Εύη Καλογηροπούλου στη ROSA: Ταξικά δεν θα συζητήσουμε πουθενά όπως φαίνεται

Τα έργα σου διερευνούν ιδέες όπως η εργασιακή δυστοπία, η αρρενωπότητα, η ένταξη και ο αποκλεισμός, η διαπολιτισμική ταυτότητα. Αντανακλούν κάποιους από τους προβληματισμούς σου για το τι συμβαίνει γύρω μας;

Σίγουρα η δουλειά μου αποτυπώνει προβληματισμούς μου. Τα έργα που κάνω ως σκηνοθέτρια και εικαστικός, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, κατά 80-90%, σχετίζονται με κάτι που με αφορά στην ζωή μου. Συνδέονται με την καθημερινότητά μου και τον τρόπο που έχω μεγαλώσει. Έχουν δηλαδή να κάνουν πολύ με το παρελθόν και την ζωή μου.

Παράλληλα, από την αρχή της πορείας μου, οι ενότητες στις οποίες κινούμαι καλλιτεχνικά σχετίζονται με την Πολιτική. Μπορεί αυτό να θεωρείται σήμερα επίκαιρο, όμως μία τέτοια επιλογή ενέχει και κινδύνους καθώς υπάρχουν λεπτές γραμμές.

Όλοι μας σκεφτόμαστε στερεοτυπικά γιατί έχουμε μεγαλώσει σε μία πατριαρχική κοινωνία

Επίσης, στοιχεία των έργων σου είναι οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και το απραγματοποίητο των επιθυμιών. Έμπνευση αντλείς κυρίως από προσωπικά βιώματα ή από το εκάστοτε κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο;

Πιστεύω ότι οι επιθυμίες και οι διαπροσωπικές σχέσεις συνδέονται άμεσα με το εκάστοτε κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, ούτως ή άλλως. Για παράδειγμα, μπορεί να μην έχεις αυτό που θέλεις ή να σκέφτεσαι ξανά και ξανά κάτι που θα ήθελες γιατί ζούμε σε μία συντηρητική κοινωνία που μπορεί να μας περιορίσει. Άλλωστε, όλοι μας σκεφτόμαστε στερεοτυπικά γιατί ακριβώς έχουμε μεγαλώσει σε μία πατριαρχική, στρατιωτική κοινωνία οπότε εμείς οι ίδιοι βάζουμε πολλές φορές φρένο στον εαυτό μας. Και αυτό δεν έχει σχέση μόνο με τη σεξουαλική επιθυμία, αλλά με οποιαδήποτε επιθυμία. Έχει να κάνει με τα βιώματα κάθε ατόμου,  τον τρόπο που έχει μεγαλώσει και συνεπώς με τον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να σκέφτεσαι. Δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε, οπότε όλα αυτά είναι αλληλένδετα.

Για μένα, το νούμερο «ένα» είναι πάντα η θέση της γυναίκας και η ενδυνάμωσή της

Ποιος είναι ο ρόλος που οφείλει να επιτελεί η Τέχνη κατά την γνώμη σου; Νιώθεις την ανάγκη μέσα από τα έργα σου να επικοινωνήσεις κάτι; Προσωπικά, πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να παίρνουν θέση για όσα συμβαίνουν γύρω μας μέσα από την τέχνη τους και να μιλούν ανοιχτά;

Θεωρώ ότι η Τέχνη δεν χρειάζεται να είναι στρατευμένη. Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι πιστεύει και θέλει. Προσωπικά, αυτά που με ενδιέφεραν πάντα ως καλλιτέχνη, συνδέονται με τους κοινωνικούς προβληματισμούς. Πάντα. Δεν ξέρω αν στο μέλλον αλλάξει αυτό. Βέβαια, δεν πιστεύω ότι τα έργα μου είναι υπερπολιτικοποιημένα. Νομίζω ότι ερμηνεύονται κι αυτόνομα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν και πιο πολιτική Τέχνη.

Για μένα, το νούμερο «ένα» είναι πάντα η θέση της γυναίκας και η ενδυνάμωσή της. Από μικρή ζωγράφιζα γυναίκες να φορούν διάφορα ρούχα, επέλεγα να φτιάχνω πάντα συλλογές με γυναίκες. Στο νου μου είχα πάντα μια γυναίκα δυναμική, την σκεφτόμουν σαν σούπερ ηρωίδα. Αυτό ίσως οφείλεται στα ερεθίσματά μου και συγκεκριμένα στη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι μία γυναίκα χειραφετημένη, δούλευε πάντα το ίδιο με τον πατέρα μου, μας μιλούσε πάντα για τις ιδέες του φεμινισμού, σκεφτόταν ότι εγώ με τον αδερφό μου είμαστε ίσοι και μας φερόταν αντίστοιχα. Πιστεύω λοιπόν ότι η επιλογή μου να εστιάζω καλλιτεχνικά στις γυναίκες και την ενδυνάμωσή τους, έχει να κάνει με εκείνη, η οποία είναι φεμινίστρια, χωρίς να τοποθετεί συγκρουσιακά τους άνδρες. Έτσι κι εγώ, δεν θεωρώ ότι αυτό θα ήταν κάτι που θα βοηθούσε γιατί σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε όλοι μαζί.

Έχοντας ζήσει και στο εξωτερικό και παίρνοντας ερεθίσματα από έξω, ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη «πληγή» της Ελλάδας (και δεν εννοώ μόνο καλλιτεχνικά).

Ζούσα στο Λονδίνο για κάποια χρόνια. Εκεί, σαν γυναίκα, σίγουρα αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τον περίγυρό σου. Στην Ελλάδα ας πούμε, όταν είσαι γυναίκα και μπεις στο αμάξι, είναι πιθανό στα πρώτα πέντε λεπτά να φας μία μούτζα, οπότε αμέσως συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι. Συνεπώς, η σημαντική διαφορά που εντόπισα εγώ στο Λονδίνο είναι η θέση της γυναίκας. Ευτυχώς όμως, και εδώ τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αρχίζει να διορθώνεται.

Ντρέπομαι που στην Ελλάδα ακόμη συζητάμε για την ισότητα στον γάμο και την τεκνοθεσία

Αλλά και πάλι, εδώ μια γυναίκα είναι καλή όσο δεν θεωρείται επαγγελματικά ανταγωνισμός. Δηλαδή, πλέον ακούμε συχνά «εγώ είμαι φεμινιστής» αλλά όταν σε έναν επαγγελματικό χώρο έρχεται μία γυναίκα και είναι στο ίδιο επίπεδο με έναν άνδρα, εκεί ο άνδρας μπορεί να φανερώσει στοιχεία που ακόμη και ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται και να γίνει πιο ανταγωνιστικός απ’ όσο θα ήταν αν δίπλα του βρισκόταν αντίστοιχα κάποιος άνδρας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν το έχει συνηθίσει. Νομίζω αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό για μένα.

Σχετικά δε, με τα queer politics, δεν νομίζω καν ότι έχει νόημα να το αναφέρω. Εδώ δυστυχώς δεν συζητάμε για τέτοια ζητήματα, βρισκόμαστε πεντακόσια χρόνια πίσω. Ας πούμε, ντρέπομαι που στην Ελλάδα ακόμη συζητάμε για την ισότητα στον γάμο και την τεκνοθεσία. Σε αφορά εσένα τι θα κάνει ο άλλος άνθρωπος στην ζωή του και με ποιο φύλο; Συζητάμε ακόμα τα ίδια και τα ίδια. Έξω είναι λυμένα και κεκτημένα δικαιώματα χρόνων.

Το ταξικό είναι ακόμα ένα στοιχείο που δεν βάζουμε εύκολα στην εξίσωση

Κι όμως πολύ πρόσφατα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει τον γάμο ομοφύλων κι αν υπάρξει κομματική «γραμμή», ο ίδιος δεν προτίθεται να την ακολουθήσει.

Είναι δυνατόν να είναι στην Κυβέρνηση; Είναι ρατσιστικός λόγος.

Να πω βέβαια, ότι ταξικά δεν συζητάνε πουθενά έτσι κι αλλιώς. Ενώ έχουμε αρχίσει να μιλάμε για διάφορα πράγματα, όπως και στην Τέχνη, το ταξικό είναι ακόμα ένα στοιχείο που δεν βάζουμε εύκολα στην εξίσωση. Κάτι που επίσης δεν συζητάμε καθόλου εδώ, όμως είναι μία συζήτηση που γίνεται αρκετά στο εξωτερικό είναι το μετα-αποικιοκρατικό στάδιο. Εδώ πέρα, δεν συζητάμε για αυτά τα θέματα, δεν έχουμε καταλάβει τα προνόμια που απολαμβάνουμε επειδή μόνο και μόνο έτυχε να γεννηθούμε λευκοί, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πολλές φορές ασυνείδητα ρατσιστές στον λόγο μας. Μου έχει τύχει να ακούσω την φράση «καλά, δεν είμαστε και Ουγκάντα» σε συζήτηση που αφορούσε το κίνημα #MeToo. Όμως, δεν γίνεται να είσαι υπέρμαχος του ενός κινήματος και να μην αντιλαμβάνεσαι τον ρατσισμό που εμπεριέχει το σχόλιό σου. Ζητήματα όπως το φυλετικό και το αποικιοκρατικό στην Ελλάδα, δεν τα έχουμε ακουμπήσει καθόλου και νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνει μεγάλη συζήτηση γύρω από αυτά. Δυστυχώς, νομίζω ότι μας βγαίνει πολύ εύκολα το ρατσιστικό σχόλιο.

Όπως και ως καλλιτέχνης, νιώθω ότι όσον αφορά τα δικαιώματα των καλλιτεχνών, τα πράγματα στην Αγγλία είναι πιο δεδομένα και συγκεκριμένα, ενώ στην Ελλάδα ακόμη βρίσκονται υπό συζήτηση. Εγώ έχω υπάρξει πολύ τυχερή και έχω συνεργαστεί με ιδρύματα που με έχουν βοηθήσει πολύ και είχα πολύ καλή μεταχείριση αλλά σε περιπτώσεις που δεν φανταζόμουν, μου έχει συμβεί να λειτουργήσει το προσωπικό αντί για το επαγγελματικό. Έξω τα πνευματικά δικαιώματα είναι συγκεκριμένα και εγγυημένα, εδώ δεν ισχύει το ίδιο και το επισημαίνω κυρίως ως εικαστικός.

Η κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας έχει συμβάλλει καθόλου στην εξάλειψη του κακοποιητικού λόγου;

Στην Αγγλία, που θεωρείται για πολλούς το «βασίλειο της πολιτικής ορθότητας», μιλούσαμε αρκετά, σκεπτόμενοι την πολιτική ορθότητα και είναι κάτι που μαθαίνεται διότι για παράδειγμα, κι εμείς ως λευκές γυναίκες σίγουρα είμαστε πιο προνομιούχες από τις μαύρες γυναίκες. Όμως, όσον αφορά το cancel και την λεγόμενη «κουλτούρα της ακύρωσης», θεωρώ ότι πρέπει να εξετάζεται και το υπόβαθρο του κάθε ανθρώπου και συνεπώς, η πρόθεση. Εγώ ας πούμε, θα κοιτάξω το ταξικό στοιχείο, δηλαδή αν αυτός ο άνθρωπος που λέει κάτι προσβλητικό, έλαβε την μόρφωση και είχε όλα τα εχέγγυα να καταλάβει τι και πώς το λέει.

Πάντως, δεν ξέρω αν η κουλτούρα της ακύρωσης έχει βοηθήσει πραγματικά. Σίγουρα όμως, η πολιτική ορθότητα βάζει κάποια όρια που είναι απαραίτητα. Εγώ προσωπικά, είμαι υπέρ της συζήτησης γιατί στην ροή του λόγου μπορεί να γίνουν εκ παραδρομής πολλά λάθη και θα έπρεπε να μπορεί να γίνει μία ουσιαστική κουβέντα. Έτσι, να συζητάμε και το λάθος γιατί το πραγματικό πρόβλημα για μένα, είναι να κανονικοποιείται το ρατσιστικό σχόλιο.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθει ο κόσμος ενώ χρησιμοποιούμε έναν δύσκολο λόγο για να πούμε κάτι πάρα πολύ απλό

Είναι η Τέχνη κι ο Πολιτισμός ανοιχτοί και συμπεριληπτικοί (έμφυλα, ταξικά κλπ); Ή τουλάχιστον όσο ανοιχτοί θα ήθελες;

Θεωρείται προνομιούχος κάποιος που ασχολείται με την Τέχνη. Στην Ελλάδα ειδικά, τόσο τη σκηνοθεσία όσο και τα εικαστικά δύσκολα μπορείς να τα κάνεις για να βιοπορίζεσαι, ως μία δουλειά με την οποία επιβιώνεις. Πρέπει να κάνεις πολλές δουλειές παράλληλα, να διεκδικείς πράγματα τα οποία στο εξωτερικό είναι δεδομένα και εγγυημένα, ενώ εδώ μπορεί μάλιστα για αυτό να θεωρηθείς και σκληρός. Είναι μία δουλειά την οποία δεν μπορείς να κάνεις εύκολα στην Ελλάδα.

Όσον αφορά την απεύθυνση, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος πολλές φορές μπορεί να μην αισθάνεται καλοδεχούμενος γιατί οι καλλιτέχνες ίσως έχουμε την τάση να μιλάμε λίγο δυσνόητα. Το έχω εντοπίσει αρκετές φορές. Μιλάμε σαν να είμαστε στο δικαστήριο, σαν να κάνουμε διατριβή και υπάρχει ένας άτυπος διαγωνισμός για το ποιος θα πει τις πιο δύσκολες λέξεις μέσα σε μία πρόταση.

Προσωπικά, πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με την Τέχνη φυσικά και είναι ωραίο να έχουμε ένα πλούσιο λεξιλόγιο αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθει ο κόσμος ενώ χρησιμοποιούμε έναν δύσκολο λόγο, για να πούμε μάλιστα, κάτι που τις περισσότερες φορές, είναι πάρα πολύ απλό.

Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία του κόσμου. Υπάρχουν δράσεις, και πρωτοβουλίες που προσπαθούν να «ρίξουν γέφυρες» ώστε όλοι να καταλαβαινόμαστε. Εξάλλου, δικός μας στόχος είναι να απευθυνόμαστε στον κόσμο. Για να εξηγήσω σε κάποιον το δικό μου έργο, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να μπω σε βαριά σημασιολογία. Όμως, κατά βάση, πιστεύω πως ναι, η Τέχνη και ο Πολιτισμός είναι αρκετά συμπεριληπτικοί με σχέση με άλλους τομείς.

Η Ελλάδα είναι η χώρα με την μικρότερη κρατική χρηματοδότηση στον κινηματογράφο σε όλη την Ευρώπη

Παρότι στην Ελλάδα, οι δημιουργοί καταφέρνουν μεγάλες επιτυχίες και το έργο τους αναγνωρίζεται διεθνώς, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο να εξασφαλίσουν τους απαραίτητους πόρους για να συνεχίσουν να παράγουν καλλιτεχνικά. Μπορείς να μας περιγράψεις την κατάσταση;

Πράγματι, ενώ υπάρχει μία μεγάλη άνθιση του ελληνικού σινεμά τα τελευταία χρόνια, με αρκετούς σκηνοθέτες να σημειώνουν μεγάλες επιτυχίες, η Ελλάδα είναι η χώρα με την μικρότερη κρατική χρηματοδότηση στον κινηματογράφο σε όλη την Ευρώπη. Κάποιες βαλκανικές χώρες μάλιστα, έχουν ακόμη και τριπλάσιο μπάτζετ από εμάς. Είναι πραγματικά σοκαριστικό. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, απλώς δεν θα μπορούμε να κάνουμε ταινίες.

Ήδη είναι δύσκολα τα πράγματα και προσπαθούμε να καλύπτουμε τα κενά με συμπαραγωγές. Στην Ελλάδα, η εύρεση χρηματοδότησης έχει καταλήξει να είναι ένας Μαραθώνιος, την ίδια ώρα που άλλες χώρες κάνουν ταινίες μόνες τους. Εμείς στην Ελλάδα, για να κάνουμε μία ταινία πρέπει να ξεκινήσουμε έναν αγώνα τριών-τεσσάρων χρόνων. Είναι εντελώς δυσανάλογο με τις επιτυχίες που σημειώνουν οι Έλληνες δημιουργοί και την προώθηση που κάνουμε. Η εξασφάλιση χρηματοδότησης προκαλεί μεγάλο άγχος στους δημιουργούς. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα σταματήσουμε να κάνουμε ταινίες γιατί είναι εξαιρετικά κουραστικό. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και με τα εικαστικά.

Ποιες μπορεί να είναι άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες δημιουργοί; Η στάση της Πολιτείας είναι η δέουσα;

Η Τέχνη δεν φαίνεται να είναι προτεραιότητα για την Πολιτεία. Ειλικρινά όμως, δεν μπορώ τον λόγο. Άλλωστε, θα μπορούσε να ενισχύσει ακόμη και τον πολιτιστικό τουρισμό μας. Δεν μπορώ να καταλάβω την πρόθεση πίσω από αυτήν την αντιμετώπιση των καλλιτεχνών από την Πολιτεία γιατί θα ήμουν άδικη αν προσπαθούσα να την ερμηνεύσω. Το εύκολο θα ήταν να πω ότι η Τέχνη θέτει ερωτήματα που μπορούν να αμφισβητήσουν την άρχουσα τάξη. Αυτό είναι αυτονόητο. Εξάλλου, οι περισσότεροι καλλιτέχνες μιλάμε για αυτά. Δυστυχώς όμως, σε κράτη όπως η Ελλάδα, όπου η Τέχνη δεν αποτελεί προτεραιότητα της Πολιτείας, είναι η πρώτη που «ρίχνουν».

Η γυναίκα στην Ελλάδα θα είναι ή «bitch» ή «για την κουζίνα», να πλένει πιάτα

Ποια είναι η πραγματικότητα που βιώνεις στον επαγγελματικό σου χώρο ως γυναίκα;

Συνήθως, στους επαγγελματικούς χώρους, το πιο εύκολο είναι η γυναίκα να είναι η κακιά, η «bitch». Το έχω συζητήσει με πολλές γυναίκες. Συμβαίνει συχνά ένας άνδρας να πει σε μία γυναίκα στην δουλειά «είσαι δύσκολη». Για έναν άνδρα όμως, που θα ζητήσει στον επαγγελματικό χώρο τα ίδια ακριβώς πράγματα, θα πουν «κοίτα πόσο επαγγελματίας είναι βρε ο άτιμος». Αν μία γυναίκα αντίστοιχα, ζητήσει ακριβώς τα ίδια πράγματα, θα πουν ότι είναι «δύσκολη». Είναι απίστευτα τόσο στερεοτυπικό αυτό.

Η γυναίκα στην Ελλάδα θα είναι ή «bitch» ή «για την κουζίνα», να πλένει πιάτα. Ως γυναίκα, πρέπει να μπεις σε καλούπια γιατί για τους περισσότερους, δεν υπάρχει η πιθανότητα απλώς να θες να κάνεις την δουλειά σου σωστά. Πιστεύω ότι ευτυχώς σιγά σιγά μαθαίνουμε, αρκεί όσοι δηλώνουν φεμινιστές και υπέρμαχοι της ισότητας να είναι ενημερωμένοι ουσιαστικά για το τι σημαίνει αυτό. Είναι πολύ σημαντικό ότι υπάρχουν και άνδρες δημιουργοί και άνδρες στον χώρο της Τέχνης, που είναι πολύ ανοιχτοί και που στηρίζουν τις γυναίκες και την έμφυλη ισότητα στην πράξη. Δυστυχώς βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που δηλώνουν ότι πρεσβεύουν την ισότητα αλλά οι επιλογές και η πρακτική που ακολουθούν μαρτυρούν κάτι άλλο. Αυτό είναι γεγονός, καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχη αντιπροσώπευση στον χώρο του κινηματογράφου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης αποτελεί το λεγόμενο «male gaze» (σ.σ. ανδρικό βλέμμα) στην Τέχνη, το οποίο δεν το συζητάμε καθόλου στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, η γυναικεία και η ανδρική ματιά είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο κριτικής σκέψης στην Τέχνη και τον κινηματογράφο.

Τώρα ετοιμάζεις μία μεγάλου μήκους ταινία, το «Cora», μία διεθνή συμπαραγωγή που έχει ήδη περγαμηνές, αφού έχει αποσπάσει βραβεία και συνεπώς, αναγνώριση. Πρόκειται για την ιστορία δυο γυναικών που ερωτεύονται και αγωνίζονται να ξεφύγουν από τους περιορισμούς μιας δυστοπικής πατριαρχικής κοινωνίας. Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το θέμα;

Έχει σχέση με την πρώτη ταινία μου μικρού μήκους στην Ελευσίνα. Είναι πολύ πιο περίπλοκο και η ταινία θα είναι δυστοπική με στοιχεία western και supernatural. Πολλές κοινωνίες είναι κάπως έτσι, πόσω δε μάλλον όταν μιλάμε για επαρχία. Πάλι γυρίζεται στην Ελευσίνα. Την κάνω με την Αμάντα Λιβανού και την Φένια Κοσοβίτσα και γίνεται με την στήριξη της ΕΡΤ, του Κέντρου Κινηματογράφου, της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και, υποτίθεται, της «Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» καθώς και γαλλικά χρήματα. Λέω υποτίθεται για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα γιατί σίγουρα γνωρίζετε ότι υπάρχουν προβλήματα με κάποια έργα που έχουν ανακοινωθεί και ενταχθεί στο πρόγραμμα και που τώρα απειλούνται λόγω, από ότι καταλαβαίνω, κάποιων εκκρεμών εκταμιεύσεων των ανακοινωμένων χρηματοδοτήσεων. Ελπίζω το πρόβλημα να λυθεί γιατί είναι η γνωστή παθογένεια της δημόσιας διοίκησης που, όποτε την βολεύει, λειτουργεί αθετώντας τις υποχρεώσεις της απέναντι στους πολίτες και αφήνοντας ένα τεράστιο κενό πίσω της. Είναι θλιβερό και επικίνδυνο.

Μία γυναίκα σε ένα βιομηχανικό περιβάλλον με στοιχεία cyborg, μπορεί να φαίνεται αρκετά «meta», αλλά να υπάρξει στο μέλλον

Με αυτήν την θεματική, αποφάσισα να ασχοληθώ γιατί έμενα για κάποιους μήνες στην Ελευσίνα κι αναρωτιόμουν πώς είναι να ζει μία γυναίκα εργάτρια σε αυτήν την περιοχή, είχε κάτι το δυστοπικό, ειδικά η περιοχή κοντά στα διυλιστήρια. Σκεφτόμουν λοιπόν πώς είναι να ζει μία γυναίκα εδώ και μέχρι που θα έφταναν οι ελευθερίες της στην ζωή της. Ζώντας εκεί μου ερχόντουσαν εικόνες από το Mad Max και το Blade Runner.

Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αυτό μπορεί να είναι και δίπλα σου, άμα το διαφοροποιήσεις λίγο, αυτές οι εικόνες, αυτή η αφήγηση κι αυτές οι ιστορίες μπορεί να είναι και δίπλα σου με κάποιο άλλο πλαίσιο. Δηλαδή μία γυναίκα σε ένα βιομηχανικό περιβάλλον με στοιχεία cyborg, μπορεί να φαίνεται αρκετά «meta», αλλά να υπάρξει στο μέλλον. Μπορεί αντίστοιχα αυτό το πλαίσιο να ταιριάξει σε έναν οποιοδήποτε ανδροκρατούμενο χώρο ως μεταφορά ή και ως αλληγορία. Έχω επηρεαστεί αρκετά από τον Ταραντίνο και από τον Κορεάτικο σύγχρονο κινηματογράφο,. Έχει αρκετά στοιχεία που δεν έχω χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα όσον αφορά το ύφος και το είδος. Θα δούμε, μακάρι να πάνε όλα καλά. Ποτέ δεν ξέρεις, είναι μια αγχωτική διαδικασία, αν και δημιουργική.