Στίβεν Σπίλμπεργκ: Τίποτα δεν ενώνει περισσότερο τους ανθρώπους από την τέχνη
Ένα όμορφο κείμενο του Στίβεν Σπίλμπεργκ για τη μαγεία της κινηματογραφικής αίθουσας, που τόσο μας έχει λείψει μέσα στην πανδημία.
Το βρετανικό περιοδικό «Εmpire» κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα με ανθρώπους του κινηματογράφου, οι οποίοι μοιράζονται τις εμπειρίες και τα όνειρά τους μέσα στη δύσκολη καθημερινότητα της πανδημίας.
Ένα από τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο αφιέρωμα είναι και ο κινηματογραφιστής και παραγωγός Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος μοιράζεται με τους αναγνώστες ένα κείμενο για τον κινηματογράφο και συνολικά για την τέχνη, υπογραμμίζοντας ότι «από όλα τα πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να μας ενώσουν, κανένα δεν είναι πιο δυνατό από το κοινό βίωμα της τέχνης».
Ολόκληρο το κείμενο:
«Στη σημερινή υγειονομική κρίση, με τους κινηματογράφους κλειστού (…), έχω ακόμα την ελπίδα -που πλησιάζει τη βεβαιότητα- ότι όταν θα είναι ασφαλές, οι θεατές θα επιστρέψουν στο σινεμά και τις αίθουσες. Ανέκαθεν ήμουν αφοσιωμένος στην κοινότητα των θεατών του σινεμά – το να πάμε δηλαδή σινεμά, να φύγουμε από το σπίτι μας και να πάμε σε μια αίθουσα όλοι μαζί σαν ομάδα.
Σ’ έναν κινηματογράφο βλέπεις ταινίες με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου, αλλά και με αγνώστους για παρέα. Αυτή είναι η μαγεία που βιώνουμε όταν πηγαίνουμε να δούμε μια ταινία ή μια παράσταση ή μια συναυλία ή ένα stand-up. Δεν γνωρίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάθονται γύρω μας, αλλά η συλλογική εμπειρία που ζούμε μας κάνει να γελάσουμε ή να κλάψουμε ή να πανηγυρίσουμε ή να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Κι όταν τα φώτα ανάβουν και σηκωνόμαστε από τη θέση μας, οι άνθρωποι με τους οποίους προχωράμε έξω, προς τον αληθινό κόσμο, δεν μοιάζουν πια με αγνώστους.
Έχουμε γίνει μια κοινότητα (…) επειδή μοιραστήκαμε για δυο ώρες μια δυνατή εμπειρία. Αυτό το σύντομο διάλειμμα σε μια κινηματογραφική αίθουσα δεν διαγράφει τα πολλά πράγματα που μας χωρίζουν: τη φυλή, την τάξη, την πίστη, το φύλο ή τις πολιτικές απόψεις. Αλλά η χώρα μας κι ο κόσμος μας μοιάζει πιο ενωμένος, λιγότερο κατακερματισμένος. Η τέχνη μάς ζητά να συνειδητοποιούμε το ειδικό και το παγκόσμιο, την ίδια στιγμή. Και για αυτό, από όλα τα πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να μας ενώσουν, κανένα δεν είναι πιο δυνατό από το κοινό βίωμα της τέχνης».
