οι πολίτες αυθόρμητα.

Δηλώνουμε ότι η αναζήτηση και η απόδοση ευθυνών χωρίς καθυστερήσεις, σε όλους εκείνους που έχουν ευθύνες για το τραγικό γεγονός του θανάτου της μικρής Όλγας, είναι άμεση υποχρέωση της πολιτείας.

Το γεγονός αυτό μας αφορά όλους, πρέπει να μην αποδεχτούμε να γίνει συνήθεια η αδιαφορία και η αναλγησία με κόστος ανθρώπινες ζωές.

Να αντιδράσουμε στις ζοφερές εικόνες ενός κόσμου που αδιαφορεί εγκληματικά για την ανθρώπινη ζωή, όποια κι αν είναι αυτή.

Έτσι θα υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία.

“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Πρώτα, φοβήθηκα. Τρόμος, πανικός! Παγιδεύτηκα!
Ο φόβος είναι αόρατος.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Έπειτα, πόνεσα. Πόνος φριχτός, στο στήθος, στα πλευρά!
Ο πόνος είναι αόρατος.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Ύστερα, δεν μπορούσα να ανασάνω. Πνίξιμο, πνίξιμο, αέρα!
Η ανάσα είναι αόρατη.
Εγώ;
“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.
Ώρα πολλή με προσπερνούσαν: “Γυφτάκι, γυφτάκι, γυφτάκι”.
Στο τέλος, πέθανα.
Τουλάχιστον, τέλος ο πόνος, ο φόβος. Τέλος η πνοή.
Ο θάνατος είναι αόρατος.
Εγώ;
Εγώ, νομίζω, δεν θα προσπερνούσα. 

Auguste Corteau