Σεραφείμ Γιαννακόπουλος στη ROSA: «Επιλέγω να δίνω καθημερινά τις μάχες μου με πράξεις, όχι κουβέντες»

Σεραφείμ, πόσο ουτοπικό είναι να πιστεύεις σε μία κοινωνία με αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη; Σε ρωτώ και σε αντιδιαστολή με όσα συμβαίνουν με την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, την αστυνομική βία στα πανεπιστήμια και στους δρόμους, τη φτώχεια…

Αν η ουτοπία αποτελεί αφετηρία μιας φιλοσοφικής αναζήτησης, η οποία μετέπειτα θα οδηγήσει σε δράση, είναι καλοδεχούμενη ως διαδικασία. Αλλιώς πια δεν αναγνωρίζω την αξία της. Όπως οι επιστήμονες στην προσπάθεια κατανόησης φαινομένων και ελαχιστοποίησης των αγνώστων και αστάθμητων παραγόντων πραγματοποιούν αρχικά τα πειράματά τους in vitro, και στη συνέχεια μελετούν τη συμπεριφορά και την εφαρμογή τους σε πραγματικές συνθήκες, έτσι κι εγώ ως πολίτης και πρακτικός άνθρωπος θέλω να «λερώνω» τα χέρια μου.

Η ζωή και οι σχέσεις αποτελούν μια συνεχή διαπραγμάτευση και θεωρώ ότι δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε αγνοώντας το ήδη υπάρχον πλέγμα, νομίζοντας ότι θα υπάρξει η δυνατότητα να διαγράψουμε τα πάντα και να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Πρέπει να πάρουμε μια απόσταση, να θέσουμε αυστηρές και καλά ζυγισμένες προτεραιότητες, και να επιστρέψουμε με σαφή κατεύθυνση και επιθυμία επαναπροσδιορισμού της θέσης μας σε αυτό το σύστημα. Φυσικά και με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον διπλανό μου. Αυτό δεν προκύπτει μόνο από μία ρομαντική ή ουμανιστική σκοπιά, αλλά αποτελεί και αναγκαία συνθήκη για την οικονομική, για παράδειγμα, ευημερία. Οπότε, επειδή σε ιδεολογικό επίπεδο δεν θα συμφωνήσει ποτέ κανείς και με κανέναν, επιλέγω να βλέπω τα δεδομένα εκείνα τα οποία είναι αδιάψευστα και αντικειμενικά, ώστε σε καθημερινό επίπεδο να μπορώ να συμφωνήσω σε κάτι πρακτικό και με τον «εχθρό». Το να πετιέται η μπάλα συνεχώς σε ένα ιδεολογικό γήπεδο είναι τέχνασμα των πολιτικών και εχθρός της συνεννόησης. Επιλέγω να δίνω καθημερινά τις μάχες μου, πάντοτε με πυρήνα τις πράξεις και όχι τις κουβέντες.

Φυσικά και με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον διπλανό μου. Αυτό δεν προκύπτει μόνο από μία ρομαντική ή ουμανιστική σκοπιά, αλλά αποτελεί και αναγκαία συνθήκη για την οικονομική, για παράδειγμα, ευημερία.

Τι συμβαίνει με τους καλλιτέχνες, τον κόσμο του πολιτισμού ευρύτερα, και την κυβέρνηση; Έχει κάποιο «θέμα» τελικά με τον πολιτισμό, την τέχνη και τους ανθρώπους του χώρου συνολικά; 

Έρχομαι από έναν χώρο στον οποίο όλες αυτές οι λέξεις είναι άγνωστες και οριακά ιερόσυλες. Δεν αισθανόμαστε καλλιτέχνες, δεν ξέρουμε τι είναι ο πολιτισμός και η τέχνη, και σίγουρα δεν υπολογίσαμε ποτέ καμία κυβέρνηση. Δεν θυμάμαι ποτέ όσο ζω καμία κυβέρνηση να είχε προτεραιότητα τον πολιτισμό ούτε σαφές σχέδιο γι’ αυτόν. Στη δική μας σκηνή όχι απλά δεν υπολογίζαμε σε καμία βοήθεια από το κράτος, αλλά μας στεκόταν και εμπόδιο, για παράδειγμα με το δαιδαλώδες του φορολογικό και ασφαλιστικό πλαίσιο. Δεν γνωρίζω εις βάθος το επίμαχο προεδρικό διάταγμα, αλλά το ένστικτό μου μου λέει ότι οι καλλιτέχνες πέφτουν σε μία καλοστημένη παγίδα. Πιάνονται από ένα σλόγκαν, αυτό των αποφοίτων Λυκείου, και νομίζω χάνουν το κύριο μέρος του παγόβουνου, το οποίο είναι η παντελής απορρύθμιση και απαξίωση της δημόσιας παιδείας γενικότερα, όπως ακριβώς έγινε στην υγεία αλλά και στην ενέργεια. Είναι πιθανό η συγκεκριμένη στάση να υποκινείται και από μία εκδικητικότητα, η οποία συσσωρεύτηκε από την υπόθεση Λιγνάδη, αλλά και την παντελώς αποτυχημένη επιλογή της υπουργού Πολιτισμού.

Θεωρώ λοιπόν ότι προτεραιότητα των καλλιτεχνών θα έπρεπε να είναι να ενημερώσουν όσο καλύτερα γίνεται τον απλό πολίτη για το τι πραγματικά συμβαίνει ή διακυβεύεται και γι’ αυτόν τον ίδιο, με συνέπεια και σοβαρότητα. Να είναι και οι ίδιοι μέρος της κοινωνίας και όχι ξεχωριστή φατρία, γιατί δυστυχώς ο κόσμος ακόμη και σήμερα θεωρεί ότι είμαστε κάποιοι παρδαλοί, δεν μας αναγνωρίζει ως τεχνίτες εργαζόμενους και από τα media προβάλλεται συνέχεια η εικόνα ότι κάποιοι γραφικοί διοργανώνουν ένα χάπενινγκ. Εγώ απόφοιτος Λυκείου είμαι και εκτός φοβερού απροόπτου θα παραμείνω κιόλας.

Τι σε ανησυχεί περισσότερο ως πολίτη; Για ποιο ζήτημα προβληματίζεσαι περισσότερο; 

Με απασχολεί η παντελής έλλειψη αντικειμενικής και σφαιρικής ενημέρωσης και ο απόλυτος ευτελισμός των θεσμών. Γιατί χωρίς ενημέρωση και πίστη στους θεσμούς γιγαντώνεται καθημερινά ένα συναίσθημα ανασφάλειας και ματαιότητας.

Μίλησέ μας λίγο για τους Planet of Zeus. Είστε πάνω από 20 χρονιά μαζί και είστε ένα από τα πιο δυνατά συγκροτήματα στη heavy rock σκηνή. Τι σας κρατάει ενωμένους, συνοδοιπόρους, μέσα σε ένα γενικά δύσκολο περιβάλλον συνεργασιών, αλλαγών και μετασχηματισμών;

Ό,τι κρατάει μία οικογένεια. Όντως κλείνουμε 23 χρόνια μαζί. Από το Λύκειο. Έχουμε περάσει τα πάντα μαζί. Από γιγάντιους τσακωμούς μέχρι απώλειες. Παραμένουμε μαζί, γιατί υπάρχει πολλή αγάπη, επικοινωνία και αίσθηση ότι υπηρετούμε κάτι παραπάνω από εμάς τους ίδιους ως μονάδες. Θεωρώ ότι δίχως αυτή την αίσθηση είναι αδύνατο να πορευτεί ο άνθρωπος και αργά ή γρήγορα θα αυτοκαταστραφεί. Είναι σημαντικό να νιώθει κάποιος ότι υπηρετεί κάτι ανώτερο από τον ίδιο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πώς να επικοινωνούμε. Το ποιος έχει δίκιο ή το ποιος ξέρει καλύτερα πια δεν έχει καμία σημασία για εμάς. Το σημαντικό είναι η γενναιοδωρία, να μπορείς να ζητήσεις μια συγγνώμη και να παραδεχτείς ένα σφάλμα σου και, όσο κι αν σε κάποιες περιόδους μπορεί να σε χωρίζουν ωκεανοί από την ομάδα, να ξέρεις ότι ο άλλος έχει την πλάτη σου, που λένε και οι Αμερικάνοι.

Με απασχολεί η παντελής έλλειψη αντικειμενικής και σφαιρικής ενημέρωσης και ο απόλυτος ευτελισμός των θεσμών. Γιατί χωρίς ενημέρωση και πίστη στους θεσμούς γιγαντώνεται καθημερινά ένα συναίσθημα ανασφάλειας και ματαιότητας.

Στις live εμφανίσεις σας τι είναι αυτό που αναμένετε κάθε φορά; Για ποιο συναίσθημα, για ποια στιγμή ανυπομονείτε περισσότερο;

Αναμένουμε να νιώσουμε ό,τι πιο κοντινό στη μαγεία που νιώσαμε ως πιτσιρίκια την πρώτη φορά στο προβάδικο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε. Ό,τι και να έχει συμβεί, η στιγμή που ανεβαίνουμε στο πατάρι για εμάς είναι ιερή. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά μεταξύ μας, να ξαναερωτευτούμε ο ένας τον άλλον από την αρχή και να δώσουμε στον κόσμο μας το 100%. Να φύγουν από τη συναυλία είτε οι 10 είτε οι 10.000 με την αίσθηση ότι η επόμενη μέρα θα είναι αλλιώς.

Δεν θυμάμαι ποτέ όσο ζω καμία κυβέρνηση να είχε προτεραιότητα τον πολιτισμό ούτε σαφές σχέδιο γι’ αυτόν.

Με τη Δήμητρα Γαλάνη πώς «κουμπώσατε»; Γνωρίζεστε μεταξύ σας χρόνια, αλλά μουσικά πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία για το single «Έλα Κοντά»;

Με τη Δήμητρα Γαλάνη γνωριστήκαμε το 2007. Έπαιζα ντραμς σε μία post punk μπάντα, τους Fingers Crossed, μας είχε ακούσει και τις αρέσαμε πολύ. Οπότε όταν την επόμενη χρονιά έφτιαχνε νέα μπάντα, μου πρότεινε να παίξω ντραμς. Κουμπώσαμε πολύ σαν χαρακτήρες, αλλά και σε μουσική αντίληψη και κάθε χρόνο η σχέση μας ανέβαινε και σε ένα νέο επίπεδο. Πια τη θεωρώ τρίτη μου μητέρα κι έχω την εντύπωση ότι και η ίδια έβλεπε σε εμένα ένα κομμάτι που της θύμιζε τον εαυτό της. Έχουμε περάσει πολλά μαζί και πάντοτε απολαμβάνω και χρειάζομαι τις ατελείωτες κουβέντες μας. Είχαμε ξαναπεί στο παρελθόν μήπως κάναμε κάτι μαζί, αλλά είχαμε συμφωνήσει κι οι δύο ότι όταν νιώσει έτοιμη να κάνουμε ένα ολόκληρο άλμπουμ μαζί, τότε θα ήταν η σωστή στιγμή.

Με την αρχή της καραντίνας κι ενώ το ευρωπαϊκό μας τουρ με τους Πλάνετ κόπηκε απότομα στη μέση, άρχισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να γράφω στα ελληνικά. Ήθελα να δοκιμάσω να καταθέσω τη δική μου πρόταση για το πώς αντιλαμβάνομαι την ελληνική μουσική και όχι να κρίνω απλά από μία ασφαλή και περίοπτη θέση, βγάζοντας τα πάντα λειψά και νιώθοντας παντελώς ανένταχτος και ξεκομμένος από αυτή. Για πολύ καιρό έτρωγα τα μούτρα μου, αλλά κάποια στιγμή βρήκα τον κώδικά μου. Τότε της έστειλα τα πρώτα κομμάτια, στήσαμε ένα αυτοσχέδιο στούντιο σπίτι της για να καταγράψουμε τις πιο αβίαστες εκτελέσεις και να απολαύσουμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε τη διαδικασία. Έτσι προέκυψε ένα ολόκληρο άλμπουμ. Η «Είσοδος Κινδύνου».

Τι περιμένουμε μουσικά το επόμενο διάστημα; Για πες μας…

Μετά το «Έλα Κοντά» θα συνεχίσουμε να προχωράμε στη σταδιακή αποκάλυψη όλου του άλμπουμ μας με σκοπό να βρεθούμε επί σκηνής σε ένα πλαίσιο πια διαφορετικό. Με την αρένα να βράζει…