Στον δρόμο που ανοίγει η Γαλλία λοιπόν

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Γαλλία, με τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και την ενότητα του εργατικού κινήματος απέναντι στην αύξηση του ορίου συνταξοδότησης από τα 62 στα 64 έτη, είναι συγκλονιστικά κι έρχονται ως μια υπενθύμιση ότι οφείλουμε να παλέψουμε για το δίκιο των πολλών.

Τα συνδικάτα από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν σε μετωπική σύγκρουση με τον Γάλλο πρόεδρο οργανώνοντας πορείες, απεργίες και διαμαρτυρίες. Δεν είχαν, βλέπετε, κάποιο συνέδριο στο Καβούρι εκείνες τις μέρες… όπως είχε η δική μας ΓΣΕΕ η οποία άργησε να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη.

Ο γαλλικός ξεσηκωμός, έχει συγκινήσει πολλούς, κι εκτός των γαλλικών συνόρων. Στην Ελλάδα, αρκεί κανείς να τσεκάρει λίγο τα social media για να δει πώς υποδέχονται οι Έλληνες τις κινητοποιήσεις των Γάλλων: Με ενθουσιασμό αλλά και ένα παράπονο γιατί δεν μπορεί να συμβεί κάτι αντίστοιχο κι εδώ, όπου τα όρια συνταξιοδότησης είναι ήδη στα 67 έτη!

Ακόμη και όσα συστημικά ΜΜΕ (ελληνικά ή ξένα) μιλούν για παράλυση της χώρας με την ακύρωση των δρομολογίων και κλείσιμο των δρόμων, στην πραγματικότητα ομολογούν ακριβώς αυτό που δεν θέλουν κάποιοι να συνειδητοποιήσει ο λαός. Ότι τα πάντα νεκρώνουν όταν οι εργάτες αποφασίσουν ότι «ως εδώ, δεν πάει άλλο».

Η πρωτοφανής ενότητα και μαζικότητα των απεργιών, η ασίγαστη οργή των εργαζομένων που βλέπουν τους κυβερνώντες να τους θεωρούν μηχανές κέρδους, δεν μπορεί παρά να επεκταθεί.

Και ο ελληνικός λαός που χάνει τα παιδιά του σε τρένα εξαιτίας της διαχρονικής υποβάθμισης και αδιαφορίας και που βλέπει να του στερούν την προοπτική από την ζωή του, δεν θα αργήσει να ακολουθήσει τους Γάλλους στον δρόμο της διεκδίκησης. Αρκεί να το αποφασίσει.