Κέιτ Μπλάνσετ: «Η πανδημία ανέδειξε τις ολέθριες πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων»
Πέρα από πανέμορφη ηθοποιός με εξαιρετικό ταλέντο η Κέιτ Μπλάνσετ είναι επίσης μία από τις πιο σκεπτόμενες εκπροσώπους της υποκριτικής τέχνης ενώ στην πατρίδα της, την Αυστραλία, η γνώμη της έχει βαρύνουσα σημασία.
Πιο πρόσφατη απόδειξη αποτελεί η συμμετοχή της στο «Upturn: A better normal after COVID-19» (Ανάκαμψη: μια καλύτερη κανονικότητα μετά την Covid – 19), ένα συλλογικό συγγραφικό πόνημα μερικών εκ των πιο ενδιαφερόντων στοχαστών της Αυστραλίας οι οποίοι οραματίζονται ήδη πώς η χώρα τους θα καταστεί καλύτερη – με πιο ισχυρή οικονομία, πιο δίκαιη κοινωνία και μέλλον βιώσιμο περιβαλλοντικά – όταν το κακό αυτό που βρήκε ολόκληρη την ανθρωπότητα τελικά περάσει.
Στο κείμενό της, απόσπασμα του οποίου δημοσίευσε ο Guardian, η Κέιτ Μπλάνσετ αναφέρει καταρχάς πως ως κάποια που εργάζεται στον τομέα των τεχνών, το lockdown ήταν από τη μία πλευρά «περιέργως οικείο» καθώς «πολλοί ηθοποιοί εγκλωβίζονται σε ένα είδος αναμονής, περιμένοντας κάποιο άλλον να τους δώσει άδεια να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ηταν σαν να περιμέναμε όλοι τον ατζέντη μας να τηλεφωνήσει».
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το lockdown ήταν «περιέργως άγνωστο γιατί η κοινότητα που μας κρατά ενωμένους, το κοινό, όπως επίσης και η εναλλαγή των θεαμάτων και οι νέες κυκλοφορίες τέθηκαν επίσης σε αναμονή. Η ροή ανάμεσά μας επηρεάστηκε σοβαρά και εγώ αναθάρρησα και τρόμαξα όταν αυτό άρχισε να αναδεικνύεται στο Διαδίκτυο. Αναθάρρησα γιατί η ανάγκη έκφρασης και η επιθυμία επικοινωνίας φαίνεται πως δεν πτοούνται από τίποτα. Τρόμαξα γιατί το χειρότερο μέρος για να κάνει κάποιος πρόβες και να ερμηνεύει είναι μπροστά στον καθρέφτη μόνος του και κάποιες φορές το τηλέφωνο είναι απλά ένας καθρέφτης», γράφει η Μπλάνσετ.
Φωτογραφία: Rob Latour/Rex/Shutterstock.
Η βραβευμένη με δύο Οσκαρ 51χρονη ηθοποιός θεωρεί πως η πανδημία κατέστησε τρομακτικά ξεκάθαρο πως «η διακυβέρνηση δεν είναι παρόμοια με τις μπίζνες. Ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να ρυθμίζει το ολοένα πιο σύνθετο κοινωνικό τοπίο. Οι μπίζνες αποτελούν ένα μέρος του τοπίου. Η υγεία, οι υποδομές, το νομικό σύστημα, η εκπαίδευση: αυτά δεν είναι μπίζνες.
Καταρχάς και κυρίως είναι μέρος της κοινωνίας, μέρος του καθήκοντός του ενός προς τον άλλον και προς το σύστημα το οποίο μας ωφελεί όλους – ή θα έπρεπε να μας ωφελεί όλους – αλλά αυτό αποτελεί μια εντελώς άλλη καταστροφή που κατέστη ξεκάθαρη κατά τους τελευταίους έξι μήνες». Η πανδημία αποκάλυψε επίσης με τον πλέον επώδυνο τρόπο την «ευθραυστότητα της κοινωνικής σφαίρας και την ισχύ της ανάγκης να μοιραζόμαστε» αλλά και «την λανθασμένη και καταστροφική πορεία των προηγούμενων τριάντα χρόνων οικονομικού και κοινωνικού σχεδιασμού (με βασική μη αρχή το ότι δεν υπάρχει κοινωνία)».
Σύμφωνα με την Μπλάνσετ η Covid-19 «κατέστρεψε την ιδέα της του λιγότερου κράτους και υπογράμμισε τη σημασία της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης» ενώ τις ανησυχίες αυτές, καθώς και την ανάγκη για έναν πιο δίκαιο και ανθρώπινο κοινωνικό σχεδιασμό, εκφράζουν δυναμικά οι ακτιβιστές του κινήματος Black Lives Matter. Οσον αφορά τον αντίκτυπο της πανδημίας στις τέχνες, η Μπλάνσετ πιστεύει πως οι παλιές καλές ημέρες ανήκουν στο παρελθόν.
«Η σχέση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό έχει αλλάξει ουσιαστικά. Τα εργαλεία του μέλλοντος που κρατάμε σήμερα, από τα selfies έως το Zoom, αποτελούν απλά αμήχανες απόπειρες να πάρουμε πίσω μια επίφαση συνδεσιμότητας. Η πραγματική συνδεσιμότητα θα πρέπει να βρει έναν νέο δρόμο. Τα καλά νέα είναι ότι θα τον βρει – και αυτό θα είναι συναρπαστικό και διαφωτιστικό και παρηγορητικό», σημειώνει η αυστραλή ηθοποιός. Και προβλέπει πως η πραγματική συνδεσιμότητα θα βρει τον δρόμο της στο γεγονός – «το υπέροχο γεγονός της συνάθροισης, της συνάντησης και της εξόδου (ακόμη και στον οδοντίατρο)» – αλλά κυρίως και πρωτίστως «στην πολιτική, στην επιχειρηματολογία και στη διαμαρτυρία».
Για την Μπλάνσετ, οι εμβληματικές εικόνες και στιγμές του lockdown ήταν η φράση «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» γραμμένη στις μάσκες των διαμαρτυρόμενων του κινήματος Black Lives Matter, οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες που τραγουδούσαν στα μπαλκόνια τους, η ανώνυμη «Lady Godiva» διαδηλώτρια στο Πόρτλαντ που καθόταν ολόγυμνη ενώπιον πάνοπλων αστυνομικών, οι καθαροί ουρανοί και ο αυτοανακηρυγμένος «επιχειρηματική ευφυΐα» πρόεδρος της «πιο σημαντικής δημοκρατίας στον κόσμο» να προτείνει την πόση απολυμαντικού ως τρόπο αντιμετώπισης του κορονοïού.
Στο Μπαγκλαντές, μιλώντας με πρόσφυγες Ροχίγκια στον προσφυγικό καταυλισμό Kutupalong, ως πρέσβειρα καλής θέλησης των Ηνωμένων Εθνών /© UNHCR/Hector Perez.
Η σχέση μεταξύ όλων αυτών των γεγονότων είναι κατά την Μπλάνσετ «βαθιά πολιτική» γιατί η σφαίρα της πολιτικής είναι ο χώρος όπου συγκεντρωνόμαστε και μέσω «της ρητορικής ή της καλολογίας ή μιας χειρονομίας, με κάποιο είδος επαυξημένης πραγματικότητας (ας την αποκαλέσουμε ερμηνεία) εκφράζουμε ό,τι πρέπει να πούμε». Επισημαίνει επίσης πως η ανάγκη συνάθροισης είναι θεμελιώδης όσον αφορά το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι. Και η ανάγκη αυτή περιορίστηκε από την πανδημία η οποία, ωστόσο, την ανέδειξε κιόλας και αυτή η «ανάγκη για κοινότητα» θέτει επί τάπητος το μάθημα που πρέπει να διδαχθούμε από την πανδημία: «οι μπίζνες δεν είναι διακυβέρνηση και η διακυβέρνηση δεν είναι μπίζνες».
Το δίλημμα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις όταν άρχισαν να σκέφτονται να άρουν τα lockdown, «το δίλημμα που μας διχάζει βαθιά», είναι μεταξύ της κοινότητας και της κοινωνίας. «Οπως η ζωή έτσι και η τέχνη μπορεί να καταστεί μπίζνες. Αλλά όπως και η ζωή, η τέχνη δεν είναι αποκλειστικά μπίζνες – και είναι αυτός ο απειλούμενος χώρος όπου η ζωή και η τέχνη δεν αφορούν μόνον τα χρήματα» που οι κυβερνήσεις καλούνται να περιφρουρήσουν.
