Ο Δημήτρης Μεντζέλος μιλάει τόσο γρήγορα όσο ραπάρει, αλλά πάντα τα λέει όλα

Για τον Δημήτρη Μεντζέλο δε νομίζω να υπάρχει κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Είναι εκείνο το αγόρι που μαζί με τον Μιθριδάτη και τον Πρύτανη, τα πολυαγαπημένα και χιλιοτραγουδισμένα Ημισκούμπρια, άρχισαν από το 1996 να βάζουν το hip hop σε κάθε ελληνικό σπίτι, μας έκαναν να ψάξουμε σε εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, καυτηρίασαν όλα τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που ένιωθε ότι τα είχε όλα λυμένα, σατίρισαν ζητήματα που σήμερα πια συζητιούνται ανοιχτά και σοβαρά και όλα αυτά μέσα από αστείρευτες και απανωτές δόσεις πρωτοτυπίας, χαράς και απίστευτου ρυθμού.

Παιδί αυτής της γενιάς και εγώ, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη και συγκινημένη με την προσμονή και μόνο της κουβέντας μας με αφορμή την πολυαναμενόμενη συνεργασία του με τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Νεφέλη Φασούλη. Και μπορεί να κράτησε μόλις 23 λεπτά, αλλά έφταναν για να τα πούμε όλα και για να φύγω νιώθοντας ότι αυτά τα σχεδόν 25 χρόνια φανατικού ημισκουμπρισμού είχαν αντίκρισμα.

Μεντζέλος, Φοίβος και Νεφέλη Φασούλη. Συνεργασία από τα άστρα. Πώς προέκυψε αυτή η συνύπαρξη;

Με τον Φοίβο είμαστε φίλοι από το ’96, όταν είχαμε βγάλει και οι δύο τον πρώτο μας δίσκο, τα Ημισκούμπρια το 30 Χρόνια Επιτυχίες, ο Φοίβος το Η Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία. Συναντηθήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου. Ο ένας θαύμαζε τον άλλον χωρίς να το γνωρίζουμε, στιχουργικά τουλάχιστον, γιατί άλλο είδος μουσικής εκπροσωπούμε, αλλά κανένας από τους δύο δεν δίστασε ποτέ να πάει από την άλλη πλευρά. Ο Φοίβος είχε ραπάρει με τον Θανάση Βέγγο το Το ‘πα το ‘κανα και έτσι μας ήρθε αυτή η ιδέα, να φτιάξαμε το Je suis bossu που έμελλε να γίνει διαχρονική επιτυχία. Αναπαραστήσαμε την ελληνική ταινία Εκείνο το Καλοκαίρι στο videoclip, εκείνο το πατ-πατ που κάνω στο μαγουλάκι του Φοίβου που κάνει τον κηπουρό έχει μείνει στην ιστορία! (γέλια) Είχα εμφανιστεί κάνα δυο φορές και στην Ταράτσα ως guestκαι ο Φοίβος έψαχνε να βρει την ευκαιρία για να το δέσουμε μαζί. Τελικά, αφήνοντας την Ταράτσα, αποφάσισε να κάνουμε ένα καλό, παραδοσιακό live, όπως τα παλιά χρόνια. Έτσι, μαζί με τη Νεφέλη Φασούλη που είναι μία εξαιρετική φωνή και ένας εξαιρετικός άνθρωπος δέσαμε, φτιάξαμε ένα πρόγραμμα στο οποίο αλλού κλαις, αλλού γελάς, αλλού χορεύεις, αλλού σκέφτεσαι, μία προσπάθεια να κάνουμε ένα πρόγραμμα για όλους. Η πρεμιέρα πήγε πολύ καλά, ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει έξω, έχει βαρεθεί, δεν αντέχει άλλο μέσα και συνεχίζουμε, καλώς εχόντων, ως το Πάσχα και όπου μας βγάλει.

Χρειαζόταν ένα καλό live, γιατί τουλάχιστον με τα Ημισκούμπρια έχετε σταματήσει συναυλιακά εδώ και αρκετά χρόνια.

Ισχύει. Είχαμε κάνει τα 20 χρόνια μας και μετά ο καθένας είχε στο κεφάλι του να κάνει διαφορετικά πράγματα και θέλαμε να τα κάνουμε, γιατί πήζουμε από καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν μου αρέσει ο όρος σόλο καριέρα, μου ακούγεται μπούρδα, αλλά τέλος πάντων επέλεξε ο καθένας να κάνει τα τραγούδια του και μέχρι στιγμής νομίζω ότι το κάνουμε με επιτυχία κι εγώ και ο Μιθριδάτης και ο Πρύτανης. Ο Πρύτανης ήρθε και στην πρεμιέρα και χάρηκε πολύ που άκουσε τα τραγούδια που έχει φτιάξει να παίζονται από την μπάντα του Φοίβου. Γενικά απέχουμε συναυλιακά ως Ημισκούμπρια αλλά όχι και ως μονάδες.

Μπορούμε να πούμε ότι οι τρεις σας έχετε μία σχέση ζωής, μια σχέση οικογενειακή. Πώς διατηρείται μια τέτοια σχέση τόσα χρόνια;

Νομίζω ότι και οι τρεις είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε πάρα πολύ τη μουσική, αγαπάμε τη σάτιρα μαζί με όσα ακόμα αξίζουν σε αυτή τη ζωή, δηλαδή τα βιβλία, τα κόμικς και τις ταινίες. Νομίζω ότι τα περισσότερα groups διαλύονται για οικονομικούς λόγους, πράγμα το οποίο δεν έπαιξε ποτέ μεταξύ μας, γιατί τα είχαμε όλα στα τρία, αλλά και γιατί καλύτερα να κόβονταν τα χέρια μας παρά να τσακωθούμε για τα λεφτά, το θεωρούσαμε μεγάλη ηλιθιότητα. Ή ας πούμε να τσακωθούμε για γκομενικά και τέτοια πράγματα. Βγάζαμε τους ‘’εγωισμούς’’ μας μέσα στα κομμάτια μας, άμα κάτι μας στράβωνε, φτιάχναμε ένα κομμάτι και τελείωνε το θέμα. Περνάγαμε ωραία, γελάγαμε και λέγαμε ‘’ωραία, είπαμε και μία κουβέντα, δεν χάλασε και ο κόσμος’’.

Δεν έβρισκα ποτέ ενδιαφέρον να εκδηλώνω την άποψή μου μέσα από τα social media. Δεν είμαι ούτε πολιτικός να κάθομαι να γράφω μπαρούφες, ούτε λόγιος να γράφω αναλύσεις επί αναλύσεων. Είμαι ένας καλλιτέχνης που γράφει στίχους και αγαπάει τη μουσική.

Πάντως, αν και σούπερ σταρ, έχετε διαλέξει μια πολύ ήρεμη ζωή.

Δεν είμαι σούπερ σταρ. Είμαι ένας hip-hop καλλιτέχνης και πάνω από όλα ένας hip-hop ακροατής. Η ζωή μου πάντα ήταν ήσυχη. Δεν ήθελα ποτέ πολλά sex, drugs and rock n’ roll, ήθελα μόνο το rock n’ roll. Έχω τη γυναίκα μου που είμαστε μαζί 20 χρόνια και είναι εικαστικός, ασχολείται με αυτόν τον περίεργο κόσμο της τέχνης, έχω τον γιο μου που είναι πια στα 13… Νομίζω δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την οικογένεια και τη μουσική, αυτά τα δύο πράγματα έχω οδηγό στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας γίνεσαι, όπως λένε, πιο σοφός και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα αξίζουν πολύ περισσότερο και κάποια δεν έχουν καμία σημασία. Αρκεί να κοιμάσαι καλά το βράδυ. Άμα κοιμάσαι καλά το βράδυ, είναι όλα εντάξει.

Επίσης, ποτέ δε δείξατε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σχολιάσετε την επικαιρότητα μέσα από τα social media.

Δεν έβρισκα ποτέ ενδιαφέρον να εκδηλώνω την άποψή μου μέσα από τα social media. Δεν είμαι ούτε πολιτικός να κάθομαι να γράφω μπαρούφες, ούτε λόγιος να γράφω αναλύσεις επί αναλύσεων. Είμαι ένας καλλιτέχνης που γράφει στίχους και αγαπάει τη μουσική. Πρόσφατα ανέβασα ένα αντιπολεμικό κομμάτι της Μάρλεν Ντίντριχ και μίλησα με αυτόν τον τρόπο για όλο αυτό που γίνεται γύρω μας. Πότε θα μάθουμε (από τα λάθη μας); Δε θα μάθουμε ποτέ, αυτό λέει και η Ντίντριχ. Προτιμώ να μη λέω τίποτα, να τα κρατάω για την πάρτη μου. Τις απόψεις μου τις γνωρίζουν όσοι τις γνωρίζουν μέσα από τα τραγούδια μου, δε χρειάζεται να τις τονίσω.

Με την ατομική για την κοινωνική οπτική του τώρα, πώς βλέπετε την εποχή του ‘’Βρωμύλου’’;

Δεν ήταν καν μουσική εποχή αυτό το πράγμα. Ήταν ένα παιδάκι που έπαιζε με κάτι που άκουγε και έβλεπε γύρω του χωρίς να καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Φυσικά δεν είμαι ούτε περήφανος για αυτή την ιστορία, ούτε τίποτα. Δεν με αφορά πια, έχουν περάσει 100 χρόνια από τότε και δε θέλω καν να το θυμάμαι.

Πάμε ξανά στο τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται Ημισκούμπρια. Είστε ένα συγκρότημα που έκανε τεράστια επιτυχία. Ήσασταν πολύ νέος και από ένα συγκεκριμένο background. Πώς κατορθώσατε και το διαχειριστήκατε τόσο καλά, διατηρώντας την ισορροπία σας;

Νομίζω ότι ο κόσμος καταλαβαίνει πότε τον κοροϊδεύεις. Εγώ δεν ήμουν ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνω, δεν υποκρίνομαι πως είμαι κάποιος άλλος πάνω στη σκηνή από αυτό που είμαι κάτω από τη σκηνή. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος ο οποίος μπήκε μέσα σε όλο αυτό από την αγάπη του για τη μουσική και μόνο. Βέβαια, γνώρισα πολλά ινδάλματά μου, όπως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κι άλλοι πολλοί,  αλλά γνώρισα και ανθρώπους που είναι μέσα σε αυτό το χώρο για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική. Αυτομάτως βλέπεις ότι δεν ταιριάζεις με αυτούς και πας από την άλλη μεριά, προχωράς τον δρόμο σου και όπου βγάλει. Δεν κατάφερα κάτι, είμαι αυτός που είμαι και ξέρω ποιος είμαι, αλλά αν δεν ήμουν αυτός που είμαι, κλπ κλπ (γέλια).

Νομίζω ότι ο κόσμος καταλαβαίνει πότε τον κοροϊδεύεις. Εγώ δεν ήμουν ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνω, δεν υποκρίνομαι πως είμαι κάποιος άλλος πάνω στη σκηνή από αυτό που είμαι κάτω από τη σκηνή.

Ένα άλλο κομμάτι της επιτυχίας σας είναι η διαχρονικότητα. Στα επετειακά live μπορούσες να δεις άτομα από 10 χρόνων μέχρι ανθρώπους μεγαλύτερους από εσάς.

Φοβερό είναι αυτό, είναι επιτυχία. Κάποτε στις αρχές ακούγαμε από πολύ κόσμο την ατάκα ‘’εγώ δεν ακούω hip-hop, αλλά ακούω Ημισκούμπρια’’. Και αυτό είναι επιτυχία, γιατί κάναμε όλο τον κόσμο να ακούσει hip-hop. Όπως ο Λουκιανός κάποτε έκανε όλο τον κόσμο να ακούσει jazz ή country ή blues, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν. Είχε τον στίχο τον σατιρικό, έβαζε από κάτω ένα κομμάτι τύπου Johnny Cash  και από πάνω τη Μαίρη Παναγιωταρά που μίλαγε για τη γυναίκα και το φεμινισμό, ήταν πολύ μπροστά. Το ίδιο νομίζω ότι έγινε και με τα Ημισκούμπρια κι αυτός είναι ο λόγος που είχαμε επιτυχία σε τόσο διαφορετικές ηλικίες. Φτάσαμε σε ένα σημείο να ακούει ο μπαμπάς με το παιδί του παρέα το ίδιο κομμάτι και να γουστάρουν και οι δύο. Είναι απίστευτο και για μας, ακόμα το βλέπουμε και δεν το πιστεύουμε. Στο τελευταίο επετειακό live ήταν τρομερή η εικόνα, ειδικά όταν βγήκε η Ελπίδα να τραγουδήσει τη Ντισκοτέκ και δάκρυσαν και τα τσιμέντα.

Οι καλές συνεργασίες βγάζουν καλά αποτελέσματα. Έτυχε κάποια κακή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια;

Όχι, καμία. Η Ελπίδα, ας πούμε είναι ένας απίστευτος άνθρωπος, τρομερός. Ευτυχώς όλοι όσοι με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί είναι φοβεροί.

Βιώνουμε μια περίοδο με πολύ έντονη επικαιρότητα. Νιώθετε την ανάγκη μιας επανένωσης με κίνητρο την κοινωνική κριτική, που πάντα ήταν το στοιχείο σας;

Προσωπικά δε θα με χάλαγε καθόλου. Αν συμφωνούσαμε με τα παιδιά, μπορεί να αφήναμε για λίγο τη ζωή που κάνουμε αυτή τη στιγμή ο καθένας και να μπαίναμε στο στούντιο να κάνουμε ένα δίσκο. Βέβαια, από τότε που τα λέγαμε αυτά, δεν έχουν αλλάξει και πολλά σε αυτή τη χώρα, ως και τίποτα μπορώ να πω. Απλά θεωρώ ότι οι νεότεροι άνθρωποι που δεν πείθονται πια από την τηλεόραση και, όπως φαίνεται σιγά σιγά, ούτε από τα social media, πέρα από το ότι μας κάνουν να αισθανόμαστε πολύ γέροι γιατί τρέχουν σαν τρελοί, είναι αυτοί που θα τα αλλάξουν όλα αυτά, θα πούνε ‘’σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας, σεβόμαστε τις γυναίκες, σεβόμαστε τους διαφορετικούς, σεβόμαστε όλο τον κόσμο, δεν είμαστε διαφορετικοί εμείς από κάποιον άλλον’’. Υπάρχει ένα σχετικό meme με έναν τεράστιο Γαλαξία και στη μέση η Γη μία κουκίδα και γράφει πάνω ‘’ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;’’ Ποιος είσαι, αυτός ο κόκκος άμμου είσαι. Τα Ημισκούμπρια, λοιπόν, έχουν μιλήσει για πολλά από αυτά. Ο κύρης του σπιτιού μιλούσε για την πατριαρχία, νομίζω, όμως, ότι και οι γυναίκες έχουν αλλάξει από τότε, δεν ανέχονται πια τέτοια πράγματα, έχουν πάρει τη ζωή στα χέρια τους. Ή στο θέμα του ρατσισμού. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει άνθρωπος που υπονομεύει κάποιον άλλον, δεν μου καθόταν ποτέ καλά αυτό, δε μεγάλωσα έτσι. Η μητέρα μου είχε έρθει από την Αίγυπτο το ‘65 ‘όπου ζούσαν μαζί με τους Αιγύπτιους, ήταν φίλοι. Δεν άκουσα ποτέ στο σπίτι μου ‘’αυτός είναι έτσι’’. Ελπίζω και ο γιος μου να μη γίνει έτσι, του πιπιλάω το μυαλό κάθε μέρα. Όλα όσα γίνονται θέμα συζήτησης σήμερα, όλα τα μεγάλα θέματα για μένα είναι αυτονόητα και έτσι θα πρέπει να είναι.

Θέλαμε μέσα από τη σάτιρα να θίγουμε πολύ σοβαρά θέματα, αλλά ποτέ δεν δείξαμε με το δάχτυλο σε εσάς που ήσασταν έφηβοι να πούμε ‘’πρόσεξε μην κάνεις αυτό ή το άλλο’’.

Νομίζω ότι η ειδοποιός διαφορά από την εποχή που βγήκατε σε σχέση με το σήμερα είναι η χαρά, μία γενικότερη αίσθηση ευφορίας που λείπει. Θα μπορούσαν σε ένα τέτοιο κλίμα να ευδοκιμήσουν από την αρχή τα Ημισκούμπρια;

Υπήρξε αυτό, ενώ οι περισσότεροι σήμερα είναι κλεισμένοι μέσα, με τα τηλέφωνά και τα παιχνιδάκια τους, μας οδηγούν προς τα μέσα σιγά-σιγά. Είμαι και φαν των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, η δυστοπία που περιγράφουν σιγά-σιγά γίνεται πραγματικότητα. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει στο μέλλον από αυτή τη γενιά, θα χρησιμοποιήσουν αυτά που τους έχουν δοθεί και θα το πάνε ένα βήμα παραπέρα, θα το δούμε. Τα Ημισκούμπρια κουβαλούσαν χαρά μέσα τους αλλά κουβαλούσαν και πίκρα στον στίχο, δεν ήταν όλα ρόδινα εκείνη την εποχή, δεν ήταν όλα τέλεια. Οπότε ναι, βεβαίως θα μπορούσανε να βγούνε και σήμερα και να πούνε ακόμα περισσότερα.

Βγάζατε ένα πολύχρωμο κατηγορώ και νομίζω ότι αυτή η μίξη ήταν μοναδική.

Πολύ ωραίο αυτό που είπες, ένα πολύχρωμο κατηγορώ… Θέλαμε μέσα από τη σάτιρα να θίγουμε πολύ σοβαρά θέματα, αλλά ποτέ δεν δείξαμε με το δάχτυλο σε εσάς που ήσασταν έφηβοι να πούμε ‘’πρόσεξε μην κάνεις αυτό ή το άλλο’’. Πάντα παίρναμε εμείς τον ρόλο αυτού που θέλαμε να σατιρίσουμε. Εγώ ας πούμε ήμουν ο κύρης του σπιτιού και τώρα είμαι στην ηλικία αυτού του τύπου. Ευτυχώς ελπίζω ότι το μυαλό μου είναι σε αυτή την εποχή, είναι καλό (γέλια).

Ένα σχόλιο για την τραπ.

Η τραπ ή οποιοδήποτε νέο είδος βγαίνει είναι είδος της μόδας, σε καμία περίπτωση δεν είναι συνέχεια του hip-hop. Αισθητικά δεν μου ταιριάζει, αλλά οι πιτσιρικάδες καλά κάνουν και ασχολούνται, δεν πρόκειται ποτέ να κατηγορήσω κανέναν, γιατί και εμείς όταν είχαμε βγει ακούγαμε τα εξ αμάξης από τους παλιότερους, δε θέλω να είμαι ο μπάρμπας τύπου ‘’τι είναι αυτά που ακούει η νεολαία’’. Λίγο τον στίχο τους να δουν οι τράπερς, αν θέλουν να ραπάρουν με αυτόν τον νέο τρόπο που ραπάρουν. Υπάρχουν και άνθρωποι που γράφουν καλά, βέβαια, να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, απλά αυτοί που δε γράφουν καλά είναι αυτοί που ακούγονται περισσότερο, στον κόσμο αρέσει να ακούει χοντράδες, στο λέω από πρώτο χέρι, χωρίς να σχολιάσω τίποτα παραπάνω. (γέλια) Έχει καλά πραγματάκια η σημερινή μουσική πάντως, προσωπικά ακούω περισσότερο ποπ, Dua Lipa, Weeknd τα οποία βέβαια έχουν καταβολές ντίσκο, για αυτό μου αρέσουν.

Πώς βλέπετε το μέλλον της ελληνικής hip-hop σκηνής;

Στο hip-hop βγαίνουν πράγματα στο εξωτερικό, αλλά εμείς έχουμε μείνει κολλημένοι στα παλιά. Δε θυμάμαι πόσους οργασμούς είχα όταν είδα στο Super Bowl τον Dr Dre με τον Snoop Dogg, τον Eminem, τη Mary J Blidge, τον Fifty Cent να κάνουν ένα δεκαπεντάλεπτο και να μας παίρνουν τα σώβρακα. Εδώ σκεφτόμαστε τι κονσόλα να φέρουμε στο live και λέμε ‘’ας φέρω τη μικρή να μην κουβαλάω’’ και ο Dre ανέβασε στο γήπεδο ολόκληρο το στούντιο για να κουνήσει δυο κουμπάκια και να πει ‘’ξεκινάμε!’’. Οπότε μετά λες ‘’άστο καλύτερα, τι να την κάνω την παραγωγή, δε θέλω να ξανακάνω συναυλία’’ (γέλια).

Το δικό σας μέλλον τι φέρνει;

Διανύω μία καλή, δημιουργική περίοδο της ζωής μου, πλέον έχω επιλέξει να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και τα γουστάρω. Έχουμε διασκευάσει πρόσφατα με μια καινούργια μπάντα ένα παραδοσιακό, μικρασιάτικο κομμάτι το ‘’Γιαρούμπι’’, το έχουμε ραπάρει και για στίχο έχουμε χρησιμοποιήσει ατάκες μικρασιατικές και πολίτικες. Είναι σαν το ‘’Greek lover’’ αλλά σε μικρασιάτικο (γέλια).

Έχω και τα djλικία μου, τα μόνιμα είναι Λιβαδειά και Θεσσαλονίκη όπου περνάω πολύ καλά, είμαστε φίλοι πλέον με τους ανθρώπους που το κάνουμε. Ο άνθρωπος που έχει το μαγαζί είναι 35άρης, φαν, σε ακούει από τα 12 και παίρνεις ωραία αντιμετώπιση, σεβασμό, δεν υπάρχει περίπτωση να σε κοροϊδέψει στα λεφτά, όπως συνέβαινε κάποτε. Όλα μία χαρά. Το μεγαλύτερο άγχος είναι να μεγαλώσουμε σωστά τον μικρό παρά οτιδήποτε άλλο.

Ο Δημήτρης Μεντζέλος εμφανίζεται στο Villa VOX με τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Νεφέλη Φασούλη κάθε Παρασκευή από τις 25 Φεβρουαρίου ως την 1η Απριλίου.