Πέρασαν 75 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, από την άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας. από την είσοδο των Σοβιετικών Δυνάμεων στο Βερολίνο και την ύψωση της σημαίας των εργατών, των απλών ανθρώπων, των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός», έλεγε ο Μπ. Μπρέχτ και είχε δίκιο όπως αποδείχθηκε.
Μετά την πτώση του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη οι θιασώτες του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια ταύτισης κομμουνισμού και ναζισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η “Ευρωπαϊκή Μέρα μνήμης στα θύματα του ολοκληρωτισμού και των αυταρχικών καθεστώτων”, με αφορμή την επέτειο από την υπογραφή του Συμφώνου “Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ” το 1939 από την ΕΣΣΔ και την Γερμανία.
Ωστόσο ποτέ δεν αναφέρεται η Συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, κατάφεραν να επιβάλουν τους όρους της Γερμανίας στην Τσεχοσλοβακία και ουσιαστικά να συμφωνήσουν για την κατάληψη, από τη Γερμανία, της περιοχής των Σουδητών.
Έτσι όχι μόνο έγινε μια ανιστόρητη και αντιεπιστημονική εξίσωση κομμουνισμού και ναζισμού/φασισμού, αλλά δεν αναγνωρίστηκε η συμβολή της ΕΣΣΔ στην απελευθέρωση της υπόλοιπης Ευρώπης. Και όλα αυτά στο όνομα του τυφλού μίσους που επιβάλλει η ιδεοληψία του αντικομμουνισμού.
