Νεφέλη Φασούλη στη Rosa: «Μεγαλώνοντας μόνο κρίσεις και αδικίες θυμάμαι να βιώνω»
"Στην Νέα Υόρκη που βρέθηκα χωρίς να ξέρω ούτε έναν άνθρωπο αισθάνθηκα πως ξεκίνησα από το μηδέν και η ζωή ήταν δική μου".
Η Rosa και η Ειρήνη Δρίβα συνομίλησαν με την ερμηνεύτρια Νεφέλη Φασούλη, λίγο πριν το πολυαναμενόμενο live στο ΠΛΥΦΑ, την Πέμπτη 13 Ιουλίου.
Τη Νεφέλη Φασούλη την άκουσα πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια στο Αστεροσκοπείο να ερμηνεύει το “Ο Αντώνης ο Βαρκάρης” από το δίσκο Ρεμπώτικα. Ποτέ πριν δεν είχα ακούσει τη φωνή της κι όμως μέσα μου στάθηκε σαν κάτι δικό μου κι από τότε κάθε φορά που την ακούω ξέρω πως κάτι νέο μα και γνώριμο βρίσκεται πάνω στη σκηνή ανοίγοντας σαν αγκαλιά.
Από τους ήχους της τζαζ στα ποπ και τα λαϊκά ακούσματα το τραγούδι της με τίτλο “The worst is yet to come” είναι ότι πιο σύγχρονο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Το 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ σε μουσική – στίχους – παραγωγή Φοίβου Δεληβοριά. Μια συνεργασία που την επηρέασε βαθιά και πως όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα επόμενα χρόνια τη Νεφέλη Φασούλη θα την ακούμε από τα ραδιόφωνα και τα stage να μας χαμογελά με αυτό το βλέμμα που σε διαπερνά.
Τι έχει συμβεί κι όλοι μιλούν για εσένα σε αυτή την πόλη;
Εεε, θα το εκλάβω ως χιούμορ! Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, αν και νομίζω ότι όντως στα φετινά καλοκαιρινά live, υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που συζητιούνται πολύ, παίζουν μόνα και πηγαίνουν πολύ καλά. Αυτά είναι καλό να γίνονται.
Τι θα ακούσουμε στο ΠΛΥΦΑ την Πέμπτη 13 Ιουλίου;
Θα ακούσουμε τα τραγούδια μου, του προσωπικού μου δίσκου και τραγούδια που έχω τραγουδήσει σε άλμπουμ άλλων τραγουδοποιών και μια σειρά από κομμάτια που αγαπώ και με εκφράζουν αυτήν την περίοδο.
Έμεινες καιρό στην Νέα Υόρκη για την καλλιτεχνική υποτροφία σου στο ίδρυμα Fulbright. Τι κράτησες από αυτό το ταξίδι και τι άφησες πίσω;
Δεν άφησα πίσω τίποτα νομίζω! Τα πήρα όλα, καλά και κακά. Το ρούφηξα σαν σφουγγάρι, ήταν μοναδική ευκαιρία. Σκέφτηκα να σου πω ότι το μόνο αρνητικό που βίωσα εκεί ήταν η ακρίβεια, αλλά δεν αισθάνομαι πως την άφησα πίσω μου. Γύρισα και την βρήκα εδώ. Κράτησα πάντως την εμπειρία του να ακούς ζωντανά μουσική κάθε βράδυ, δυο και τρεις φορές την ημέρα, το ρίσκο του να πας να συστηθείς σε έναν άλλο κόσμο από το μηδέν και την ομορφιά και την γοητεία της θεάς του Μανχάταν.
Από τη Νομική στα jazz club της Νέας Υόρκης και μετά πάλι πίσω. Είσαι χαρούμενη; Είναι δική σου η ζωή σου;
Βαθιά ψυχαναλυτική η ερώτηση.. Είμαι χαρούμενη αλλά και πολύ αγχωμένη στην ζωή μου για το πως θα κυλήσουν τα πράγματα. Προσπαθώ ει δυνατόν να ορίζω μόνη την ζωή μου, αλλά κατά την γνώμη μου, είναι πολύ πολύ δύσκολο. Στην Νέα Υόρκη που βρέθηκα μόνη, χωρίς να ξέρω ούτε έναν άνθρωπο αισθάνθηκα πως ξεκίνησα από το μηδέν και η ζωή ήταν πιο δική μου από ότι στην Ελλάδα. Και όλοι οι άνθρωποι εκεί, είναι περαστικοί και μόνοι, μακριά από αυτό που γνωρίζουν οικείο και «οικογενειακό» περιβάλλον, με αποτέλεσμα να ζουν πιο ελεύθεροι ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Για αυτό λέω πως ήταν η μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία αυτό το ταξίδι.
Τι φοβερό τραγούδι σου έγραψαν η Νάντια Δουλαβέρα και ο Δημήτρης Μπάκουλης; Μόνο και μόνο για τον στίχο «με το πρώτο ξάφνιασμα ξαναγυρνά στον Άδη» θα έπρεπε να σας παίζουν τα ραδιόφωνα όλη μέρα
Είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι όντως και τους ευχαριστώ και τους δυο για την εμπιστοσύνη. Το παίζω συχνά στις εμφανίσεις μου, οπότε όποιος θέλει το ακούει από κοντά!
Ανήκεις στη γενιά καλλιτεχνών που παρέλαβαν στην κυριολεξία καμένη γη. Πόσο σε έχει διαμορφώσει αυτή η συνθήκη και καλλιτεχνικά και πολιτικά;
Δεν αισθάνομαι ότι παρέλαβα καμένη γη, ως καλλιτέχνης. Ίσα ίσα, εγώ ξεκίνησα με δημιουργούς όπως ο Δεληβοριάς, ο Καζούλης, που είναι γεμάτοι ζωντάνια, μιλούν για τον καιρό και την εποχή τους με τα λόγια τους και με εξέφραζαν απόλυτα. Αισθάνομαι ότι απλώς μεγαλώνοντας, ως παιδί στην Ελλάδα, μόνο κρίσεις και αδικίες θυμάμαι να βιώνω, επαναλαμβανόμενα, και αυτές οι κρίσεις ήταν που με διαμόρφωσαν τόσο καλλιτεχνικά όσο και πολιτικά.
Είναι εύκολο να βιοπορίζεται ένας νέος καλλιτέχνης σήμερα μόνο από τη δουλειά του σήμερα ;
Όχι, κι αν πρόκειται για νέο, αμφιβάλλω αν συμβαίνει σε κανέναν. Εγώ προσωπικά κάνω κι άλλες συναυλίες εκτός από τις προσωπικές, χωρίς να μου αρέσουν όλες και διδασκαλία όταν τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και δεν βγαίνει. Δεν πειράζει πάντως αν δεν βγαίνει από την αρχή, κάποια στιγμή θα γίνει. Απλώς θα ήθελα να μην τρώει τόσο χρόνο ο βιοπορισμός ώστε να μπορείς να συγκεντρώνεσαι στα καλλιτεχνικά και να προχωράνε όσο θες και χρειάζεσαι. Μόνο όταν δεν κάνω εκατό διαφορετικές δουλειές για εμένα προχωράνε τα πράγματα. Για αυτό και απήλαυσα το τελευταίο εξάμηνο στην Αμερική τόσο πολύ, είχα πρώτη φορά τόσο πολύ χρόνο ώστε να ψάχνω μια συγχορδία τρεις μέρες.
Θέλω να κλείσουμε τη συνέντευξη με έναν αγαπημένο σου στίχο.
«Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα δεν είναι όλα όπως νομίζεις εδώ κάτω μοιρασμένα. Μα εσύ που μας φροντίζεις σαν πρόβατα σφαγμένα στείλε μου αν θέλεις λίγη μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα» του Γιάννη Αγγελάκα.
