Πάολα Κορτελέζι: «Για να αποφευχθούν η βία και οι γυναικοκτονίες πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά των ανδρών»

Η Πάολα Κορτελέζι, η Ιταλίδα ηθοποιός και σεναριογράφος που έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με την ταινία «Υπάρχει Ακόμα το Αύριο», τονίζει με δηλώσεις της στους Τimes του Λονδίνου ότι για να αποφευχθούν η βία και οι γυναικοκτονίες πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά των ανδρών.

Η ταινία κυκλοφόρησε στη Μεγάλη Βρετανία πριν δύο εβδομάδες Σαββατοκύριακο, ενώ το καλοκαίρι αναμένεται και στις ελληνικές αίθουσες. Η Κορτελέζι, που υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία, και επίσης πρωταγωνιστεί στο «Υπάρχει Πάντα το Αύριο», ελπίζει ότι θα συνεχιστεί η επιτυχία της ταινίας της, στην οποία, κατ’ ουσίαν, διατυπώνει την άποψή της για την ιταλική μάστιγα, που όμως ταλαιπωρεί γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η πλοκή της ταινίας

Το 1946 ήταν έτος-κλειδί στην ιταλική ιστορία. Εκείνη τη χρονιά η χώρα αναγεννήθηκε ως Δημοκρατία έπειτα από περισσότερες από δύο δεκαετίες φασιστικής διακυβέρνησης. Επίσης, τον Ιούνιο του 1946 δόθηκε επιτέλους και στις Ιταλίδες το δικαίωμα της ψήφου, μια πολιτική και κοινωνική εξέλιξη που δεν αντανακλάται ωστόσο στη θέση της γυναίκας στις πρώτες δεκαετίες της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται στην Ντέλια (σ.σ. την υποδύεται η Κορτελέζι) και στη σχέση της με τον βίαιο σύζυγό της, Ιβάνο, ο οποίος τη χτυπά, παρακινούμενος από τον ακόμη πιο φρικτό κατάκοιτο πεθερό της, που έχει μετατρέψει τον γιο του σε τέρας.

Εμπνευσμένη εν μέρει από ιστορίες τις οποίες είχαν διηγηθεί στην Κορτελέζι η μητέρα και η γιαγιά της, που ζούσαν σε μια εργατική συνοικία της Ρώμης, η ταινία ραγίζει καρδιές αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει ένα αισιόδοξο μήνυμα, διαθέτει ωστόσο νότες χιούμορ, ακόμη και χορού.

Η Πάολα Κορτελέζι αποφάσισε να είναι η ταινία της ασπρόμαυρη, ώστε να αποτίνει έναν φόρο τιμής στις νεορεαλιστικές ταινίες που εξιστόρησαν τη ζωή των Ιταλών εν μέσω φτώχειας κατά τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Ηταν επίσης μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο φανταζόταν τις ιστορίες που μεταφέρονταν μέσω της οικογένειάς της, πάντα «ασπρόμαυρες».

Τα πρώτα οκτόμισι λεπτά γυρίστηκαν με τη στενότερη αναλογία διαστάσεων 4:3 που χρησιμοποιούσαν οι κινηματογραφιστές εκείνη την εποχή και ο ήχος σκόπιμα «γρατζουνάει». Στη συνέχεια η οθόνη διευρύνεται και η μουσική της δεκαετίας του 1940 δίνει τη θέση της σε ένα σύγχρονο soundtrack. Πρόκειται για εφέ που υπογραμμίζουν ότι στην πραγματικότητα η ταινία δεν αναφέρεται στο παρελθόν, αλλά στη σύγχρονη ιταλική κοινωνία, και στο πώς αυτή έχει ή δεν έχει αλλάξει από την εποχή των παππούδων της, υπογραμμίζει η Κορτελέζι.

Στο σενάριο περιέλαβε επίσης την έκπληκτη αντίδραση της κόρης της, Λάουρα, 11 ετών σήμερα, όταν της διάβασε ένα παιδικό βιβλίο που περιέγραφε τη βραδύτητα με την οποία δόθηκαν δικαιώματα στις Ιταλίδες: το διαζύγιο νομιμοποιήθηκε μόλις το 1970, ενώ μέχρι το 1981 οι «δολοφονίες τιμής» γυναικών συζύγων εξακολουθούσαν να είναι νόμιμες.

«Οι γυναίκες αντιμετωπίζομνται σχεδόν σαν κτήμα»

Το θεμελιώδες πρόβλημα, υποστηρίζει η Κορτελέζι, είναι ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σχεδόν σαν κτήμα, γεγονός που, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει σε βία, ενίοτε θανατηφόρα. Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές της αστυνομίας, 120 γυναίκες δολοφονήθηκαν πέρυσι στην Ιταλία –περίπου μία κάθε 72 ώρες–, περισσότερες από το ένα τέταρτο αυτών από τον σύντροφο ή τον πρώην σύντροφό τους, και άλλο ένα τέταρτο από τα παιδιά τους, κυρίως τους γιους τους.

Η Πάολα Κορτελέζι, δε, έχει ενθαρρυνθεί ιδιαίτερα από την ανταπόκριση που είχε η ταινία της σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης με διαφορετικούς πολιτισμούς, όπως η Σουηδία, όπου τον Φεβρουάριο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ, κέρδισε το βραβείο κοινού για την καλύτερη διεθνή ταινία: «Είδα ανθρώπους να γελούν, να παθιάζονται και να συγκινούνται» είπε η ιταλίδα δημιουργός, «Μπορεί να μη χειρίζονται το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που το αντιμετωπίζουμε εμείς, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα ή είχαν δει την ταινία εκεί, μου είπαν ότι υπάρχει. Το πρόβλημα είναι καθολικό» τόνισε.