Νάνσυ Σιδέρη: Γιατί δεν αποδέχομαι την υποψηφιότητα για το φετινό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»

Μιλώντας ανοιχτά για το επάγγελμα των ηθοποιών, τα εργασιακά δικαιώματα και για το «τι εξυπηρετούν τα βραβεία», η Νάνσυ Σιδέρη απηύθυνε μέσω του TPP μία επιστολή προς το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, εξηγώντας τους λόγους που δεν αποδέχεται την υποψηφιότητά της για το φετινό θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

Με βαθιά εκτίμηση και με αίσθημα υπερηφάνειας για τις παραστάσεις για τις οποίες έλαβε την υποψηφιότητα, η ηθοποιός «ανοίγει» την επιστολή με την παραδοχή πως, από την εμπειρία της, πολλοί καλλιτέχνες άξιοι να λάβουν σχετικά βραβεία, δεν έχουν τιμηθεί ποτέ ως τώρα.

Η κα. Σιδέρη αναρωτιέται ανοιχτά κατά πόσο οι καλλιτέχνες έχουν τελικά ίσες ευκαιρίες να αναδειχθεί το έργο τους και άρα να διακριθούν με βραβεία, σε έναν ανταγωνιστικό χώρο, με διακρίσεις και σε περιβάλλοντα «που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν υγιή χαρακτηριστικά».

Καταλήγοντας, η ηθοποιός έκανε έκκληση προκειμένου η Πολιτεία να αναγνωρίσει συνολικά τους αγώνες «που δίνουμε κάθε μέρα για αξιοπρεπή διαβίωση και εργασιακά δικαιώματα στο χώρο των τεχνών».

Ολόκληρη η επιστολή της Νάνσυ Σιδέρη, δημοσιευμένη στο The Press Project

 

Την Πέμπτη 16 Μαΐου πληροφορήθηκα την υποψηφιότητά μου για τα Βραβεία Μελίνα Μερκούρη. Θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά εκτίμηση που τρέφω για τα μέλη της επιτροπής, για τη συνολική προσφορά τους και για τη διαδρομή τους. Επίσης, εκτιμώ βαθιά πολλούς/ες βραβευμένους/ες ηθοποιούς, όσους υποψήφιους ηθοποιούς έχω παρακολουθήσει, όπως επίσης και πολλές ηθοποιούς που δεν έχουν λάβει κάποια τιμητική διάκριση μέχρι τώρα.

Χαίρομαι πραγματικά για τις παραστάσεις για τις οποίες είμαι υποψήφια, επειδή είχα εξαιρετικούς συνεργάτες και δουλέψαμε πολύ δημιουργικά, όμως παράλληλα προβληματίζομαι για το τι εξυπηρετούν τα βραβεία εν γένει.

Έχουν άραγε όλοι οι καλλιτέχνες ίσες ευκαιρίες να αναδειχθεί το έργο τους και άρα να διακριθούν; Και τελικά, τι προωθεί η νοοτροπία της ατομικής διάκρισης διαχρονικά; Θα μπορούσε η ενίσχυση των καλλιτεχνών να συμβεί με λιγότερο ανταγωνιστικούς όρους; Φυσικά, υπάρχουν στιγμές που η αξιολόγηση κρίνεται απαραίτητη, αλλά δε χρειάζεται η σύγκριση να είναι διαρκής σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δημιουργίας και σίγουρα, δεν πιστεύω ότι (και) η τέχνη πρέπει να καλλιεργεί συνείδηση ιεραρχίας.

Κινούμαστε σε έναν ανταγωνιστικό χώρο, με διακρίσεις και σε περιβάλλοντα που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν υγιή χαρακτηριστικά. Τα εργασιακά μας δικαιώματα έχουν καταπατηθεί εδώ και χρόνια. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν, η ατομική τιμητική διάκριση ενδέχεται να αποκτά και αρνητική χροιά.

Για μένα, η ηθική ικανοποίηση συνδέεται με την επιτακτική ανάγκη να αναγνωρίσει η Πολιτεία συνολικά τους αγώνες που δίνουμε κάθε μέρα για αξιοπρεπή διαβίωση και εργασιακά δικαιώματα στο χώρο των τεχνών, ενάντια στη συστηματική απαξίωση που βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω ότι αντιλαμβάνομαι την τέχνη ως ένα πεδίο ανοιχτό. Σημαντικό κομμάτι της βασίζεται στο χώρο που δημιουργεί, για καθετί διαφορετικό και μη αποδεκτό πολλές φορές από την κοινωνία ως κατώτερο, ανεπαρκές ή περιττό. Αγαπώ το θέατρο και με το παρόν κείμενο δεν θα ήθελα να προσβάλω κανέναν άνθρωπο, ούτε θεωρώ κατακριτέα τη συμμετοχή οποιουδήποτε σε μία απονομή βραβείων, πόσο μάλλον, όταν αυτά συνοδεύονται από ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Προσωπικά όμως, για τους λόγους που προανέφερα, θα επιθυμούσα να μη συμπεριληφθώ στις φετινές υποψηφιότητες.

Εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία σε όλες τις υποψήφιες και τους υποψήφιους ηθοποιούς και ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση.

Με εκτίμηση,
Νάνσυ Σιδέρη