«Νιώθω ένοχος που επέζησα» – 1,1 εκ. δολ. η νοσηλεία 70χρονου που νίκησε τον κορονοϊό

Η πανδημία του κορονοϊού αποκαλύπτει την εμπορευματοποίηση του αγαθού της υγείας, από τα εκάστοτε ιδιωτικά συστήματα Υγείας, καθώς για τους περισσότερους, η ανθρώπινη ζωή νοείται ως ευκαιρία για μεγάλα κέρδη, οδηγώντας τις – συνήθεις και προ κορονοϊού υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και υπηρεσιών – σε νέα, δυσθεώρητα ύψη.

Δεν πίστευε στα μάτια του ο 70χρονος Μάικλ Φλορ από το Σιάτλ, όταν έλαβε πριν λίγες μέρες το λογαριασμό για τη δίμηνη νοσηλεία του σε νοσοκομείο της περιοχής. Ο άντρας, που ονομάστηκε “παιδί – θαύμα” από τους γιατρούς του, έδωσε μάχη 62 ημερών με την ασθένεια, κατορθώνοντας να βγει νικητής ενάντια στις δυσοίωνες προβλέψεις. Μάλιστα, κάποια στιγμή ο Φλορ ένιωθε τόσο άσχημα που ζήτησε από νοσοκόμα να τον βοηθήσει να καλέσει τους δικούς του στο τηλέφωνο για να τους αποχαιρετήσει.

Η υπερ-κοστολογημένη σωτηρία

Η σωτηρία του Φλορ κοστολογήθηκε από το νοσοκομείο στο αστρονομικό ποσό του 1,1 εκ. δολαρίων, άθροισμα περίπου 3000 διαφορετικών χρεώσεων κατά τη διάρκεια της παραμονής, που αναλύονται στον εξαιρετικά πολυσέλιδο λογαριασμό που έβαλε. Σχεδόν το μισό ποσό, 408912 δολάρια, αφορά τις 42 μέρες που έμεινε σε ειδικό θάλαμο της ΜΕΘ, ενώ ο αναπνευστήρας που χρησιμοποιήθηκε για 29 μέρες χρεώθηκε 82215 ευρώ.

Ο πρώην ασθενής ευτυχώς δε θα χρειαστεί να βάλει παρά ελάχιστα από την τσέπη του, λόγω του ότι είναι δικαιούχος του προγράμματος Medicare που καλύπτει εν μέρει ανθρώπους 65 ετών και άνω στις ΗΠΑ, κυρίως όμως λόγω του ποσού 100 δις που έχει εγκρίνει το κογκρέσο για την ενίσχυση νοσοκομείων και ασφαλιστικών εταιρειών εν μέσω της πανδημίας, παρότι ειδικοί φοβούνται ότι ενδεχομένως να χρειαστεί ακόμα και το πενταπλάσιο ποσό για την κάλυψη όλων των αναγκών.

Ο Φλορ μάλιστα νιώθει ενοχές για το γεγονός πως οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν τη νοσηλεία του. “Νιώθω ένοχος που επέζησα. Υπάρχει η αίσθηση “γιατί εγώ;” Γιατί να το αξίζω όλο αυτό; Βλέποντας το απίστευτο κόστος όλου αυτού σαφώς ενισχύονται αυτές οι ενοχές επιβίωσης”.

Η ενοχή ωστόσο για ένα αγαθό που θα έπρεπε εξορισμού να είναι δημόσιο και δωρεάν για όλους, δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να βαραίνει τους πολίτες. Θα έπρεπε να βαραίνει όλους εκείνους που βλέπουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, ως ευκαιρία για να θησαυρίσουν.

Πληροφορίες από: Katiousa