Έχω δει πολλούς νέους ανθρώπους να πεθαίνουν έτσι. Και κάθε φορά σπαράζει η καρδιά μου, γιατί ξέρω ότι ο θάνατός τους θα αποδειχθεί μάταιος. Ο Τζορτζ Φλόιντ είχε έναν φρικτό και εντελώς αναίτιο θάνατο. Πριν από έξι χρόνια το ίδιο συνέβη με τον Ερικ Γκαρνιέ. Και δεν θα είναι οι τελευταίοι. Γεγονότα όπως αυτά στη Μινεάπολη θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.
Αν είσαι μαύρος στην Αμερική, μπορεί να συμβεί και σε σένα. Μίλησα με τους γιους μου, είχαμε μια πολύ σκληρή συζήτηση. Είναι 12 και 14 ετών, αρχίζουν να βγαίνουν μόνοι τους και πρέπει να καταλάβουν. Τους είπα ότι δεν έχει σημασία ποιος είναι ο πατέρας τους, αν είναι μορφωμένος ή διάσημος. Αν είσαι ένας νέος Αφροαμερικανός, η ζωή σου κινδυνεύει. Τους εξήγησα ότι αν τους σταματήσει η αστυνομία, πρέπει να κάνουν ό,τι τους λένε. Να γονατίσουν, να ξαπλώσουν στο έδαφος, να δεχθούν τον εξευτελισμό τους. Πιστέψτε με, δεν είναι ωραίο να πεις κάτι τέτοιο στα παιδιά σου. Είναι τρομακτικό. Για έναν νέο Αφροαμερικανό, όμως, είναι σημαντικό να καταλάβει ότι δεν πρέπει να προσφέρει σε κανέναν το πρόσχημα για να του κάνει κακό.
Ούτε ο Τζορτζ Φλόιντ αντιστάθηκε βέβαια. Οι εικόνες είναι τρομακτικές. Το πρόβλημα είναι ότι ορισμένοι αστυνομικοί – όχι όλοι – συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο γιατί ξέρουν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι. Κάθε μέρα σταματούν και κακοποιούν Αφροαμερικανούς χωρίς κανέναν λόγο. Και δεν αλλάζει τίποτα.
Δεν συμφωνώ με τις ταραχές στη Μινεάπολη, στο Λος Αντζελες, στο Μέμφις. Καταλαβαίνω όμως τους διαδηλωτές. Οι αστυνομικοί που σκοτώνουν μαύρους απολύονται, αλλά αυτό δεν αρκεί. Και να συλληφθούν, πάλι δεν αρκεί. Ο κόσμος ζητά να αποδοθεί δικαιοσύνη, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο. Η δίκη των αστυνομικών που σκότωσαν τον Ρόντνεϊ Κινγκ το 1992 στο Λος Αντζελες, προκαλώντας εξεγέρσεις, ήταν μια φάρσα. Μεταξύ των ενόρκων δεν υπήρχαν μαύροι. Αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος ζητά δικαιοσύνη με τόση οργή. Επειδή ξέρει ότι δεν θα τη βρει.
Την εποχή του Μπαράκ Ομπάμα, οι θεσμοί αναγνώριζαν τουλάχιστον ότι ορισμένες συμπεριφορές ήταν απαράδεκτες. Αλλά ο Τραμπ αρνήθηκε να καταδικάσει ακόμη και την πορεία των νεοναζί στη Σάρλοτσβιλ, πριν από τρία χρόνια, όπου έχασε τη ζωή της μια κοπέλα. Η αίσθηση ατιμωρησίας που έχουν οι αστυνομικοί αποτελεί λοιπόν και δική του ευθύνη. Ο ρατσισμός είναι μια μάστιγα που δεν βρίσκει θεραπεία ούτε στη διάρκεια μιας πανδημίας. Μου έρχονται στο μυαλό ακόμη και `δευτερεύοντα` επεισόδια, όπως με αυτή την κυρία στο Σέντραλ Παρκ που κάλεσε την αστυνομία επειδή ένας Αφροαμερικανός τής ζήτησε να κρατάει τον σκύλο της από το λουρί…
Η Αμερική έχει αλλάξει και δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Η εικόνα όμως του `μαύρου` που έχουν διαμορφώσει η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί. Ο ρατσισμός διαφέρει από μια ασθένεια ως προς το ότι δεν χρειάζεται να υπάρχουν πολλά `κρούσματα` ώστε να είναι επικίνδυνος. Ενας `άρρωστος` αρκεί. Ενας και μόνο βίαιος αστυνομικός. Κι αυτός που χάνει τη ζωή του είναι πάντα ένας αθώος. Γι’αυτό μίλησα στους γιους μου και τους είπα ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν τους ενδιαφέρει τι είστε, βλέπουν μόνο το χρώμα του δέρματός σας.
*Γράφει ο Πέρσιβαλ Εβερετ, Αμερικανός συγγραφέας
**Αναδημοσίευση άρθρου από τo AΠΕ
