«Θα μείνουμε όρθιοι Μάνα»: Η Δ. Χρυσικού δημοσίευσε το ημερολόγιο της μητέρας της για τη Χούντα

Το ημερολόγιο της μητέρας της Μέλπως Λεκατσά από τη Χούντα, δημοσίευσε η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού.

Στο επίμαχο απόσπασμα, η μητέρα της Δ. Χρυσικού, που ήταν υπεύθυνη του φαρμακείου στο Πολυτεχνείο το 1973 και παραμονές Χριστουγέννων συνελήφθη,  καταγράφει πάνω σε περιτυλίγματα σοκολάτας, τον άγριο ξυλοδαρμό της.

Ειδικότερα, όπως δημοσιεύει η ΕΡΤ, η Μέλπω Λεκατσά φοιτούσε στο 3ο έτος της Φαρμακευτικής την ημέρα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου και βρισκόταν στο ιατρείο της Σχολής της, προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες σε όσους είχαν ανάγκη. Η ίδια, συνελήφθη και βασανίστηκε στην απομόνωση του ΕΑΤ-ΕΣΑ επί σχεδόν τέσσερις μήνες, ενώ κρατούσε ημερολόγιο πάνω σε δύο περιτυλίγματα σοκολάτας «ΙΟΝ», όπου και κατέγραψε μεταξύ άλλων τον άγριο ξυλοδαρμό της.

Το περιτύλιγμα της σοκολάτας – ημερολόγιο των ημερών της στη φυλακή

Η Μέλπω Λεκατσά συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου περιθάλποντας τους τραυματίες στο ιατρείο που είχαν φτιάξει εντός του κτιρίου. Ωστόσο, συνελήφθη την παραμονή των Χριστουγέννων.

Κατά την περίοδο της κράτησης της στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, η ίδια λιποθύμησε, λόγω της υπογλυκαιμίας που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζει, με αποτέλεσμα να της δοθούν, με εντολή γιατρού, σοκολάτες. Σε δύο φαινομενικά αθώα περιτυλίγματα σοκολάτας, αποπειράθηκε να κρατήσει ένα ημερολόγιο, προκειμένου να μην χάσει την αίσθηση του χρόνου. Χρησιμοποίησε ένα στυλό που κατόρθωσε να αποσπάσει από μια ανάκριση που της έκαναν.

Στις σοκολάτες αυτές αποτύπωνε προσωπικά συναισθήματα και την ψυχολογική της κατάσταση με έντονα κωδικοποιημένο τρόπο, καθώς υπήρχε πάντα ο φόβος να αποκαλυφθεί η προσπάθεια της. Εϊναι οξύμωρο το ότι ένα τόσο γλυκό προϊόν, όπως μια σοκολάτα, που αποτελεί και αγαπημένη απόλαυση μικρών αθώων παιδιών, φιλοξένησε αυτά τα πικρά γεγονότα και έναν τόσο έντονο πόνο.

«Σκέφτηκα για να μπορώ να κρατάω τον χρόνο και να μην τρελαθώ εκεί μέσα γιατί ήταν πάντα σκοτάδι [..] κράτησα τα περιτυλίγματα της σοκολάτας, κράτησα και ένα στυλό στην ανάκριση που μας κάνανε οι ταγματάρχες και το έβαλα μέσα στην μπότα μου και προσπαθούσα να κρατήσω ένα γραπτό μνημείο. Τελικά δεν πίστευα ποτέ ότι αυτές οι σοκολάτες θα γίνουν τόσο διάσημες, διότι μόνο πόνο έχουν μέσα», επισήμανε χαρακτηριστικά μιλώντας στην ΕΡΤ..

«Ο καθένας έβαλε το πετραδάκι του σε αυτήν την εξέγερση»

«Για μένα ιστορία είχαν και οι δυόμισι χιλιάδες που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και όσοι ήταν απέξω. Δεν ήμασταν μόνο κάποιοι άνθρωποι που έτυχε λόγω του ότι κρατηθήκαμε, βασανιστήκαμε, να μείνουν τα ονόματα μας πιο έντονα. Ο καθένας έβαλε το πετραδάκι του σε αυτήν την εξέγερση».

Η ανάρτηση της Δώρας Χρυσικού

«Η « Χούντα δεν μπορεί να νικήσει μια Αμαζόνα» γράφει ο George Paxinos στο μυθιστόρημα του για τη Λορένα, την δική μας Melpo Lekatsa, τη μαμά μου. Η ζωή μας πάντα με τη στάμπα του Νοέμβρη θα είναι. 49 χρόνια κλείνουν από τότε κι εγώ είμαι ήδη 45 , κι αδερφή μου στα 30 . Τους νίκησες κρινάκι μου. Και το μαρμαρο που έβλεπες στον ύπνο σου οτι γεννάς έγινε μωρό το 1977. Στα 21 φυλακή στα 24 μητέρα. Η ζωή που νίκησε το φόβο και το ξύλο. Πάντα θα νικάς. Το έμαθες από τότε που έσφιγγες τα δόντια για να μην προδώσεις τους συντρόφους σου. Κι εγώ πάντα θα μαι εκείνο το μικρό κορίτσι που κάθε 17 Νοέμβρη σε έβλεπα μυθικά πελώρια ζητώντας σου αντι για παραμύθια να μου διαβάζεις το ημερολόγιο της φυλακής πάνω σε χαρτί από ΙΩΝ αμυγδαλου, κι ας μην καταλάβαινα πολλά από λευτεριά και αγώνα. Με τα χρόνια έμαθα να σιωπώ αυτή τη μέρα, προσπαθώντας να μην ραγίσω τη θλίψη σου, κι έμαθα μέσα από σένα ο Νοέμβρης τι σημαίνει….. Θέλω να σου πω πως τιποτα από όσα έκανες δεν ήταν μάταιο κι ας μοίαζει έτσι. Νέα παιδιά θα ξεκινήσουν τους νέους αγώνες. Κάθε γενιά καλειται να δώσει τον δικο της αγώνα. Το κόκκινο σάλι σου απλώθηκε στον χρόνο , σύμβολο αγώνα και αξιοπρέπειας. Κι ο Νοέμβρης εκείνος πάντα θα βάζει φωτιά στα όνειρά μας. Θα μείνουμε όρθιοι Μάνα.

Σ ευχαριστώ για ολα! Σ αγαπώ.

«Νιώθω σπασμούς σ’ όλο μου το σώμα. Είμαι τρομερά αδύναμη. Τα
πόδια μου είναι σε τραγικά χάλια. Μελανιασμένα, δεν με κρατούν ούτε να φτάσω
μέχρι τις τουαλέτες. Επειδή κουράστηκαν να με σέρνουν μου έδωσαν ένα
σκουριασμένο τενεκεδάκι να εξυπηρετούμαι μόνη μου. Πονάω παντού και κυρίως στο
κεφάλι. Τ’ αυτιά μου βουίζουν. Σχεδόν δεν ακούω. Συγκριτικά αυτό είναι
πλεονέκτημα για να μην τρελαίνομαι από τα ουρλιαχτά του πόνου και της
απελπισίας που με ζώνουν. Χθες έδερναν αλύπητα τον Σπύρο τον Γεωργάτο. Αδύναμη
να πράξω οτιδήποτε. Παρακαλούσα τον Θεό να του δίνει κουράγιο».

Μέλπω Λεκατσά