Όταν η Pari, με τον βαθιά θρησκευόμενο και αυστηρό άντρα της, φτάνουν στην Αθήνα, για να συναντήσουν τον γιο τους, εκείνος όχι μόνο δεν βρίσκεται στο αεροδρόμιο για να τους παραλάβει, αλλά δεν βρίσκεται στην διεύθυνση που τους έχει δώσει, ενώ θα ανακαλύψουν ότι έχει εδώ και καιρό παρατήσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο.
Οι δυο τους θα ξεκινήσουν να τον ψάχνουν, αλλά γρήγορα θα καταλάβουν ότι βρίσκονται σε μία πόλη γεμάτη αναταραχές, με τους δρόμους της να είναι κλειστοί είτε από οδοφράγματα, είτε από μάχες μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας. Με τον άντρα της να μην μιλάει αγγλικά, η Pari, θα αναλάβει έναν καινούριο ρόλο, και θα προσπαθήσει να κινήσει βουνά βγαίνοντας από τα όριά της και καταφέρνοντας να διαχειριστεί τις δυνάμεις που δεν ήξερε ότι έχει, για να βρει τον γιο της.
“Εμείς οι Εξαρχειώτες έχουμε ζήσει πολλές φόρες αυτές τις καταστάσεις. Ξέρουμε τι είναι και πως είναι. Αλλά στον κινηματογράφο σπάνια βλέπουμε μια ικανοποιητική μετάδοση. Θυμάμαι ακόμα και στην χολιγουντιανή υπερπαραγωγή ‘Jason Bourne’, δεν ήταν. Ήταν ένα στοίχημα για μας να μεταφέρουμε σωστά την ένταση και τα αισθήματα που έχει κάνεις σε αυτές τις συγκρούσεις. Μας πήρε ένα χρόνο προσπάθειας. Κάναμε γυρίσματα στα πραγματικά επεισόδια, κάμποσες φορές, με τον διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας, Claudio Bolivar. Φάγαμε τόσα δακρυγόνα που νομίζω ότι τα DNA μας έχουν μεταλλαχτεί.
Οι συνεργάτες μου, δεν είχαν καμία υποχρέωση να το κάνουν αλλά το κάνανε γιατί πίστευαν στην ταινία. Όταν έχεις μια τέτοια ομάδα μπορείς να πετύχεις πολλά, ακόμα και με τα λίγα λεφτά που είχαμε. Και μετά στήσαμε μια μεγάλη κινηματογραφική σκηνή στο κέντρο της πόλης. Η κατάσταση φαινόταν τόσο ρεαλιστική που οι περαστικοί νόμιζαν ότι γίνονταν πραγματικές ταραχές και οι κάτοικοι φοβούνταν να βγουν από τα σπίτια τους. Τους χρωστάω την επιτυχία της σκηνής, και άλλα πολλά που καταφέραμε στα γυρίσματα”.
Αυτά ήταν τα λόγια του Ιρανού σκηνοθέτη της “Pari”, Σιαμάκ Ετεμαντί, με τη ταινία του οποίου ξεκινούν οι φετινές προβολές στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ της Θεσσαλονίκης . Ο ίδιος ο σκηνοθέτης θα είναι τις τρεις πρώτες μέρες (Πέμπτη 17, Παρασκευή 18 και Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου) στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ για να μιλήσει μετά την προβολή της ταινίας με τους θεατές (ΩΡΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ καθημερινά στις 8 μ.μ.).
Μια συγκλονιστική ταινία, με ένταση, συγκίνηση και πλούτο συναισθημάτων
Η ταινία είναι μια πραγματική Βαβέλ, όχι μόνο για την Pari που βρίσκεται σε μια πόλη που δεν μιλάει την γλώσσα και που είναι κάτι εντελώς διαφορετική από την Ευρώπη που έχει φανταστεί, αλλά και λόγω της παραγωγής της, που περιλαμβάνει τέσσερις χώρες, χωρίς καμία από αυτές να είναι το Ιράν, αν και στην ουσία μιλάμε για μία Ιρανική ταινία.
Έχοντας λοιπόν στο μυαλό το Ιρανικό σινεμά με του περιορισμούς που έχουν εκεί οι κινηματογραφιστές της χώρας, ο Etemadi που νιώθει και Ιρανός και Έλληνας μας δίνει την πρώτη Ιρανική ταινία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ταμπού, με μία γυναίκα που δεν είναι ο πιο δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας του Ιρανικού σινεμά, ωστόσο ζει το ταξίδι της απελευθέρωσης από τα πράγματα που δεν της επιτρέπεται να κάνει ή που ακόμα χειρότερα φοβάται και η ίδια να δοκιμάσει.
Άλλος ένας προβληματισμός του δημιουργού είναι το τι περιμένουν και τι βρίσκουν τελικά οι πρόσφυγες και μετανάστες στην γη της επαγγελίας τους, την Ευρώπη, πόσο μάλλον στην Ελλάδα, με την τραγική σκηνή των οδοφραγμάτων ή των βρόμικων πανεπιστημίων να κάνει τον άντρα της Παρί να αναρωτηθεί, αν αυτή εδώ είναι η Ευρώπη που ο γιος της Παρί και η ίδια είχαν ονειρευτεί.
Με πληροφορίες από το cinefreaks.gr και τον Τέλλο Φίλη (fb)
