Anime: Ο Φοίβος μας χάρισε πάλι τον πιο αγαπημένο μας δίσκο του!

Ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης πριν λίγες μέρες έγραψε αυτές τις λίγες αράδες ακούγοντας στο repeat το Anime, τον νέο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, που μέχρι σήμερα ουκ ολίγοι έχουν χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο δίσκο του μετά την εμβληματική «Καλλιθέα».

Το σχόλιο του Γιάννη θα μπορούσε να με καλύψει σε τέτοιο βαθμό που αυτό το κείμενο θα μπορούσε να μην έχει υπάρξει και να ενταχθεί αυτούσιο το σχόλιο στην στήλη «αλιεύσαμε» του rednblack.gr

Όχι όμως. Ο Γιάννης με κάλυψε σε ό,τι αφορά τον Φοίβο, αλλά εγώ θέλω να γράψω κάτι για μένα και τη σχέση μου μαζί του.

Δεν ξέρω αν το anime είναι ο καλύτερος δίσκος του Φοίβου γιατί πάνε πολλά χρόνια που δεν μπορώ καν να δω τον Φοίβο εξωτερικά, να αποστασιοποιηθώ και να γράψω για το έργο του.

Κάπου στο μακρινό 1995 βρίσκομαι να σπουδάζω στην Πάτρα κι ένα ραδιοκασετόφωνο, το ίδιο το οποίο κουβάλαγα το καλοκαίρι στις παραλίες (ok Boomer!), ήταν μόνιμα ανοιχτό δίπλα στο φοιτητικό μου κρεβάτι και έπαιζε συνήθως «Mελωδία». Είχα ήδη ξεπεράσει (κάπως)τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, άκουγα ακόμα με πάθος Τρύπες, Υπόγεια Ρεύματα και Ξύλινα σπαθιά αλλά είχα αρχίσει να βάζω και Στέρεο Νόβα, και πολύ Παπάζογλου, Μάλαμα, Θανάση, Κανά και Αλκίνοο. Και κάπου εκεί σκάει το «η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» με την «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», το «αφού δεν μ’ αγαπάς» και την «τριτοδεσμίτισσα» που αγάπαγε η Βάνα, αλλά και το μοναδικό «η Κική κάθε βράδυ» για να γράψω κάποια μόνο από αυτά τα τραγούδια που μπορείς να με πετύχεις να σιγοτραγουδάω ακόμα, ή να βουρκώνω στα καλά καθούμενα. Και κάπου εκεί ανακάλυψα και την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, «την παρέλαση».

Πάνε 25 χρόνια από τότε και δεν υπάρχει στιγμή που ο Φοίβος να μην ήταν κάπου εκεί, δίπλα μου.

Το 1998 το «Χάλια» θα γίνει σίγουρα ο πιο πετυχημένος δίσκος του μέχρι εκείνη την στιγμή και θα μας αφήσει μοναδικά τραγούδια όπως το «Εκείνη» μ’ αυτό το σκοτώνεσαι να σπάει στα χείλη του και στην καρδιά μας. Το «κάθε Σεπτέμβρη» που το είπαμε φεύγοντας από σχέσεις χειμερινές ή καλοκαιρινές, το «θέλω να σε ξεπεράσω» κάθε φορά που πέφταμε στα πατώματα και τον μοναδικό «Φώτη» που τραγουδάω σήμερα στον δικό μου «Χάρη».

Το 2003 θα με βρει πια στην Αθήνα, θα γίνομαι γραμματέας της νεολαίας Συνασπισμού τραγουδώντας δυνατά την υβρεοπομπή νιώθοντας όμορφα προκαλώντας τους γύρω μας. Κάνοντας καμάκι «σ’ αυτήν που περνάει» με τα πιο όμορφα λόγια που γράφτηκαν για την Πανεπιστημίου και για το δικό μου κορίτσι που περπατάει και ανθίζει η πλάση με την πολύχρωμη φούστα της. Κι αφού περάσει και φύγει να βάζουμε δυνατά «το τρένο στην κορυφογραμμή» καθώς αναρωτιόμαστε «τίι έχει συμβεί στους συντρόφους μας».

Ο Φοίβος πειραματίζεται με ρυθμούς και μουσικές που αγαπάμε «αδιάκοπα» και το 2007 με εμάς πια στο κόμμα και έτοιμοι να εφορμήσουμε στο κενό χωρίς «προορισμό» ή «να πέσουμε από το ταβάνι σαν τον Σπάιντερμαν» βγάζει το «έξω».

Με θυμάμαι να κάθομαι μπροστά στη θάλασσα να ακούω «το καλοκαίρι θα έρθει» και να προσπαθώ να διαλέξω για ποιο από τα πρώην ή τα επόμενα κορίτσια μου να το έγραψε… καταλήγοντας πάντα να γδέρνω την φωνή μου στους στίχους «μου λείπει η αγάπη, μου λείπει αγάπη».

Το 2008 ο Φοίβος θα κυκλοφορήσει «τις απίθανες περιπέτειές του» σε ένα δίσκο με ζωντανές ηχογραφήσεις και λίγη πρόζα από αυτήν που πάντα λάτρευα στο Φοίβο και τους Κατσιμιχαίους για να μας θυμίσει τα καλοκαίρια και τους χειμώνες που περάσαμε παρέα. Κάπου εκεί θα ηχογραφήσει και την μαντινάδα στην οποία συχνά πυκνά επανέρχομαι που λέει «την γλάστρα που θα δεις δεξιά όπως θα ανεβαίνεις θα την εδείς αριστερά όπως θα κατεβαίνεις».

Αν δεν κάνω λάθος είναι τον Ιούλιο του 2009 στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Ρέντη που την τελευταία μέρα στην κεντρική σκηνή ο Φοίβος, μαζί με τη Μάρθα Φριτζήλα και τη Ματούλα, θα κάνουν ένα μοναδικό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι (στις απίθανες περιπέτειες ο Φοίβος είχε ηχογραφήσει τον γλάρο) και χτίζουν έτσι μια στιγμή μας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ σαν όλο το φεστιβάλ να απογειώθηκε και όλοι μας να λικνιζόμασταν για ώρες στις μελωδίες του Μάνου.

Μάλλον η πενταετία 2010-2015, κυρίως μετά τις πλατείες, είναι τα μοναδικά χρόνια που απομακρύνθηκα λίγο από τις μουσικές μου και τις συναυλίες, από τα διαβάσματα μου και τα κινήματα, τα πράγματα που μου δίναν πηγαία χαρά, βουτώντας βαθιά στην κομματική γραφειοκρατία για έναν σκοπό «ιερό».

Θα έρθει το ’15, η άνοδος και η πτώση, το δημοψήφισμα και η φυγή από ένα σύμπαν που είχαμε χτίσει πέτρα την πέτρα. Τότε, ειδικά το ‘16, θα ξαναπιαστώ πάλι από τις μουσικές μου στην περίοδο της «ανάρρωσης» και θα βουτήξω βαθιά πρώτα στην «Καλλιθέα» την ώριμη αναπόληση των παιδικών μας χρόνων παρέα με λίγη ψυχανάλυση και μετά στον τόσο αγαπημένο «Αόρατο άνθρωπο». Και οι δυο δίσκοι είναι διαμάντια. Δεν υπήρχε τραγούδι που θα προσπέρναγα. Παίζανε σταθερά στην playlist μου. Κάποια αγαπημένα μου ροκ κομμάτια, ένα δυο δίσκοι κλασική μουσική και ο Φοίβος παρέα.

Είναι το 2016, μια δύσκολη και αμήχανη χρονιά, που ο Φοίβος θα είναι εκεί δίπλα μας και μαζί με την Μάρθα Φριτζήλα πάλι, και τον Αργύρη Μπακιρτζη αυτή τη φορά, θα φτιάξουν για το Αντιρατσιστικό, το φεστιβάλ που είναι σαν το σπίτι μας, μια βραδιά με τραγούδια αφιερωμένο στον ξένο.

Κάπως έτσι θα περάσω από «το σκοτάδι των δυο» βάζοντας δυνατά μετά το «χωρίς», «το φεγγάρι αυτό» για να φτάσω μέχρι το «καταφύγιο» και να ξαναγυρίσω στην «Καλλιθέα» μου.

Το 2018 θα ακολουθήσει το υπέροχο παιδικό «Πες μου τ’ όνομά σου» που θα μας βρει σε δημιουργικό οίστρο, τον Φοίβο πια θα τον γνωρίσω και θα με γνωρίσει, θα του πάρουμε συνεντεύξεις για τα «Στέκια» και θα μας χαρίσει την μουσική από τον «μπάσταρδο γιο» για τους τίτλους αρχής του «Κλεινόν Άστυ».

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και αφήνω απ’ έξω άλλα τόσα, όπως οι ταράτσες, τα λάιβ του γενικά και η συμμετοχή του σε τόσα κινηματικά γεγονότα. Ποιον ενδιαφέρει αυτή η εξιστόρηση; Νομίζω πως δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μας που έχω αυτή την σχέση με τα τραγούδια του Φοίβου. Είμαστε μαζί πια 25 χρόνια. Ήμασταν παιδιά και γίναμε μεσήλικες που κάναμε τα δικά μας παιδιά και προς το παρόν τους τραγουδάμε με πάθος «Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι, τετρακόσια είκοσι κιλά». Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο κάνει κι ο Ηλίας. Κι ο Γαβριήλ. Κι ο Γρηγόρης. Κι ο Γιάννης με τον οποίο ξεκίνησα.

Του Τάσου Κορωνάκη στο rednblack.gr