Το «Blonde» για την Μέριλιν Μονρό είναι ένα ακραία σεξιστικό μελόδραμα

Ως «θρίλερ» παρουσιάζεται από το Netflix το «Blonde» για τη ζωή της Μέριλιν Μονρό δια χειρός Άντριου Ντόμινικ και, σίγουρα, μόνο θρίλερ δεν είναι. Μία παραγωγή με ωραία φωτογραφία, εντυπωσιακή σκηνοθεσία και κουστούμια, μπόλικη μυθοπλασία και την απαστράπτουσα Άνα ντε Άρμας στον ρόλο της καριέρας της μέχρι τώρα, όχι τόσο σε επίπεδο ερμηνείας, όσο στις απαιτήσεις που τέθηκαν για να πατήσει πάνω στην κλασική, σεξιστική προσέγγιση που επιχειρείται από κάθε βιογραφικό ή λιγότερο βιογραφικό εγχείρημα που έχει να κάνει με την Αμερικανίδα σταρ.

Στα 36 της χρόνια «έφυγε» η Αμερικανίδα καλλιτέχνης που σημάδεψε τα 50s και τα 60s περισσότερο για την εμφάνισή της και το πώς ήθελαν να την παρουσιάζουν όλοι γύρω της, από τους συνεργάτες, τους ανθρώπους της, τους άνδρες που μοιράστηκε τη ζωή της, τα ΜΜΕ, όλους. Είναι τέτοια η σεναριογραφική «επένδυση» στο δράμα της Μονρό, η μονότονη σεξουαλικοποίηση του σώματος σε τέτοιο βαθμό που εξαφανίζεται κάθε άλλη οπτική και σκέψη γύρω από την προσωπικότητα, τις επιλογές της και όσα βίωσε στην ταραχώδη ζωή της. Ναρκωτικά, εκμετάλλευση, παιδικά τραύματα, μία λεκάνη με την Μονρό από πάνω να κάνει εμετό, επώδυνες αποβολές και τα φαντάσματα στη ζωή της που επανέρχονται διαρκώς στο ταλαιπωρημένο μυαλό και σώμα της. Οι μόνες ευτυχισμένες στιγμές ήταν εκείνες στο πλευρό του Άρθουρ Μίλερ (ρόλο που ενσαρκώνει ο Άντριεν Μπρόντι), όταν ήταν έγκυος ή παντρεύτηκε για πρώτη φορά μαζί του.

Η Άνα ντε Άρμας ως Μέριλιν Μονρό

Η Μονρό όμως δεν ήταν αντικείμενο του σεξ, όπως παρουσιάζεται. Ήταν μία γυναίκα που έπεσε θύμα της πατριαρχίας του Χόλιγουντ, όπως συμβαίνει σήμερα με πολλές ηθοποιούς. Ήταν ένα μοντέλο που μόχθησε για να φτάσει εκεί που έφτασε, έχοντας αμέτρητα εξώφυλλα περιοδικών, έχοντας πικρές εμπειρίες από τη φτώχεια και μία ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση που όλες, μα όλες οι παραγωγές που αφορούν τη ζωή της επιλέγουν επιμελώς να κρύψουν. Ο Τύπος την κορόιδευε επειδή κάποτε την είχαν δει κάποιοι στο καμαρίνι της να διαβάζει την αυτοβιογραφία του σοσιαλιστή ερευνητή δημοσιογράφου Λίνκολν Στέφενς και η εταιρία παραγωγής την προειδοποίησε να μην τη ξαναδεί ποτέ κανείς να κουβαλάει μαζί της ριζοσπαστικά βιβλία. Ήταν υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωμάτων και της επαναστατικής Κούβας του Φιντέλ Κάστρο και έγινε ιδρυτικό μέλος επιτροπής καλλιτεχνών που εξέφραζαν την ανησυχία τους για την εντεινόμενη πυρηνική κρίση εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου. Κλήθηκε να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων της Βουλής των Αντιπροσώπων (HUAC) το 1956 λόγω του έργου του Άρθρουρ Μίλερ για τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ, το «The Crucible», μία ξεκάθαρη αλληγορία για το σκληρό αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών στις ΗΠΑ.

Μαζί με τις σεξιστικές προσδοκίες και τον εξευτελισμό της από τα ΜΜΕ και όσους θέλησαν να βγάλουν χρήματα παρουσιάζοντας φτηνές βιογραφίες και μύθους γύρω από το όνομά της, η Μονρό έπεσε θύμα και των αντιφεμινιστικών στερεοτύπων της εποχής. Ήταν η σέξι λολίτα που ποθούσαν όλοι οι άνδρες από τις οθόνες τους απέναντι στις υποταγμένες συζύγους τους που τις ήθελαν «δεμένες» στην κουζίνα. Η Μέριλιν όμως δεν ήταν η μίζερη, άθλια παιδική της ηλικία σε ανάδοχα σπίτια, το αντικείμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των ισχυρών της εποχής, από άνδρες της κινηματογραφικής βιομηχανίας μέχρι διάσημους πολιτικούς – σχέσεις που ξεκίνησαν με χαμόγελα και κατέληξαν με καταστροφή. Βίωσε όλα τα παραπάνω, αλλά δεν ήταν τα παραπάνω. Η μονότονη επανάληψη μίας και μόνο πλευράς της προσωπικότητας και πορείας ενός ανθρώπου εξυπηρετούσε συγκεκριμένους σκοπούς, εκείνους που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δούμε μία Μονρό εργατική, πνευματώδης, τολμηρή, με πολιτικές θέσεις, ισότιμα τοποθετημένη απέναντι στους άνδρες σταρ της εποχής της.

Κουραστήκαμε κι αηδιάσαμε με την αρρωστημένη απόλαυση παραγωγών, σκηνοθετών και σεναριογράφων που βλέπουν την Μονρό ως ένα κομμάτι κρέας. Φτάνει πια.