Ολλανδία: Αυξάνεται ο αριθμός των ζευγαριών που τερματίζουν τη ζωή τους με ευθανασία

Τα ζευγάρια που αποφασίζουν να τερματίσουν τη ζωή τους με ευθανασία προγραμματισμένη για την ίδια μέρα και ώρα αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό των συνολικών υποβοηθούμενων θανάτων στην Ολλανδία, αλλά ο αριθμός τους αυξάνεται και υπάρχουν δεκάδες το χρόνο, μεταξύ τους και ο πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας Dries van Agt και η σύζυγος του, 93 ετών και οι δύο.

Ο Van Agt έζησε με τη σύζυγό του Eugenie για 70 χρόνια, την οποία γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Nijmegen, στα ανατολικά της Ολλανδίας. Από τότε ήταν αχώριστοι και ταξίδεψαν μαζί σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος ήταν ξεκάθαροι ότι δεν ήθελαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον, όπως σημειώνει το πρακτορείο EFE.

Στις 5 Φεβρουαρίου, και οι δύο σε ηλικία 93 ετών, με επιδείνωση της υγείας τους και περιτριγυρισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πέθαναν «χέρι-χέρι» αφού υποβλήθηκαν μαζί σε ευθανασία, κάτι ολοένα και πιο συνηθισμένο στην Ολλανδία, σύμφωνα με τον Fransien van ter Beek, πρόεδρο η Ολλανδική Ένωση για ένα Εθελοντικό Τέλος Ζωής (NVVE).

Το 2022, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα επίσημα στοιχεία, υπήρξαν σχεδόν 9.000 ευθανασίες στην Ολλανδία, συμπεριλαμβανομένων 29 ζευγαριών που υποβλήθηκαν σε διαδικασία υποβοηθούμενου θανάτου, δηλαδή 58 άτομα συνολικά.

Το 2021 υπήρχαν 16 ζευγάρια και το 2020 άλλα 13. Το ποσοστό είναι μικρό, αλλά αυξανόμενο, σύμφωνα με τα στοιχεία των Περιφερειακών Επιτροπών Αναθεώρησης Ευθανασίας (RTE).

«Δεν συμβαίνει πολύ συχνά, γιατί δεν είναι ένας εύκολος δρόμος», είπε ο Van ter Beek στο δίκτυο NOS.

Οι γιατροί μελετούν το αίτημα ενός ζευγαριού ως δύο μεμονωμένες διαδικασίες και υπόκεινται στις προϋποθέσεις κάθε άλλης περίπτωσης.

Η ευθανασία είναι νόμιμη στην Ολλανδία από το 2002, αλλά επιτρέπεται υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις και μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο υπό ιατρική επίβλεψη, επομένως κάθε άλλη μορφή υποβοήθησης της αυτοκτονίας θεωρείται παράνομη.

Οι προϋποθέσεις απαιτούν η απόφαση να είναι «εθελοντική και καλά μελετημένη», ενόψει της «αφόρητης και απελπισμένης ταλαιπωρίας» και ότι «δεν υπάρχει λογική εναλλακτική λύση». Επιπλέον, ο γιατρός πρέπει να «αναφέρει την κατάσταση και τις προοπτικές» και να ζητήσει μια δεύτερη γνώμη από «έναν ανεξάρτητο γιατρό», ώστε η διαδικασία να είναι «ιατρικά προσεκτική», με τα σωστά φάρμακα και τα κατάλληλα βήματα.

Δύο διαφορετικοί γιατροί πραγματοποιούν ξεχωριστή αξιολόγηση, μετά την οποία ένας άλλος ανεξάρτητος γιατρός την επανεξετάζει και όλοι οι γιατροί πρέπει να είναι σίγουροι ότι πληρούνται όλα τα σημεία πριν εγκρίνουν την ευθανασία. Στην περίπτωση των ζευγαριών, πρέπει επίσης να επαληθεύεται ότι δεν υπάρχει «αδικαιολόγητη πίεση» από ένα από τα μέρη.

«Γνωρίζουμε εκ πείρας ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι μια ωραία ιδέα. Ειδικά μετά από μια ζωή ανθρώπων που συγχωνεύονται μεταξύ τους. «Με αυτόν τον τρόπο δεν χρειάζεται πλέον να βιώνεις τον θάνατο του άλλου και γλιτώνεις τον πόνο», καταλήγει ο Van ter Beek. Ωστόσο, είναι τα παιδιά και τα εγγόνια που υφίστανται διπλή απώλεια όταν οι γονείς ή οι παππούδες τους πεθαίνουν μαζί.

Αυτή τη στιγμή, οι «διπλές-ευθανασίες» παραμένουν εξαίρεση και αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% των συνολικών περιπτώσεων στην Ολλανδία.