Τα 80 έτη συμπλήρωσε χθες ο σπουδαίος συνθέτης και μαέστρος, Χρήστος Λεοντής. Ένας μουσικός με πλούσια δισκογραφική παρουσία, ανατρεπτικές συνθέσεις, τεράστια παρουσία στο θέατρο, υπογράφοντας τη μουσική εξαιρετικών έργων, και μια ισχυρή παρουσία στην κοινωνία, μιας και ποτέ δεν έκρυψε τις αριστερές του πεποιθήσεις και δε δίστασε να ασκήσει σκληρή κριτική, ακόμη και προς τον ίδιο του τον χώρο, αποδεικνύοντας ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν κρύβεται πίσω από τη μαεστρική μπαγκέτα και τις παρτιτούρες.
Το 1964, υπογράφει την πρώτη δισκογραφική δημιουργία, την «Καταχνιά», σε κείμενα του Νικηφόρου Βρεττάκου και στίχους Κώστα Βίρβου, του οποίου η ποίηση είναι εμπνευσμένη από την Κατοχή, την Αντίσταση και την Απελευθέρωση, ενώ τα δύο από τα τραγούδια της συλλογής «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» και «Ένας ξύλινος σταυρός» είναι εμπνευσμένα από την εκτέλεση των 200 στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944.
Το 1973, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Νομικής, μελοποιεί την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου, «Καπνισμένο Τσουκάλι», που συνέγραψε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι Λήμνου το χειμώνα του ’48-’49. Το 1975, θα κυκλοφορήσει σε δίσκο, με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη, την Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπαρνή. Έναν δίσκο-ορόσημο, που γίνεται ακόμη πιο σπουδαίος από την ανατριχιαστική αφήγηση του ποιητή, Γιάννη Ρίτσου.
Στα αξιοσημείωτα της πολυετούς παρουσίας του, είναι η συνεργασία του με τον Κάρολο Κουν, το Εθνικό Θέατρο, σπουδαίους τραγουδιστές, στιχουργούς και ποιητές, καθώς και το πέρασμά του από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ, στην αρχή ως μέλος και τον Ιανουάριο του 2018 ως πρόεδρος‧ μια πρόταση της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, που εγκρίθηκε με τις θετικές ψήφους των ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού.
