Το 2006 η Τarana Burke άρχισε να χρησιμοποιεί το hashtag #MeToo για να βοηθήσει άλλες γυναίκες με εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να μιλήσουν για το βίωμά τους αλλά η εποχή δεν ήταν ακόμη έτοιμη για αυτό το κίνημα.
Όταν όμως το 2017 το #MeToo επαναχρησιμοποιήθηκε από την ηθοποιό Alyssa Milano και την Rose Mcgowan με αποκαλύψεις για τον Harvey Weinstein το επακόλουθο ήταν εντυπωσιακό και καθοριστικό. Όπως σημειώνουν τα «Νέα Της Τέχνης», οι άνθρωποι άρχιζαν να μοιράζονται τις ιστορίες τους συνοδευόμενες από το hashtag #MeToo σε πολλές διαφορετικές πλατφόρμες κοινωνικών μέσων.
Περισσότερες από 150 γυναίκες ένωσαν τις φωνές τους με τους αστέρες του Χόλυγουντ και κατήγγειλαν παραγωγούς, πολιτικούς, προπονητές και όσους τους συγκάλυπταν. Με αφορμή την καταγγελία της Σoφίας Μπεκατώρου που έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο, ένα ανάλογο κίνημα με το hashtag Σπάσε τη Σιωπή παροτρύνει όσους έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση να μιλήσουν. Υπάρχει κόσμος που αναρωτιέται γιατί τώρα; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί τώρα ακούμε.
Ο Magritte ζωγράφισε μια τριλογία με τίτλο “Rape” (1948) αντικαθιστώντας το πρόσωπο με γυναικεία μέρη. Με αυτόν τον τρόπο, ο καλλιτέχνης επισημαίνει ότι οι άνδρες βλέπουν τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα η ταυτότητα των οποίων δεν έχει σημασία. Κάποιοι μελετητές θεωρούν ότι η ενότητα αυτή αναφέρεται στην εικόνα που έμεινε στη μνήμη του από την ηλικία των 14, όταν η μητέρα του βρέθηκε νεκρή στον ποταμό Sambre.
Η Yoko Ono στην περφόρμανς της Cut Piece (1964), κάθισε σε μια σκηνή του Κιότο και κάλεσε τα μέλη του κοινού να της κόψουν τα ρούχα.
Το 1971, η καλλιτέχνης Suzanne Lacy και η Judy Chicago δημιούργησαν μια περφόρμανς με ένα ακροατήριο που ακούει ηχογραφήσεις γυναικών να αφηγούνται τον βιασμό τους. Ήταν αποκαλύψεις που δεν μπορούσαν να ειπωθούν και να ακουστούν ως εκείνη τη στιγμή
Η τέχνη της Suzanne Lacy, είναι δυνατή, είναι δυσάρεστη, και απαιτητική. Το Three Weeks in May είναι ένα πρότζεκτ με το οποίο η Lacy αποκάλυψε την έκταση των βιασμών που καταγγέλθηκαν στο Λος Άντζελες το 1977. Κατά τη διάρκεια του πρότζεκτ, η Lacy καθημερινά σφράγιζε νέες τοποθεσίες βιασμού σε έναν χάρτη, έχοντας λάβει στοιχεία από το κεντρικό γραφείο της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Κάθε στάμπα RAPE αποτελείται από πιο αμυδρές σφραγίδες που φέρουν τους εκτιμώμενους βιασμούς που ποτέ δεν καταγγέλθηκαν.
Με τον πίνακά της η Sue Coe το 1983 «Woman Walks in Bar – Is Rapped by Four Men on Pool – While 20 Watch» καταδίκασε το γεγονός ότι τέσσερις άνδρες βίασαν δημόσια μια νεαρή γυναίκα 21 ετών, ενώ οι θαμώνες στο μπαρ του New Bedford, στη Μασαχουσέτη, κοίταζαν και δεν έκαναν τίποτα.
Κάθε φορά που ρωτάνε το θύμα της σεξουαλικής βίας τι φορούσε, υπονοεί ότι για την επίθεση υπαίτιος είναι το θύμα. Για την καταπολέμηση του μύθου ότι η σεξουαλική επίθεση θα μπορούσε να αποτραπεί από το θύμα, δημιουργήθηκε μια έκθεση τίτλο What were you wearing? και βασίζεται σε περιγραφές επιζώντων βιασμού για τα ρούχα που φορούσαν κατά τη σεξουαλική τους επίθεση. Αυτές οι ιστορίες συλλέχθηκαν από τους Jen Brockman και Dr. Mary Wyandt-Hiebert στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας το 2013 αποκαλύπτοντας ότι ουδεμία σχέση έχει το τι φορούσε το θύμα. Αθλητικές φόρμες, μαγιό, φορέματα, τζιν παντελόνια, μπουφάν ακόμη και στρατιωτικές στολές εκτίθενται πλάι πλάι μαζί με την ιστορία των θυμάτων. Δεν βιάστηκαν τα θύματα, οι δράστες τα βίασαν.
