Λίγο πριν την καραντίνα, βλέπουμε ουρές πολιτών έξω από βιβλιοπωλεία για να προλάβουν να προμηθευτούν βιβλία πριν την απαγόρευση. Προμήθειες για μια ακόμη σκληρή περίοδο.
Όπως γράφει και ο Αντώνης Λιάκος:
«Είναι συγκινητικό γιατί πολλοί από αυτούς στην ουρά των βιβλιοπωλείων, θα στριμωχτούν σε λεωφορεία και μετρό για να επιστρέψουν σπίτι τους.
Δυστυχώς θα πληρώσουμε με εγκλεισμό την αβελτηρία της κυβέρνησης να εξοπλίσει και να προετοιμάσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τη χώρα μπρος στην πανδημία. Πληρώνουμε πολλαπλάσια, εκθετικά, με οικονομική κατάρρευση των πιο αδύναμων, τις αρνήσεις των νεοφιλελευθέρων για τις δημόσιες δομές και την δημόσια υγεία. Αν η ιδεοληψία έχει νόημα, εδώ θα εφαρμοζόταν, αν δεν ήταν ορατά στο βάθος της εικόνας αρπακτικά σε στάση αναμονής. Ο πτωχευτικός νόμος ήταν το απεριτίφ. Θυμός; Ναι. Στον κόσμο βλέπεις φόβο, ανασφάλεια, καχυποψία, απελπισία και οργή».
Αλήθεια, γιατί τα βιβλιοπωλεία, ειδικά τα μικρά και συνοικιακά, δεν παραμένουν ανοιχτά τον καιρό της καραντίνας; Ποιος κρίνει ότι δεν είναι το βιβλίο είδος πρώτης ανάγκης; Γιατί δεν γίνεται σεβαστή η προσπάθεια των βιοπαλαιστών ιδιοκτητών τους που κάνουν ο,τι περνά από το χέρι τους για να μην πτωχεύσουν;
Ερωτήματα που η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να απαντήσει.
