Ο Ντράγκι έβαλε το λιθαράκι του για το «ξέπλυμα» της ακροδεξιάς και την επανεμφάνιση Μπερλουσκόνι

Στην Ιταλία των τριών τελευταίων δεκαετιών υπάρχει μια κεντρική πολιτική σκηνή που πολλές φορές θυμίζει Όπερα Μπούφα. Μια διαρκής εναλλαγή προσώπων και κομμάτων στην εξουσία, σε ένα δυσνόητο για πολλούς πολιτικό κι εκλογικό σύστημα, αστάθεια -πολιτική και οικονομική -, πισωγυρίσματα, πολλά τραγελαφικά πρόσωπα σε θέσεις ευθύνης και την ακροδεξιά συστατικό πλέον μέρος του πολιτικού συστήματος.

Αν ο Ντράγκι δεν συνεχίσει τελικά ως Πρωθυπουργός και δεν υπάρξει συναίνεση για τον διάδοχο του, η χώρα θα βαδίσει σε πρόωρες εκλογές με μόνο ωφελημένη την ακροδεξιά. Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα κι ο ίδιος ο Ντράγκι δέχθηκε να γίνει η ακροδεξιά ισότιμο κυβερνητικό εταίρο και συνομιλητή της κυβέρνησης. Μια εξέλιξη που βαραίνει το σύνολο των κομμάτων.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν είχε τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος που έδινε ασυλία διαρκείας στην Χριστιανοδημοκρατία που κυβερνούσε συνεχώς από το 1945 με πρακτικές διαφθοράς και διαπλοκής, η Ιταλία αποφάσισε να επανιδρύσει το πολιτικό της σύστημα. Ο δικαστής Ντι Πιέτρο άρχισε την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» που παραλίγο να στείλει στην φυλακή ακόμη και τον Αντρεότι, πους όμως για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε το παρατσούκλι «ανοξείδωτος»

Σε μια από τις στιγμές που η φάρσα συγχέεται με την τραγωδία, τα καθαρά χέρια έφεραν στην πολιτική σκηνή ένα πρόσωπο όπου επρόκειτο να κυριαρχήσει τα επόμενα είκοσι χρόνια και να αποτελέσει την επιτομή της διαφθοράς και της διαπλοκής, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο Μπερλουσκόνι εμφανίζεται και πάλι από το πουθενά, διεκδικώντας μαζί με τον ακροδεξιό Σαλβίνι τη διακυβέρνηση.

Είκοσι χρόνια παντοδυναμίας του Μπερλουσκόνι έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη τους στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας. Τον διαδέχθηκε ο Μόντι, έπειτα ο Ρέντσι, με λίγο πασπάλισμα σοσιαλιστικής ρητορικής, έπειτα ήρθαν τα «Πέντε Αστέρια» και η συνεργασία με την ακροδεξιά, και μετά ο Ντράγκι.

Για τα δημοσιονομικά «γεράκια» της Ευρωζώνης ο Ντράγκι «έσωσε» το ευρώ, αλλά δεν κατάφερε να γίνει ο σωτήρας της Ιταλίας, ανοίγοντας έναν ακόμη κύκλο ανασφάλεια κι αστάθειας.