Ο Δημήτρης Φατούρος “έφυγε” σε ηλικία 92 ετών. Ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), αρχιτέκτονας, εικαστικός και συγγραφέας, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Παιδείας. Υπήρξε ένας εξαιρετικός επιστήμονας της γενιάς του, μια πολυδύναμη προσωπικότητα, που είχε καλλιτεχνική ευαισθησία και βαθιά σχέση με το αντικείμενο της Αρχιτεκτονικής, ενώ πάντοτε ενδιαφερόταν για τα κοινά.
Το ζωγραφικό του έργο παρουσιάστηκε στην Ελλάδα σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1957, Ύδρα 1962), καθώς και σε ομαδικές στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Φλωρεντία και αλλού. Έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία του για την τέχνη και την αρχιτεκτονική και έχει πολλές δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και λεξικά.
Το αρχιτεκτονικό του έργο έχει δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και άλλες εκδόσεις, κι έχει παρουσιαστεί σε ντοκιμαντέρ και μονογραφίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έκθεση με το αρχιτεκτονικό του έργο πραγματοποιήθηκε το 2009 στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς και το 2010 στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ.
Επίσης, το έργο του έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στο εξωτερικό, στη Φραγκφούρτη, στο Παρίσι και στο Μιλάνο.
O Δημήτρης Φατούρος ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος σε Επιστημονικές, Πολιτισμικές Εταιρείες, όπως η Ελληνική Εταιρεία Αισθητικής, το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, υπήρξε εκλεγμένος πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ) γενικός διευθυντής Ανώτατης Εκπαίδευσης ΥΠΕΠΘ, πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, υπουργός Παιδείας Σεπτέμβριος 1993 – Ιούνιος 1994, πρόεδρος του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας.
Ο Αντώνης Λιάκος τον αποχαιρέτησε με ένα όμορφο μήνυμα:
“Έφυγε λοιπόν κι ο Δημήτρης Φατούρος. Πλήρης ημερών. Προσωπικότητα. Αρχιτέκτονας εκείνης της γενιάς που ονειρευόταν ακόμη τον καθολικό άνθρωπο, που άφησε τα ίχνη του στον χώρο, τη φιλοσοφία και τη ματιά του στους μαθητές του που τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν.
Τον είχα γνωρίσει στο ΑΠΘ. Ας σημειωθεί ότι το περιοδικό Annales, πρωτοπορία τότε της ιστορικής σκέψης, το διαβάζαμε στα τέλη του ’70 στη βιβλιοθήκη της Αρχιτεκτονικής και όχι του Ιστορικού.
Ο Φατούρος δίδασκε όχι μόνο στην αίθουσα, αλλά και στην παρέα. Στη σκέψη του αρχιτεκτονική και ποίηση πρέπει να είχαν το ίδιο νόημα. Συνέθετε σαν να αφουγκράζεται το τοπίο, την κίνηση πάνω σ’ αυτό, τις λέξεις. Θυμάμαι που ‘λεγε η ποσότητα σκοτώνει την ποιότητα ή κάπως έτσι.
Τον έζησα Πρύτανη, ως μέλος της συγκλήτου, και έβλεπα τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο εξαέρωνε τις συγκρούσεις και επιβαλλόταν με την ηρεμία και την αποφασιστικότητά του, ακόμη και στους πιο ατίθασους και άγριους φοιτητές. “Ας δούμε συνάδελφε το ζήτημα και απο αυτή την οπτική γωνία” η φράση που αποφόρτιζε τις εντάσεις σε συνεδριασεις που τραβούσαν μερικές φορές ως βαθειά τη νύχτα. Τον είχα επισκεφτεί και ως Υπουργό Παιδείας, όπου μου είχε πει το αμίμητο «Αντώνη, εγώ μόνο αυτόν τον όροφο του Υπουργείου ελέγχω».
Η γραφειοκρατία δηλαδή ανίκητη και η δημόσια διοίκηση ημιπαράλυτη. Από τους ανθρώπους που άκουγαν και συνέθεταν. Ο Μάνεσης, ο Ανδρόνικος, η Αλκη Κυριακίδου – Νεστορος, ο Μαρωνίτης, ο Φατούρος κ.α. αποτελούσαν τον ορίζοντα του δημοκρατικού πανεπιστημίου της Μεταπολίτευσης που ήταν τότε το ΑΠΘ. Με βαθειά καλλιέργεια, δημοκρατικό ήθος και στυλ”.
